Bieda w więzieniu – dla każdej z nas bieda ma inne znaczenie. Zależy też, jaka „bieda” najbardziej doskwiera. Moim zdaniem: bieda emocjonalna jest kalectwem, ponieważ bez emocji, których w tym miejscu mamy nadmiar, osoba zapewne funkcjonuje jak robot, albo na zasadzie słów z jednej piosenki- jeść, pić, spać – jak tamagotchi…
Człowiek też jest biedny będąc samotnym, nie mając nikogo po drugiej stronie (tego typu bieda miałaby na pewno największy wpływ na moją osobę – bez dwóch zdań). Raczej jest bardziej bolesna niż ta finansowa… Cóż tego, że półki pełne, gdy w serduszku pustka? Oczywiście, że brak pomocy finansowej z zewnątrz jest uciążliwy bardzo, ale nie mając nic, człowiek zaczyna doceniać każdą nawet najmniejszą pomoc… każdy najmniejszy gest, każdy grosz… Do „biedy finansowej” można „jakoś” się przyzwyczaić… Ale do „biedy” dotyczącej samotności? Raczej niemożliwe, bynajmniej nie w moim przypadku 🙂 Bliscy, miłość, emocje są bogactwem.
Pozdrawiam gorąco,
TAKA JA
Bieda w więzieniu przejawia się w kliku formach. Jest warstwowa.
Bieda potrafi sięgać do żołądka przez serce, aż do głowy.
Najczęściej się o niej słyszy, nigdy się chwali. Bieda to zdania:
– bieda bez tych widzeń, wszyscy chodzą, a mnie nikt tak daleko nie odwiedzi,
– nie mam nikogo, mąż zmarł, dzieci za granicą, człowiek taki sam jak palec, bieda mówię Ci,
– biedny człowiek bez tej miłości,
– jak ja bym chciała mieć takie problemy, jęczeć na takie duperele, bieda, mówię ci, do ortopedy się nie mogę dostać,
– zjadło się ten obiad, ale nic się więcej nie ma, bieda jak nigdy wcześniej,
– bieda to więzienna herbata,
– ale bieda w tym kryminale, nawet nie grzeją kaloryfery,
– wychowawca K. O. na urlopie, biblioteki nie ma – bieda bez tych książek,
– Boże, nawet w kantynie nie ma plastra, no bieda!
– ten jeden telefon to jakaś bieda!
– koleżanka skończyła terapię alkoholową, powiedzieli, że dobrze rokuje koniec resocjalizacji jej, a człowiek taki biedny, nawet uzależnień nie ma,
– bieda bez tej pralki, suszarki, żelazka,
– bieda, nie mieć tak celu.
Pełnoletnia
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Jeśli myślicie, że posiadanie talii kart w celi, jest równoznaczne z grą w tysiąca czy makao, bardzo się mylicie. Karty w tym miejscu, służą zwykle do wróżb. Znaczenia poszczególnych kart, jeśli się chce, można się prędko nauczyć od koleżanek starszych stażem. Pytanie pasjansa o różne rzeczy, jest tu nagminne. Przez kilkanaście miesięcy, które tu spędziłam, musze przyznać, że z moich obserwacji wynika, iż niektórzy bardzo poważnie do tego podchodzą. Co ja o tym sądzę? W tym momencie pojawia się uśmiech na mojej twarzy. Ponieważ osoby, które stawiają karty, sporo o nas wiedzą, będąc z nami w celi 24 godziny na dobę. Przepowiednie są mocno naciągane. Rok temu byłam osadzona w celi ze starszą kobietą, która słowa naciąganej celowej wróżbitki brała jako pewniak. Szkopuł tkwił w tym, że owa wróżbitka jej nie lubiła. Nigdy przepowiednie nie były dla niej pozytywne, a ona się zamartwiała. Obserwowałam tę sytuację przez dwa miesiące. W pewnym momencie coś we mnie pękło. Pamiętam, że sięgnęłam do torby po karty i powiedziałam że tak samo jak ona umiem wróżyć. Chwilę później leżały rozłożone karty na stole. A ja zaczęłam przepowiadać przyszłość. Co powiedziałam? Otóż to, że następnego dnia o 6 rano zaświeci się w celi światło, około 7 będzie apel, że wypije mocną kawę, która postawi ją na nogi, że pójdzie odświeżyć się na łaźnię – lecz nie gwarantuję ciepłej wody i jeszcze kilka rzeczy, które były jasne jak słońce. I tym sposobem nasza celowa wróżbitka się uspokoiła, a starsza pani przestała jej słuchać z otwartymi ustami. W Areszcie można również usłyszeć o wielu przesądach. Gdy ktoś kichnie, nie życzysz mu stu lat, zaś wolności. Inny przesąd prawi, że gdy umyjesz okna – zmienisz celę. Gdy usłyszysz upadające klucze po drugiej stronie drzwi (klapy) celi, oznacza to, że ktoś opuści te frustrujące mury. Gdy masz wokandę – rzucasz butem o drzwi celi i sprawdzasz, w która stronę się ustawi, gdy się wychodzi na wolność, podobno warto – tak zapobiegawczo złamać szczoteczkę do zębów i zabrać ze sobą buty. Ma to zagwarantować, że się więcej tu nie wróci. Nie można również obracać się za siebie.
Czy coś z tych przesądów wezmę dla siebie? Tak, nie zamierzam wracać do przeszłości i oglądać się wstecz. Zacząć z czystą kartką, którą zapisze najlepiej jak umiem. Nie wrócić więcej do celi, która przypomina norę – oborę.
BLONDI
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Jeśli mielibyśmy odpowiedzieć na pytanie, z czym kojarzy nam się bieda, większość z nas odpowiedziałaby, że z bezdomnością, czy brakiem jedzenia. Ale czy możemy być „biedni” w więzieniu? Przecież mamy zapewniony dach nad głową i codziennie ciepłe posiłki…
Wbrew pozorom jesteśmy biedni, ale ubogość więźniów polega na czymś zupełnie innym niż ludzi na wolności.
Jesteśmy pozbawieni:
WOLNOŚCI – nie mamy możliwości wyjść gdziekolwiek sami. Praktycznie cały swój czas spędzamy zamknięci w celi. Zwykłe wyjście do sklepu jest marzeniem wielu z nas.
RODZINY – tęsknota za rodziną jest ogromna. Omija nas wszystko przy czym fizycznie nie możemy być. Dorastanie naszych dzieci czy pomoc starszym rodzicom.
CZUŁOŚCI – brak czułości doskwiera nawet największym twardzielom. Niemożliwe jest codzienne przytulenie własnego dziecka czy pocałunek z ukochanym.
INTYMNOŚCI – jest to sfera praktycznie nieosiągalna. Przebywając na niewielkim metrażu w 5 osób, nie pozwala to na własną strefę komfortu, intymności, czy pobyciu po prostu samym.
Niektórzy mogą powiedzieć „przecież więźniowie mają całkiem dobrze, wszystko zapewnione”. Ale jeśli człowiekowi zabierze się wolność i rodzinę, przyziemne rzeczy przestają mieć takie znaczenie. Na tym polega właśnie nasza kara i bieda. I tu sprawdza się powiedzenie: „DOCENIA TEN, KTO TRACI”.
Kalenka
Bieda w więzieniu? Zależy, z której strony podejdziemy do tematu. Bieda w tym miejscu ma wiele wariantów. Możemy być biedni pod względem finansowym. Brak pomocy materialnej, takiej jak odzież, chemia, czy same pieniądze na„wypiskę”, jest przykry. Niestety, na samej chemii i odzieży skarbowej oraz wyszukanych kulinariach więziennych nie da się przetrwać, dlatego np. zupka chińska jest prawdziwym rarytasem, a paczka odzieżowa największą radością.
Jest też bieda umysłowa. Niestety, spotykam ją zbyt często w tym miejscu. Nie chodzi mi tutaj o to, czy ktoś jest bardziej mądry, czy mniej. Czy ktoś skończył 5 fakultetów, czy 5 klas podstawówki. Wiele osób, niezależnie od statusu, trochę zatraciła się w tym miejscu, gdzie już dawno zniknęło człowieczeństwo. Rozumiem, okey, to więzienie, szkoła życia, trzeba być znieczulonym na przykrości. Ale może każdy z nas powinien pomyśleć i zechcieć znowu być człowiekiem.
Marta
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Cisza, ciemność, wszystkie już zapadły w sen… Jest już po północy, na niebie skrawkowo widzianym przez jedne i drugie kraty, spogląda w oddali na mnie Księżyc w pełni, z nieodgadnioną miną… A jedyna mocno świecąca gwiazda kusi jakby ukazując drogę niczym niemy drogowskaz… Patrzę przed siebie, pomimo że blinda utrudnia spostrzeżenie czegokolwiek, spoglądam w dal, wyostrzając wzrok, niczym w obrazki 3D, które oglądałam i spostrzegałam wzory na nich, mając 15 lat… Za granicą między światów, od których oddziela mnie pleksa, majaczą światełka w oddali, wiem czym są,potrafię je nazwać, znam je od tamtej strony…
Tym najdalszym, które spostrzegam, jest znak ostrzegawczy postawiony przy torach – tak jakby przypominało, z jednej czy drugiej strony… Granicę przekraczaną do tego miejsca za grubymi, zimnymi, obserwowanymi od wewnątrz murami otaczającymi więzienie… I drogę powrotną… Sygnalizujące, zielone światło, mówiące że na Ciebie już czas! Abyś wróciła, czy wrócił do Domu! Tam, gdzie TWOJE MIEJSCE JEST NA ZIEMI, tak upragnione… Kilka bliżej światełek migoczących, zapalających się co dzień o wyznaczonej godzinie, tak jak apel, czy posiłki, tutejsza codzienność… Wiodą boczną ulicą, umykającą, niedostępną…
Te najbliższe, najbardziej dostrzegalne. Niby najjaśniej świecące, ale „niby” – bo nieprzyjemne, przypominające, co tu robię,gdzie jestem… Jeszcze kilka miesięcy temu chętniej stawałam w mroku przy oknie, opierając się łokciami, zamykałam oczy wsłuchując się w odgłosy dochodzące z lasku nieopodal, po bokach torów, za umykającą ulicą…
Ciche trele ptaków skrytych w koronach zielonych liści, nie tak częste ,jak nad ranem ale chociaż taka namiastka wolności, za którą tak bardzo tęsknię…
Nastała jesień, noce mroźne, rześkie, ale nieprzyjemne, gdy powiewa chłodem… Już nie poświęcam tyle sennych chwil na oddanie swoich myśli, pragnień nocy… I dnia, na który czekam! Z każdym zapaleniem świateł, nieprzyjemnych reflektorów, jestem o dzień bliżej zielonego światła, wskazującego „Drogę do Domu”… Każdej nocy nadal spoglądają na mnie coraz bardziej rozumnie, przyjaciele… Księżyc i Gwiazda jasno świecąca, która zawsze już będzie wskazywać mi drogę do mojego miejsca na Ziemi- DO DOMU, DO WAS <3 <3 <3 P. J. M. …
Pozdrawiam gorąco,
TAKA JA
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Od dzisiaj zaczyna mi się urlop… jak co roku mam problem gdzie wyjechać? Więc standardowo zostanę w więzieniu. W końcu na wokandzie m.in. usłyszałam, że zasadą wyroku jest odbyć go w całości. Tragedia. Dzisiaj dostałam uzasadnienie wyroku. Zarzucono mi np.: że nie przygotowałam się na wolność bo nie ukończyłam żadnego kursu, a w każdym komunikacie odnośnie naboru na kursy jest warunek: „dla chętnych, którzy mają maksymalnie 2 lata do końca kary bądź 2 lata do nabycia praw do warunkowego zwolnienia”. Czyli ja dwa lata temu, czyli jak była pandemia, czyli jak nikt nie wchodził z wolności. Postanowiłam od dziś notować co się wydarzyło.
Byłam w magazynie i pożyczyłam książkę i dostałam serial „Ślepnąc od świateł”.
Ania znowu nie odebrała telefonu, przykre.
Dzwoniłam do mamy.
Pomimo urlopu wyszłam wydać obiad i kolację bo nie ma kalifaktorek.
Od jutra będę spisywać jadłospis.
14 października, czwartek
Różaniec.
Dzień łaźni. Na 12 prysznicy cztery mają gorącą wodę. Trzeba sobie radzić i łudzić się, że nie zachoruję. Łaźnia jest w piwnicy, muszę
zejść dwa piętra schodami, ominąć drzwi, którymi prowadzone są spacery, a na samym dole poczekać aż woda ciepła zacznie lecieć.
Czas operacyjny 7 min, zimna zlatuje ok. 1,5 minuty – cała moja kąpiel.
Telefon do Justyny. Muszę przyznać, że dzięki temu co mi powiedziała, a dokładnie jaką propozycję dostałam od Jacka Galińskiego
sprawia, że ten urlop będzie jednak inny.
???
Fasolowa była obrzydliwa! Jakby dolali oleju bo aż się rozwarstwiała.
Dostałam komentarze, a w nich tekst Zielonookiej „ona niestety nie może doświadczyć uczucia, bez którego inni nie potrafią żyć”.
Jadłospis dla kuchni w dniu 14.10.2021 dla normy żywienia P1
Śniadanie: indyczanka, chleb, tłuszcz do smarowania pieczywa, herbata
Obiad: fasolowa 0,5 litra, makaron z jajkiem
Kolacja: parówka drobinetka, chleb, tłuszcz do smarowania pieczywa, herbata.
Posiłki mogą zawierać alergeny.
15 października, piątek Różaniec.
Śniło mi się dzisiaj, że pływam w basenie. Znowu. Jakieś małe dziecko (we śnie wiedziałam, że to dziewczynka) uśmiechnięte samo pływało. Wzięłam je i wsiadłam do helikoptera. Już z góry zauważyłam poddenerwowanego mężczyznę, kręcącego się przy samochodzie. Krzyknęłam, że mam jego dziecko. I wylądowaliśmy.
Wynurzyłam się dzisiaj na spacer, 13 stopni Celsjusza, dosyć ciepło. Kurtkę miałam, więc było dosyć miło. O ile może być dla kogoś innego miło na spacerniaku, gdzie trzy ściany są z blachy falistej i tylko jedna z siatki. Powierzchnia 6 kroków na 13 kroków. Po środku kawałek ziemi, w którą wbita jest ławka. Blacha w lato to jak konserwa, prawdziwa puszka. Ale kiedy uciekasz myślami to nic z tego co wkoło nie istnieje. Jesteś wolny i tyle. Myślałam o Celinie, z którą kiedyś siedziałam…
Napisałam oświadczenie, że wyrażam zgodę na rozmowę z dziennikarzem odnośnie książki o Lidce.
Dostałam list od Eweliny.
Skończyłam drugi sezon „Kruka” – no cholernie mocny serial. I dygałam, i płakałam. Fajna muzyka.
Kapuśniak dzisiaj był zjadliwy. Nie ma kalifaktorek – dwie na L4, jedna na schodach się potknęła, więc znowu poszłam wydawać.
Jadłospis: Śniadanie: mielonka kanapkowa, chleb, tłuszcz do smarowania pieczywa, herbata Obiad: kapuśniak z kiszonej kapusty, makaron z twarogiem, surówka z kapusty czerwonej Kolacja: dżem wieloowocowy, chleb, tłuszcz do smarowania pieczywa, herbata.
16 października, sobota Różaniec.
Dzisiaj rozmawiałam z Leną, muszę jej wysłać ten film o Tomku Komendzie
O 8:00 w TVP 2 w Pytaniu na Śniadanie był Marek Łogodziński. Dziś jest Dzień papieski, a Marek spotkał się z Janem Pawłem II w 1988 r. I o tym mówił. Ale też pozdrowił mnie na antenie, bo miał na nadgarstkach bransoletki zielono-czarne, które robię dla Fundacji Sławek.
Obudziłam mamę. Dwa tygodnie chorowała, a teraz wróciła do pracy. Przemęczona, obolała, moja biedna.
Oj dawno tak sobie z mamą nie porozmawiałam! Opowiedziałam jej swój sen. Śnił mi się duży pająk za szybą, w regale na naszym starym mieszkaniu na Gocławiu. Chodził między szkłem i był obrzydliwy.
Z obiadu wyjadłam makaron z rosołu. Później zrobiłam sobie zupkę chińską… z Radomia.
„Blizny mają dziwną moc przypominania nam, że przeszłość wydarzyła się naprawdę”.
Jadłospis: Śniadanie: polędwiczanka drobiowa Obiad: rosół, hamburger drobiowy 2 szt., sos biały Kolacja: płatki owsiane na mleku, powidła śliwkowe.
18 października, poniedziałek Różaniec.
Wypiska. Drugi raz (w tym roku) kupiłam winogrono! Pyszne!!! To winogrono to jak kiedyś świąteczny pomarańcz, powaga. Za to pierwszy raz trafiłam na babkę drożdżową.
Zadzwoniłam do Mariolci, kochana kupuje już kartki na Boże Narodzenie.
Pół dnia pisałam artykuł, tyłek mnie tak boli, że szok, ale chyba bardziej łokieć.
Dzisiaj wychowawczyni zapytała, co by nam się przydało na świetlicę! Zaczęłam skromnie, od kart do grania (bo dziewczyny często o nie pytają), Eurobiznes, nowe rakietki do ping-ponga, ale też stepy, albo guma do ćwiczeń. Stwierdziłam, że stepy to priorytet.
Iza dzisiaj ściany umyła fioletowym Lenorem, jak u starej baby w szafie. Lawenda powieszona z zapachem jesionki. Tak mnie gryzło w gardle, że musiałam umyć te ściany samą wodą z płynem.
Mama nie mogła porozmawiać bo była w pracy, ciocia też nie.
Dzwoniłam do taty, cały czas dba o te kociaki.
Dzwoniłam do Bożenki, kochana jest. Podziękowałam jej za pieniądze.
Dzisiaj Marzena zdziwiła się, że ma zerowe konto na telegrosiku. Nigdy nikomu nie pożyczała, ale przypomniała sobie, że kiedyś poprosiła jedną z celi, by szybko zadzwoniła do męża czy się zarejestrował. Szła do lekarza i podała jej notes z pinem i numerem telefonu. Dwa tygodnie później tamtą przerzucili piętro wyżej. Przelała całość na swoją kartę, a kiedy Marzena się domyśliła to skwitowała „przecież tam były grosze”. 136 zł – w sumie „grosze”. Ja też miałam taką sytuację, zniknęło mi 44 zł i od razu się zorientowałam, że to na celi, bo zostawiłam na stole notes. Przykre jest to, że dzieją się takie rzeczy w celi, gdzie ludzie rozmawiają o swoich życiach, częstują się, jedzą wspólnie posiłek. Jak przy telefonie człowiek się odwraca czy ktoś nie stoi i nie spisuje pinu, to w celi też lipa. Notes chyba trzeba nosić w staniku.
Dzisiaj było sporo zamieszania na oddziale. Najpierw byłam na magazynie wymienić płyty, później w biegu leciałam na spacer – super ciepło. Nawet kaloryfery wyłączyli. Na oddziale zaczęły się przerzuty, przyszły nowe, następnie poszły na górę, te co do pracy na wolność też. Ja robię te telefony i wpisuję nazwiska i kto kiedy ma dzwonić, by był taki porządek płynny pod budkami. Tak ustaliłyśmy z dziewczynami, a i stała godzina jest dobra dla bliskich. Poza tym, zawsze można się zamienić czasem.
Zaczęłam oglądać „Ślepnąc od świateł”. Fajne! Najpierw przeczytałam książkę i napisałam posta.
Dzień łaźni, ale była gorąca woda, aż tyłek poparzyłam. Duże akrobacje uciekać przed strumieniem wrzątku.
Dostałam odpowiedź od dyrektora odnośnie kursów, a dokładnie chodziło mi o przesłanki, które powinny spełniać osoby dożywotnio pozbawione wolności. I tu też 2 lata do końca kary lub 2 lata do wokandy.
Dzisiaj dostałam tragiczną informację, zginęła w wypadku Ania. Z 14 na 15 października w nocy dachowali, 5 osób w tym podobno dwie zginęły. 11 października wyszła na wolność, to się w głowie mojej nie mieści… dlaczego? Jak zwykle przedwcześnie. A w piątek rano rozpiął mi się łańcuszek i medalik spadł na podłogę.
Akcja winda! Dzisiaj dziewczyna zgłosiła do pani dyrektor, że b. ciężko jest nam na drugie piętro wnosić bemary z jedzeniem. Tak, jak śniadanie jest do „zniesienia”, tak np. obiad dla pracy wolnościowej + kolacja dla dwóch pięter to kilka rund w tę i z powrotem po schodach. Winda zrobiona na początku roku, nie używana. Aż teraz nagle zaczęła jeździć! Dziewczyny, które są w tym zakładzie dłużej, stwierdziły, że pierwszy raz odkąd istnieje ten pawilon dla kobiet, jeździ winda.
Jolanta rządzi świetlicą. Babka 62 lata i cały czas ludzi namawia do gry w ping-ponga. Siedzi tam, czyta książkę, a jak ktoś wchodzi wyciąga piłeczkę na dłoni i mówi „zagramy?”. I często grałam. Daleko nam do Grubby, ale każdy ruch to zdrowie.
Dzwoniłam do Leny.
Napisałam krótki post o biedzie.
Dzisiaj dziewczyny kleiły flagi na Święto Niepodległości. Jedna odważnie robiła czerwono-białe. Ale machało się tak samo.
Wreszcie mama wyspana na wolnym dniu. To sobie nadrobiłyśmy cały tydzień. Moja kochana.
Jakoś ciężko mi idzie czytanie „Wołanie kukułki” Robert Galbraith, albo nie mogę się przez tę wiadomość o Ani skoncentrować, albo coś się ze mną dzieje.
Jadłospis: Śniadanie: parówka drobinetka, Obiad: ryżowa, pulpet drobiowy 1 szt., sos pieczeniowy, surówka z ogórka kiszonego, ziemniaki, Kolacja: płatki owsiane na mleku, dżem truskawkowy. 24 października, niedziela 7:00 msza, później różaniec. Cały czas myślę o Ance.
Dzisiaj mi się śniło, że sprawdzałam coś w telefonie. Dotykowy telefon – marzenie. Cały czas coś w nim szukałam, przesuwałam tym palcem po ekranie, a później mówię do mamy, że tu wszystko jest czytelne! Zawołałam ja i pokazałam jak sobie zrobić zdjęcie. Nacisnęłam i pojawiła się twarz faceta z brodą (mało podobny do mnie 🙂 ), ale we śnie mnie to zaskoczyło. Następnie poprosiłam mamę, by tak zrobiła jak będziemy na skype. Niby na wolności z mamą, a podświadomość gdzieś. Przez telefon dzisiaj mamie powiedziałam o tym wypadku Ani i medaliku co mi spadł, podsumowała, że może dała jakiś znak?
Coraz więcej zakażeń, tylko patrzeć jak znowu tu zamkną cele i będę siedzieć jak w dziupli. Niby tak nie chodzę po tych celach, ale świadomość, że zawsze mogę w potrzebie, dużo daje.
W nocy zrzuciłam DVD, ucieka kolor z ekranu, ale jak poruszę to wraca. Trzeba będzie coś nowego ogarnąć.
Cotton ballsy taka ciekawostka na baterie, może by napisać na święta?
Ja nie jestem przygotowana, opowiedziała mi dziś M., jak jej znajomi jechali na szkolenie i koleżanka w stopniu kaprala na znak ostrzegawczy „uwaga niewidomi” zareagowała „a na ch..j takie ostrzeżenie skoro i tak nie widzą?”. Jechali rosomakiem.
W Faktach o 19-tej mówili o Beacie Pasik, że wyszła na wolność. Siedziałam z nią, bardzo fajna i spokojna dziewczyna. Już wtedy odczuwało się, że może być niewinna. Cieszę się, że wyszła i przykre, że tyle musiała odsiedzieć. Bądź szczęśliwa!
To dzisiaj rano sobie oddziałowa krzyknęła: „śmieci idą” otwierając cele, by wypuścić dziewczyny do wyrzucenia śmieci. I co zrobisz…
Rano dostałam list od Andrzeja, niezmiernie denerwuje mnie to, że najwięcej pisze jak sam trafia do więzienia. Nie odpiszę.
Urzędówka przyniosła mi pismo z Galeny Sp. z.o.o, że moje zgłoszenie zostało rozpatrzone i zerwałam pin (nie był zabezpieczony) i napisałam reklamację. Dzisiaj dostałam pin z tamtej karty.
Do Marcina wpłynął termin apelacji.
List od Małgosi (a dzisiaj do niej wysłałam).
Od mamy książka J. Galińskiego „Kółko się pani urwało”. Od razu do niej zadzwoniłam, akurat kończył się „Elif”, a ona ten serial ogląda. Opowiedziałam mamie, że dzisiaj we śnie chciałam wódkę kupić, to się śmiała. Lubię jak mama się śmieje.
Dostałam „módlmy się w sprawach trudnych o beznadziejnych”. Akurat dla mnie.
Obejrzałam „Crisis”- fajny.
Marek do tej pory nie dosłał opinii o kursach dla mnie po wyjściu… Dlaczego ja tak mam?
Dzisiaj chłodno było na spacerze, dodatkowo mały deszczyk popadał, ale 30 min. pochodziłyśmy.
Łaźnia, znowu wrzątek, mało to przyjemne, ale kąpiel to kąpiel.
Dzwoniłam do taty o wymianę telewizora, bo mój nie ma DVB-T, a tutaj nie można dekoderów.
Muszę iść do okulisty.
Miałam dziś skype z mamą i bratową. Tęsknię za nimi cholernie!
Poprosiłam o rozmowę z panią dyrektor.
Jadłospis: Śniadanie: jajka gotowane 2 szt. Obiad: pieczarkowa z makaronem, sos warzywny 200g, ziemniaki. Kolacja: indyczanka,
Koniec urlopu.
Pełnoletnia
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Vivo sin vivir en mi (Żyję w rzeczywistości nie żyjąc – św. Jan od Krzyża)
Kończy się noc, a ja wracam z krainy sennych marzeń, by wpaść w koszmar rzeczywistości. Nie chcę otwierać oczu i choć świadomość dopada mnie bezlitośnie, nie chcę jej witać. Siłą woli zwlekam się z łóżka, nim głód narkotyczny sprawi, że stanę się jak bezwładna szmata. Wczoraj kolejny raz nie zostawiłam sobie działki na rano. Moje pragnienie toksycznej euforii i potrzeba choćby fałszywego, chwilowego uczucia szczęścia jest niezaspokojona. Nie mam nic poza zgliszczami, w które obróciłam swoje życie. Obciążona przeszłością bez przyszłości wegetuję w teraźniejszości dla tych krótkich chwil ułudy.
Zamykam się na tę prawdę. Nie patrząc w lustro, wybiegam z domu, wtapiając się w poranek budzącego się świata. Mojego świata. Mechanicznie kieruję się do najbliższego sklepu na Dworzec Wileński, bo tam najbliżej i najszybciej zarobię. W głowie pustka, żadnych filozoficznych myśli, żadnych też rozsądnych. Jedynie stały, znany od lat plan: ukraść, sprzedać, zarobić, zaopatrzyć się.
Zbliżam się do carrefourowskich bramek z torbą wypełnioną kawami „Davidoff”. Są drogie, więc nie muszę brać ich dużo, wystarczy 10 opakowań po pół kilo – to zysk 150 złotych. Wystarczy na rozpęd dnia. I tak w tej chwili nie byłabym w stanie więcej unieść. Ledwie trzymam się na nogach. Działam odruchowo, w strachu, zdając sobie sprawę, że jeśli nie przyćpam, to z każdą minutą będzie gorzej. Desperacja pcha mnie do działania. Nie dostrzegam zagrożenia. Ono się nie liczy.
Kątem oka widzę ochroniarza, który również mnie wypatrzył. A może to tylko moje paranoje. Teraz mnie to nie obchodzi, nie mam czasu – muszę zaryzykować. Mijam bramki, a ochroniarz spuszcza wzrok i dyskretnie odwraca głowę w drugą stronę udając, że mnie nie poznaje. Nie chcę się zastanawiać, jak koszmarnie wyglądam, ale cieszy mnie jego akt litości. Jest nieźle. Znają mnie tu dobrze i wiedzą, że gdy jestem na skręcie, nie warto mnie zatrzymywać. Więcej problemu i zamieszania niż ich prowizja, która się z tym nie równoważy.
Już, już tylko jedna przecznica dzieli mnie od Bazarku Różyckiego, na którym stały odbiorca uwolni mnie od ciężaru „łupu”. Bogatsza o sumę potrzebną na poranną dawkę mojego szczęścia i byle jakie śniadanie wracam w stronę domu, na Brzeską. Nawet mroźny wiatr jest mi dziś przychylny, popychając w plecy, dodając pędu ociężałym nogom. Nie rozglądam się na boki, nie patrzę na otaczającą mnie marnotę i obskurne kamienice, mieszkańców skazanych na porażkę życia w nałogu. Mam wrażenie, a raczej pewność, że reprezentuję sobą równie żałosny widok. Mogę uznać to za plus, że się tutaj nie wyróżniam, zlewam się z otaczającym mnie krajobrazem praskiej dzielnicy, niewidoczna dla wścibskich oczu gliniarzy.
Zbliżam się do jednej z bram, zaledwie kilka metrów od tej, w której mieszkam. W jej mroku czeka na mnie cel, każdego dnia ten sam, najważniejszy na świecie…
To jeszcze jednak nie meta. Resztkami sił, trzęsąca się z zimna, a równocześnie mokra od potu, z glutem po pas docieram do wrót spełnienia. Moim ciałem wstrząsają torsje i nie jestem w stanie się powstrzymać: wymiotuję prawie na buty mijanego przechodnia. Wreszcie ostatnie kroki i ciemna brama prowadząca do klatki schodowej niczym ogromna bezzębna gęba pochłania mnie w swe wnętrze. Moje mieszkanie – drugie piętro. Boże, nie dam rady!
Osuwam się na najniższym stopniu i przygotowuję niezbędną miksturę. Zmuszam zdrętwiałe palce dłoni do posłuszeństwa. Wiem, że nie mam czego już szukać na rękach, więc niecierpliwym, zdecydowanym ruchem wbijam się w żyłę pachwinową i dociskam tłok.
Narkotyk wtarga w moje ciało, krążąc we krwi wypełnia sobą każdą moją obolałą komórkę, uspokaja każdy rozdygotany nerw. Błogie uczucie otula zmaltretowane ciało i rozhisteryzowaną psychikę. Czuję, jak moja dusza dostaje lekkości i na chwilę wyrywa się z mojego martwego Ja. Znów mnie ubyło. Kolejne stłamszone ludzkie odruchy, kolejne raniące uczucie zepchnięte w podświadomość. Opieram rozpalone czoło o chłodną balustradę. Odcień mojej skóry zlewa się z szarym marmurkowym kolorem kamiennych schodów. I jak one zamieram w bezruchu.
Za kilka godzin ponownie zacznę walkę z życiem, które mimo wszystko pragnę zachować, i z samą sobą, której tak bardzo nienawidzę. Ale jeszcze nie teraz. W tej chwili moje myśli, serce i dusza płyną przez nieosiągalną dla nich na trzeźwo krainę marzeń. Jutro znów zacznie się dzień świstaka, a moja przestrzeń wolności będzie odmierzana odległością między tłokiem a igłą.
Muero porque no muero (Umieram, nie umierając – św. Jan od Krzyża).
Vivo sin vivir en mi (Żyję w rzeczywistości nie żyjąc – św. Jan od Krzyża)
Kończy się noc, a ja wracam z krainy sennych marzeń, by wpaść w koszmar rzeczywistości. Nie chcę otwierać oczu i choć świadomość dopada mnie bezlitośnie, nie chcę jej witać. Siłą woli zwlekam się z łóżka, nim głód narkotyczny sprawi, że stanę się jak bezwładna szmata. Wczoraj kolejny raz nie zostawiłam sobie działki na rano. Moje pragnienie toksycznej euforii i potrzeba choćby fałszywego, chwilowego uczucia szczęścia jest niezaspokojona. Nie mam nic poza zgliszczami, w które obróciłam swoje życie. Obciążona przeszłością bez przyszłości wegetuję w teraźniejszości dla tych krótkich chwil ułudy.
Zamykam się na tę prawdę. Nie patrząc w lustro, wybiegam z domu, wtapiając się w poranek budzącego się świata. Mojego świata. Mechanicznie kieruję się do najbliższego sklepu na Dworzec Wileński, bo tam najbliżej i najszybciej zarobię. W głowie pustka, żadnych filozoficznych myśli, żadnych też rozsądnych. Jedynie stały, znany od lat plan: ukraść, sprzedać, zarobić, zaopatrzyć się.
Zbliżam się do carrefourowskich bramek z torbą wypełnioną kawami „Davidoff”. Są drogie, więc nie muszę brać ich dużo, wystarczy 10 opakowań po pół kilo – to zysk 150 złotych. Wystarczy na rozpęd dnia. I tak w tej chwili nie byłabym w stanie więcej unieść. Ledwie trzymam się na nogach. Działam odruchowo, w strachu, zdając sobie sprawę, że jeśli nie przyćpam, to z każdą minutą będzie gorzej. Desperacja pcha mnie do działania. Nie dostrzegam zagrożenia. Ono się nie liczy.
Kątem oka widzę ochroniarza, który również mnie wypatrzył. A może to tylko moje paranoje. Teraz mnie to nie obchodzi, nie mam czasu – muszę zaryzykować. Mijam bramki, a ochroniarz spuszcza wzrok i dyskretnie odwraca głowę w drugą stronę udając, że mnie nie poznaje. Nie chcę się zastanawiać, jak koszmarnie wyglądam, ale cieszy mnie jego akt litości. Jest nieźle. Znają mnie tu dobrze i wiedzą, że gdy jestem na skręcie, nie warto mnie zatrzymywać. Więcej problemu i zamieszania niż ich prowizja, która się z tym nie równoważy.
Już, już tylko jedna przecznica dzieli mnie od Bazarku Różyckiego, na którym stały odbiorca uwolni mnie od ciężaru „łupu”. Bogatsza o sumę potrzebną na poranną dawkę mojego szczęścia i byle jakie śniadanie wracam w stronę domu, na Brzeską. Nawet mroźny wiatr jest mi dziś przychylny, popychając w plecy, dodając pędu ociężałym nogom. Nie rozglądam się na boki, nie patrzę na otaczającą mnie marnotę i obskurne kamienice, mieszkańców skazanych na porażkę życia w nałogu. Mam wrażenie, a raczej pewność, że reprezentuję sobą równie żałosny widok. Mogę uznać to za plus, że się tutaj nie wyróżniam, zlewam się z otaczającym mnie krajobrazem praskiej dzielnicy, niewidoczna dla wścibskich oczu gliniarzy.
Zbliżam się do jednej z bram, zaledwie kilka metrów od tej, w której mieszkam. W jej mroku czeka na mnie cel, każdego dnia ten sam, najważniejszy na świecie…
To jeszcze jednak nie meta. Resztkami sił, trzęsąca się z zimna, a równocześnie mokra od potu, z glutem po pas docieram do wrót spełnienia. Moim ciałem wstrząsają torsje i nie jestem w stanie się powstrzymać: wymiotuję prawie na buty mijanego przechodnia. Wreszcie ostatnie kroki i ciemna brama prowadząca do klatki schodowej niczym ogromna bezzębna gęba pochłania mnie w swe wnętrze. Moje mieszkanie – drugie piętro. Boże, nie dam rady!
Osuwam się na najniższym stopniu i przygotowuję niezbędną miksturę. Zmuszam zdrętwiałe palce dłoni do posłuszeństwa. Wiem, że nie mam czego już szukać na rękach, więc niecierpliwym, zdecydowanym ruchem wbijam się w żyłę pachwinową i dociskam tłok.
Narkotyk wtarga w moje ciało, krążąc we krwi wypełnia sobą każdą moją obolałą komórkę, uspokaja każdy rozdygotany nerw. Błogie uczucie otula zmaltretowane ciało i rozhisteryzowaną psychikę. Czuję, jak moja dusza dostaje lekkości i na chwilę wyrywa się z mojego martwego Ja. Znów mnie ubyło. Kolejne stłamszone ludzkie odruchy, kolejne raniące uczucie zepchnięte w podświadomość. Opieram rozpalone czoło o chłodną balustradę. Odcień mojej skóry zlewa się z szarym marmurkowym kolorem kamiennych schodów. I jak one zamieram w bezruchu.
Za kilka godzin ponownie zacznę walkę z życiem, które mimo wszystko pragnę zachować, i z samą sobą, której tak bardzo nienawidzę. Ale jeszcze nie teraz. W tej chwili moje myśli, serce i dusza płyną przez nieosiągalną dla nich na trzeźwo krainę marzeń. Jutro znów zacznie się dzień świstaka, a moja przestrzeń wolności będzie odmierzana odległością między tłokiem a igłą.
Muero porque no muero (Umieram, nie umierając – św. Jan od Krzyża)
PiK
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Ponieważ, w dzień jak same wiecie, program telewizyjny nie oferuje nic ciekawego, jedna ze mną osadzonych kobiet, postanowiła, że obejrzymy film przyrodniczy. Szczerze pomyślałam: „co za nuda: (film opowiadał o życiu i warunkach w jakich funkcjonuje stonoga). Najpierw żaden szczegół nie zwrócił naszej uwagi, aby się zainteresować dokumentem. Jednak gdy się przyjrzałyśmy owej stonodze rozwinęła się między nami zażarta dyskusja na temat: „Jak to możliwe, że owa stonoga jest w stanie zapanować nad taka ilością nóg?”. Pomyślałyśmy w tym momencie o sobie, że czasem się zdarza, iż nad dwiema naszymi kończynami ciężko zapanować. Że nasz błędnik płata figle i tracimy równowagę. Jak to możliwe, że stonoga jest w stanie płynnie się przemieszczać? My po obejrzeniu tego dokumentu nadal nie mamy pojęcia. Może wy znacie odpowiedź na nurtujące nas pytanie?
Kolejny film również przyrodniczy opowiadał o lwach. Stało się tak, że w tym momencie, gdy się zaczął byłam zajęta – robiłam pranie. Metr od telewizora siedziała jedna z osadzonych ze mną kobiet, z dużą wadą wzroku. Pyta: „Widziałaś kiedyś lwa z czarną grzywą?”, na co odpowiadam „Nie” i podnoszę się, aby spojrzeć w ekran. Patrzę i oczom nie wierzę. Lwy na ekranie owszem mają grzywę, ale w kolorze brązowym. I pytam koleżanki „Czy ty przetarłaś szkła? Coś chyba źle widzisz, bo te lwy wcale czarnej grzywy nie mają”. Na co ona odpowiada „Bo te lwy mają tylko nazwę czarnogrzywe„.
Doszłam do wniosku, że powinnyśmy dostać Nobla. W jakiej dziedzinie? Komunikacji międzyludzkiej.
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Matka przełożona mówi, że dręczą mnie wątpliwości. – Zakonnica nie patrzy na drugą siostrę, która siedzi obok. Patrzy na ozłocony słonecznym blaskiem klasztorny wirydarz. – Ale to nieprawda.
– Jesteś pewna? – Pyta druga.
Zakonnica nadal nie odwraca głowy.
– Ty też tak uważasz. Że moja formacja duchowa kuleje.
– Widać w tobie jakieś ustawiczne roztargnienie, siostro. Co zajmuje twój umysł i serce? Tam nie powinno być nic prócz Niego. Prócz Jezusa.
– Nie ma. – Kłamie zakonnica. Poczucie winy ściska jej piersi, rozlewa się ciężkim gorącem w żołądku, brzuchu, promienieje poprzez ścięgna i żyły aż do koniuszków palców.
– Może nie masz powołania. Może się pomyliłaś.
– Jak to pomyliłam?! – Zakonnica niemal podnosi głos.
Druga siostra ucisza ją, ściskając jej dłoń.
– To się zdarza. – Mówi spokojnie.
– Nie. – Zaprzecza zakonnica. – Nie mnie. – Myśli. – Mnie się to nie zdarzyło. Przecież moje życie ma sens i cel. Tego właśnie pragnęłam. Tak wybrałam. Jak mogłabym się pomylić?
– Odmówmy różaniec, siostro. – Druga zakonnica bierze w dłoń paciorki zawieszone u paska przy habicie.
Alicja też przesuwa palcami po sznurze różańca, ale tylko słucha głosu drugiej siostry. Modlitwa zamiera jej na ustach, pozbawiona treści słowa powtarzane raz za razem, aż zmienią się w nic nie znaczące dźwięki. Przed oczyma przebijają się wyobrażenia wszystkiego, z czego zrezygnowała, czego nigdy nie doświadczyła. Czy żartuje? Przecież i tak miała marne szanse.
A więc to, co zrobiłam ze swoim życiem, to wcale nie był wybór?
– Może nie powinnaś tu zostawać, siostro. – Szepcze druga zakonnica, zauważywszy puste spojrzenie i nieruchome wargi Alicji. – Może powinnaś odejść.
Odejść?! Odejść…?!
– Ja nie mam dokąd pójść. – Odpowiada Alicja, również szeptem. – Już nie, możliwe, że nigdy nie miałam.
DRZWI DRUGIE: LŚNIENIE
Jacht lekko kołysze się na wodach Zatoki Perskiej. Z bezchmurnego nieba spada powódź światła, zatapiając świat w lśnieniu i żarze. W pewnym oddaleniu za migotliwą zasłoną falującego z gorąca powietrza, rysują się sylwetki szklanych wież Dubaju. Lśnią.
Alicja sączy zimnego drinka. Krzywi się i mruży oczy, skryte za ciemnymi szkłami okularów. Jest znudzona i męczy ją kac stulecia. Wczoraj wieczorem znowu przesadziła z zabawą.
Dzwoni komórka. Alicja ospałym ruchem sięga po telefon.
– Hej, jak leci? – Słyszy głos jakiejś kobiety. Głos brzmi znajomo, lecz pomimo wysiłków nie może skojarzyć go z żadną twarzą ani imieniem.
– Świetnie, po prostu super. – Odpowiada. Wyświechtany banał, wypowiedziany tonem kompletnie wypranym z entuzjazmu, ale co można powiedzieć na kacu, w dodatku do nie wiadomo kogo.
– Co dziś robisz?
– Imprezuję.
– Tobie to dobrze… – Czyżby w głowie kobiety dźwięczała subtelna nutka drwiny?
– Tak – Alicja cedzi słowa. – Sama sobie zazdroszczę.
– Ależ z ciebie cyniczka. – Prycha kobieta. – Kto by się nie chciał z tobą zamienić? – Znowu jakby cień szyderstwa.
Ja, gdybym miała inną opcję, myśli Alicja i nieświadomie mówi to głośno.
– A co, nie masz? – pyta kobieta lekko, beztrosko. – Możesz zrobić ze swoją fortuną coś naprawdę pożytecznego. Wspaniałego. Wystarczy chcieć.
Alicja czuje ukłucie irytacji. Ostatnie, czego jej trzeba to kazanie na temat jej stylu życia.
– Muszą kończyć. – Rzuca i odkłada telefon.
Nie obchodzi jej, że jest niegrzeczna. Kimkolwiek była jej rozmówczyni. Nie do niej należy pouczanie Alicji.
„Możesz zrobić ze swoją fortuną coś wspaniałego! Wystarczy chcieć!” – Przedrzeźnia kobietę w myślach. Czyli co? – Pyta się w duchu. – Rozdać tobie i tobie podobnym? Przecież wie, że wszystkich, którzy ją otaczają, interesuję tylko ten blichtr, to lśnienie, jakie roztaczają jej pieniądze.
Bierze kolejny łyk drinka i przymyka oczy. Może czas zmienić otoczenie? Jeśli tylko sobie zażyczy jutro będzie już na drugim końcu świata. Na przykład w Rio albo….
Ale właściwie po co? Lepiej się napić, a wieczorem zafundować sobie dawkę szczęścia w pigułce. Lub w proszku. To takie proste i skuteczne.
Alicja odchyla głowę na oparcie krzesła. Jacht się kołyszę, a ona razem z nim. Nie może się doczekać wieczoru, kiedy odfrunie. Piękniejsza, lepsza, prawdziwsza.
DRZWI TRZECIE: ARTEFAKTY
– Pani Profesor, już późno. Może by pani odpoczęła. – Mówi asystentka.
Alicja nie odpowiada. Wpatruje się tępo w mierny plon całego dnia wykopalisk rozłożony na stole w namiocie. Marne niewiele warte artefakty leżą przed nią niczym metafora jej życia.
– Pani profesor? – Powtarza asystentka.
– Nie jestem zmęczona. – Mruczy Alicja, chociaż to nieprawda. Jest zmęczona, choć bynajmniej nie dniem spędzonym na grzebaniu w suchych i gorących piaskach egipskiej pustyni, pod bezlitosnym słońcem Doliny Królów. Męczy ją bezowocowość tej pracy. – Ale ty idź, idź spać. – Mówi do dziewczyny.
– Pani Profesor, niepotrzebnie się Pani zniechęca. – Asystentka jest pełna pasji i optymizmu, zupełnie jak Alicja dawno temu.
– Znów nic nie znaleźliśmy. – Głos Alicji brzmi smętnie. – I nie znajdziemy, prawda?
– Może tak, może nie. Czy jedyne znalezisko na miarę grobowca Tutanchamona jest w stanie panią zadowolić? Czyż samo badanie najdrobniejszego śladu przeszłości nie jest fascynujące? Każdy z tych przedmiotów pokazuje na wydobyte artefakty, opowiada własną, niepowtarzalna historię, wystarczy się wsłuchać.
– Możliwe, że masz rację. – Alicja kiwa głową. – Kiedyś też to czułam. Wzruszało mnie, gdy wydobywałam z ziemi coś, czego nie dotykał nikt od tysięcy lat. Byłam pierwsza, mogłam nawiązać bezpośrednią więź z właścicielem tej rzeczy, sięgnąć poprzez wieki ku żywej osobie, pochwycić ją, zrozumieć. Rozumiałam ją, ich wszystkich! Albo tylko mi się tak wydawało… – Głos Alicji cichnie do szeptu.
– Nic się pani nie wydawało. – Zaprzecza asystentka. – To właśnie tak działa. A pani jest w tym najlepsza.
Alicja wzrusza ramionami. Kogo to obchodzi? Świat łaknie sensacji, blasku złota, skarbów chronionych klątwą, a nie historii starożytnego właściciela glinianej miski. Życie nauczyło ją tej gorzkiej prawdy. Za sensacją spływają pieniądze, granty naukowe. Alicja ma dość borykania się z trudnościami finansowymi, płaszczenia przed sponsorami. Gdyby wykopała drugiego Tutanchamona, byłaby sławna, bogata i… wolna. Być może wtedy wróciłaby tamta pasja z czasów młodości.
– Niech pani to sobie przemyśli, pani profesor. – Dodaje jeszcze asystentka. – Niech pani zastanowi się nad tym, co w tej pracy najbardziej się liczy.
Wychodzi z namiotu. Alicja też wstaje i wygląda na zewnątrz. Obejmuje się ramionami, bo pustynna noc jest chłodna. Podnosi wzrok na niebo, ciasno nabite błyszczącymi ćwiekami gwiazd. Łatwo jej mówić, myśli, ale rzeczywistość nie przystaje do ideałów. Może zbłądziłam, poświęcając się bez reszty przeszłości. Może trzeba było bardziej żyć z ludźmi tu i teraz, zamiast uganiać się za cieniami zmarłych. Dziś jestem samotna i niespełniona… Jakże przewrotne potrafią okazać się marzenia!
…Albo to ja straciłam już umiejętność patrzenia z właściwej perspektywy… Niestety za późno na korekty.
DRZWI CZWARTE: ZAMĘT
– No, nareszcie za murem. – Mówi świeżo upieczona wolna osoba.
– Tak. – Odpowiada Alicja.
Obie stoją przed bramą więzienia, które dopiero co opuściły. Alicja stawia koło siebie torbę. Wbrew przewidywaniom, nie czuje się dziwnie, chociaż minęło tyle lat, odkąd ostatni raz mogła iść, gdzie tylko zechce. Nie boi się świata po tej stronie; przecież nic jej nie wyróżnia spomiędzy innych wolnych ludzi. Nie ma żadnego piętna na czole ani napisu na plecach.
– I co dalej? – Pyta była współosadzona.
– Czekam na męża. – Odpowiada Alicja. – Wracam do domu.
– Dobrze, że masz dokąd wracać. I z kim. Nie każda ma tyle szczęścia.
– Szczęście! Jakże różne może pokazać oblicza. – Śmieje się Alicja ciut melancholijnie.
– Żałujesz? – Pyta jej towarzyszka – Tych wszystkich lat?
Alicja zastanawia się przez chwilę.
– Chyba nie… może trochę… Niektórych rzeczy na pewno.
– Wiesz, wszyscy czegoś żałują. Nie tylko byli więźniowie.
– Tak, tyle, że ja żałuję tego, co przez cały czas leżało poza moim zasięgiem, nic nie mogłam zrobić, żeby się nie wydarzyło.
– Może mogłaś. – Mówi towarzyszka. – Gdybyś była mniej ufna, mniej naiwna.
– Nie taka głupia. – Wtrąca Alicja rzeczowym tonem.
– Skoro tak chcesz to nazwać…
– Owszem. Gdybym nie była taka głupia, nie straciłabym kontroli nad swoim życiem. Nie do tego stopnia.
– A gdybyś mogła cofnąć czas? – Mruczy jej towarzyszka.
Alicja wbija wzrok w ulicę przed sobą, potem przymyka oczy.
– Może coś bym zmieniła, a może nie. – Mówi cicho. – Nie wiem. Bo widzisz, moje życie, choć pełne zamętu, wzlotów i upadków, było właśnie moje i uczyniło mnie tym, kim jestem. Miałam w nim piękne chwile, a to już bardzo dużo. Potem splątało się tak fatalnie, że wylądowałam tutaj. – Ruchem brody pokazuje na mury za sobą. – W tym miejscu wiele straciłam, ale i zyskałam. Nauczyłam się wybaczać, doceniać drobne łaski i podnosić się z upadku. To nie była słodka lekcja, a teraz czeka mnie jeszcze trudna podróż…
– Podróż?
– We własną przeszłość.
Żeby ostatecznie pogodzić się z samą sobą i przeboleć to, czemu nie zdołałam zapobiec. Jednak nie zamieniłabym tego życia na inne. Mimo wszystko wierzę, że jeszcze potrafię być szczęśliwa… – Alicja milknie.
– I to się nazywa udane życie. – Komentuje jej towarzyszka.
PRZEDSIONEK
Alicja stoi naprzeciw czworga drzwi, otaczających ją półkolem.
– Pokazałam ci cztery drogi, cztery możliwości. Cztery Alicje. Wolno ci wybrać, którą z nich chcesz się stać. – Szepcze głos za jej plecami.
Alicja nie odwraca się. Zna ten głos. To jej siostra z zakonu, znajoma bez imienia, asystentka z wykopalisk i współosadzona. Głęboko nabiera powietrza w płuca i zdecydowanym krokiem zmierza ku czwartym drzwiom.
Zośka
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Zapisz się do NEWSLETTERA Fundacji Dom Kultury
Będziesz mieć dostęp do najciekawszych, niedostępnych gdzie indziej treści.
Prosto z więzienia i nie tylko.
