Wiele lat minęło od chwili, gdy byłam tam ostatni raz, ale gdy tylko będzie mi dane pojadę tam znów.

Często jeździłam na Mazury, las, woda, żagle i ja…uwielbiam obcować z naturą, uwielbiam ten błogi spokój i stan, że nic nie muszę – wszystko mogę ?. Z dala od ludzi, mały domek tuż przy lesie, kuchnia w której paliło się drewnem, klimat trochę jak ze starego kina ?. Drewniany domek, w którym wszystko było wykończone drewnem, okiennice – które otwierało się z zewnątrz z wyciętymi wzorami ozdobnymi, z zewnątrz wyglądał jak leśniczówka taka – malutki, ale było tyle ciepła w nim. Kuchnia pełna staromodnych drewnianych szafek, z drewnianym stołem i krzesłami… pokój w którym wizawi drzwi znajdował się kominek, po lewej stronie stało drewniane łóżko, na którym spokojnie mogły spać 4 osoby, szafa, sekretarzyk, komoda z dużym ozdobnym lustrem i stół z krzesłami – stary drewniany z fikuśnie rzeźbionymi nogami… warunki na dzisiejsze czasy spartańskie, ale uwielbiałam tam jeździć. Do brzegu jeziora miałam może pół kilometra, a może trochę więcej, jednak nie odczuwałam tej odległości… stojąc pod domkiem widziałam jak tafla wody w jeziorze błyszczy się w słońcu, zachęcając by do niej wejść… kąpiele w jeziorze, gdy tylko tego zapragnęłam, ognisko, które rozpalałam, by usmażyć sobie kiełbaski czy ziemniaki… Widok jak z obrazka, mam to miejsce w swej pamięci wyryty na zawsze, ten widok, ten zapach, który jest niepowtarzalny, ten spokój i harmonia, która tam panowała… Było to miejsce, które kochałam i uwielbiałam do niego wracać. Dziś nie wiem czy jeszcze istnieje, gdyż upłynęło wiele, wiele lat od chwili gdy byłam tam ostatni raz… Jedno jest pewne, chciałabym móc znaleźć się tam jeszcze raz, chociaż raz…

Z pozdrowieniami

Diablica

Projekt “Okno na świat” „Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych”