– chodzenia do kina, teatru i na imprezy, kiedy tylko
człowiek chce
– móc sobie kupić coś na co się ma ochotę w danym momencie w
granicach budżetu
– móc wybrać sobie pracę, móc zarabiać na własne utrzymanie
– wszechobecny dostęp do Internetu za nieduże opłaty
miesięczne
– że zawsze mogłam się spotkać z rodzicami i z nimi
przebywać, a nawet przenocować, przytulić się, powiedzieć im, że ich kocham
– mogłam gadać bez limitu czasowego przez telefon z każdym, z
kim miałam ochotę
– zaprowadzania dziecka do szkoły i odbierania go z niej
– nie miałam ograniczonej przestrzeni, jak tutaj, mogłam
czasami pobyć ze swoimi myślami
– że nie zawsze dobrze użytkowałam czas, poświęcając go
często na głupoty
– że święta bożonarodzeniowe spędzałam z rodziną swoją i
rodziną mojego partnera
– że ma człowiek swoje kosmetyki, do których jest
przyzwyczajony i ma do nich nieograniczony dostęp, tak jak do ubrań, w co chce,
może się przebrać
– że uczestniczyłam w życiu dziecka od poczęcia aż dopóki nie
trafiłam tutaj
– pomagania córce w odrabianiu lekcji, rozmawiania o
problemach i rozwiązywania ich razem
realizacji swoi planów, marzeń i pragnień
– można jechać zagranicę i zwiedzać ciekawe miejsca
– spotykać się z ludźmi twarzą w twarz w każdej chwili i
czasie, aby móc im wszystko powiedzieć, co ci leży na sercu
– mieć nieograniczony dostęp do lekarza, z którym można się
umówić na konkretny termin i wiedzieć, że mnie przyjmie, wyda receptę i będę
mogła kupić leki, z których skorzystam.
– że muszę naprawić relacje z rodzicami, które uległy
poluzowaniu, bo się do nich nie odzywałam ponad rok od momentu mojego
zatrzymania
– że muszę zacząć też myśleć o sobie, a nie spychać siebie na
ostatni plan w hierarchii wartości zajmując się innymi osobami i ich problemami
– że muszę zadbać o przyszłość dziecka, o jego rozwój duchowy
i umysłowy, żeby wyrosło na normalnego człowieka, który będzie umiał sobie
poradzić z różnymi problemami na swej drodze.
Doceniłam, co to jest wolny człowiek i może świadomie bez
żadnej ingerencji osoby trzeciej decydować o swoim życiu, czyli gdzie chce iść,
gdzie chce pracować, co chce robić w wolnym czasie, gdzie mieszkać, pójść do
lekarza, jak go coś pobolewa, jak wychowywać swoje dziecko, w każdej chwili
można wyjść po kłótni z partnerem, czy ze znajomym, jak się jest
zdenerwowanemu, móc ugotować i zjeść to, na co się ma ochotę, spotkać się ze
znajomymi na mieście.
Teraz wiem, na kogo mogę naprawdę liczyć w każdej sytuacji a
na kogo niekoniecznie, bo się ode mnie odwrócił nie rozumiejąc, jak było
naprawdę. Zrozumiałam, że ma się tylko jedno życie i od ciebie tylko zależy,
jak nim pokierujesz, co z nim zrobisz, czy będziesz po tej właściwej stronie,
czy po tej złej, która do niczego nie prowadzi, bo to jest ślepy zaułek bez
wyjścia.
Ucz się na błędach. Człowiek nie jest doskonały, tak został
stworzony, albo wybierze, zło, albo dobro.
Choć
metrykalnie jakiś czas temu dorosłam, to mentalnie pielęgnuję dziecko, które we
mnie jest J. Lubię śmiać się, chcę wierzyć, że ludzie są szczerzy
i dobrzy (choć coraz częściej przekonuję się, że nie wszyscy…). W każdej
sytuacji staram się znaleźć same dobre strony (szklanka do połowy pełna).
Jestem pomocna i ciekawa świata i ludzi. Często widzę świat w kolorach, a biel
i czerń zostawiam smutasomL. Żyję w zgodzie z samą sobą i dzięki temu jestem
szczęśliwa.
Pozdrawiam Wszystkie Duże Dzieci – Bella
♦
DUŻE DZIECKO…
– lubię robić psikusy, chociaż do tego to
mam nieodpowiednie warunki
– śmieszy mnie niekiedy taka „głupotka”
jak nagłe wyskoczenie w celu przestraszenia
-nie wyrosłam z rzucania „ogonka” z
pomidora by straszyć, że to pająk
– zmieniam głos
– kocham koty, więc wyrywa mi się
miauknięcie
– spontaniczna bywam coraz mniej, ale
tylko, dlatego, że znowu miejsce nie sprzyja.
Wydaje mi się, że dziecka część zostaje w człowieku na
zawsze, nie zniszczy tego ani miejsce, sytuacja czy ludzie.
Dźwigam swoją własną tragedię.
Ludzie o mnie zapominają bądź po prostu ich życie
przesuwa mnie na sam jego skraj. Uważam, że rodzice byli zbyt zapracowani, bym
mogła należeć do grona dzieci, którym uwagę się poświęcało na maxa. Mój
charakter jeszcze w więzieniu się kształtował, musiałam wszystko sama
poukładać, by jakoś przetrwać, by zawalczyć o pewne wartości. Trafiłam tu będąc
młodą osobą, sama sobie odebrałam poznanie niektórych zachowań, doznań. Nie
należę do osób, które zabiegają o znajomość – byłam samotnym dzieckiem, bywam
samotnym skazańcem. Wierzę, że mam spoko rodziców i że jak najbardziej mnie
kochają – mam to szczęście, że są cały czas przy mnie. Wierzę też, że kochają
mnie moi znajomi, bo tylko „kozaki” są przy mnie (pozdrawiam!). To od nich
często słyszę, że jestem jak dziecko zamknięte w ciele dorosłej kobiety. Że
izoluję się, że bywam naiwna, pokazuję własną hardość, a nieudolnie ukrywam
wrażliwość, nie chcę dać się „zeżreć”, a później to przepłakuję. Choć
wypracowałam sobie opinię, że wiem, czego chcę, to jestem pogubiona jak
dziecko, do pewnych rzeczy nie dorosnę już nigdy.
Nie mam własnych dzieci, więc część swojej
dziecinności pokocham jak własneJ… do tej pory oplatam
palec kosmykiem włosów i kręcę, no i dalej czekam na osobę, która weźmie w
garść moje życie i spróbuje je poukładać – by może pokazać jak powinno
wyglądać?.
Rok 2005, wydawałoby się w innej przeszłości, w innym życiu,
na innej planecie. Wtedy wydawało mi się, że jest to najgorszy, przełomowy rok
mojego życia. Na kolejnych studiach wybranych
w poszukiwaniu siebie zadano mi pracę pod tytułem „Who am I” (Kim
jestem), nie oddałam jej wykładowcy. Między definicjami, nieuchwytna. Czy
określał mnie prestiżowy kierunek, wyuczony zawód, zainteresowania
humanistyczne? Czy też niepohamowane umiłowanie natury, zwierząt, bycie w
ciągłym ruchu? Skąd nagle mam wiedzieć, kim jestem, gdy całkowicie pochłaniało
mnie życie klubowe, zawodowe, naukowe.
Z chaosu, niezgody na siebie wytańczyłam taniec chochoła,
równię pochyłą.
Jest rok 2019 czternaście kluczowych lat życia później. Kilka
zmian miejsc zamieszkania, kilka prac, kilkanaście wyjazdów, kilka związków,
kilka zabiegów medycyny estetycznej. Najważniejsze punkty na mapie – odwyki i
detoksy, terapie. A w międzyczasie to najgorsze, najgorsze ze snów, wyobrażeń,
świat znany jedynie z filmów i książek – więzienie.
Słowa uczestniczki AA prowadzącej zajęcia w więzieniu, że
zaliczyłam 2 z 3 wyjść z choroby alkoholowej, tj. szpital i więzienie. Trzecie
wyjście to śmierć lub wyzdrowienie. Więc
jestem w tym niewyobrażalnym czymś, w otchłani gorszej od śmierci.
Znowu czekam i nie wiem kim jestem – na dozór elektryczny, na
dalszą terapię, na rehabilitację, na pracę, na powrót do społeczeństwa.
Wciąż oczekująca na to „prawdziwe” i „dorosłe” życie.
Wziąwszy pod uwagę fakt, że nie pamiętam ostatnich 5 lat życia, to może tutaj w
ogłupiającym hałasie disco-polo, nad który wybija się ciągłe k***a,
spie*****j, pier***ę, jestem wreszcie prawdziwa?
Gorączkowo myślę, że jeśli odnajdę w przeszłości ten moment,
w którym zaczęłam tracić siebie i zdrowy rozsądek, to może się uratuję? A może
ten moment jest właśnie tutaj? Może w huku disco polo i k***a mać, spie*****j
jestem wolna, bo mam wolny umysł? Umysł niezamroczony ciągłym braniem i piciem,
wyczarowuje pomysły, a serce czuje.
Wilczyca
♦
Kim jest Wilczyca
Widzę przed sobą drobną blondynkę, krótko obcięte włosy
okalające bardzo przyjemną twarz.
– Skąd jesteś?
Północno-wschodnia Polska, malownicze i ciche miejsce. Miasto
tylko do pracy. Posiada prywatny zakątek… Psy i koty – czysta rekreacja.
Z pochodzenia kresowianka, wielokulturowość, zna dużo
ciekawostek regionalnych. Żyjąca w pokłosiu sybiraków. Związana z ochroną
zdrowia. Zainteresowania: obcowanie z naturą, zwierzętami.
Jej przebyte życie jest w cieniu uzależnienia. Krzyżowego
(leki i alkohol).
Pozostaje w trakcie terapii, pracując nad uzależnieniami i
zapobieganiem powrotowi do nałogu. Nałóg okazał się na tyle silny, że
doprowadził do kłopotów z prawem. W Z. K. przebywa od 4 tygodni. Oczekuje na
termin Dozoru Elektronicznego. Wie, że jest dużo pracy przed nią. Pobyt tutaj
wykorzystuje na walkę o jak najszybsze wyjście i podjęcie terapii.
Moje pierwsze widzenie dwa dni po osadzeniu w A.Ś.
Przyjechała mama z siostrą. Trudno było nam ze sobą rozmawiać, gdyż nie
ukrywam, że ryczałyśmy. Było mi bardzo ciężko się z nimi rozstać po tej
godzinie, która upłynęła w szybkim tempie. Mama robiła wyrzuty typu „A nie mówiłam”, „po co z nim byłaś?” itp. Ciężko
było tego słuchać, bo poniekąd miała rację. Ale cóż, czasu przecież się nie
cofnie…
Chciałbym zobaczyć na widzeniu moje najdroższe skarby –
dzieci oraz najukochańszą siostrzenicę – Nikolkę. Pragnę tego bardzo mocno, ale
nie jest to fajne dla dzieci. Więc mimo tego, że strasznie tęsknię za nimi, nie
chcę, aby mnie w tym miejscu odwiedzały.
Na wolności każda kobieta od najmłodszych lat stara się być
ładnie ubrana i w miarę swoich lat mieć makijaż. Myślenie, że za murami jest
jakaś zmiana w naszym życiu, jest mylne: mamy więcej czasu i co prawda mniej możliwości,
jesteśmy zadbane, z makijażem, choć warunki są trudne, mamy swoje
zainteresowania, które odkrywamy od nowa.
Jak każda kobieta, lubię być zadbana. W takich warunkach, w
jakich się znajdujemy, mamy na to sposoby.
Przede wszystkim musimy zadbać o higienę
osobistą i fizyczną.
Środków zakupionych i dostępnych w kantynie
używamy do poprawy naszego wyglądu.
Robimy peelingi z kawy lub cukru po czym
nakładamy dostępne kremy.
Myjemy się jak możemy, układamy fryzurę.
Najważniejsze jest myślenie pozytywne.
Beti
*
Na wszystko wpływa sytuacja materialna. Kosmetyki, które
często oglądamy w reklamach, zazwyczaj dostępne są w kantynie więziennej, lecz
„niedostępne” dla osób, które nie otrzymują pomocy z zewnątrz. Dbanie o siebie
w tym miejscu to dość trudne wyzwanie, bo choć w zasięgu ręki mielibyśmy
najlepsze kremy i balsamy, wpływa na nas stres i wszelkie inne zmartwienia,
osoby palące w celi, jak i samo spożywanie przez nas nikotyny, etc. Uważam, że
dbanie o siebie, to tak naprawdę dbanie o bliskich poza murami, bo gdy nie
towarzyszy nam stres i mamy świadomość, że bliscy są zdrowi, sami się dzięki
temu uśmiechamy i to nas czyni pięknym człowiekiem, po prostu.
Ewa
*
Staram się spożywać owoce i soki,
Używam kremu przeciwzmarszczkowego,
Przyjmuję prawie wszystkie dostępne witaminy w
„kantynie”,
Ograniczam do minimum papierosy.
Ola
*
Zadbanie o siebie za murami uzależnione jest od kilku
czynników. Po pierwsze – zależy od długości wyroku – czym jest on krótszy, tym
jest to prostsze. Wszelkie uszczerbki na zdrowiu i wyglądzie zewnętrznym
„zreperujemy” po wyjściu. Drugą sprawą jest sytuacja finansowa (w naszym
wypadku – naszej rodziny). Osobiście „wybierając” się do więzienia zadbałam o
zdrowe zęby, zrobiłam wszelkie badania – przy okazji wykryto u mnie chorobę
serca i otrzymałam skierowanie na wszczepienie stymulatora serca. Niestety nie wyrobiłam
się, a tu nie mogę liczyć na wsparcie „medyczne”. Jeśli chodzi o „kosmetologię”
– nie mamy dużych możliwości. Kantyna nie oferuje nam dużego wyboru kosmetyków,
a to, co jest, dla wielu jest zbyt drogie. Z wolności, niestety nie można ich
otrzymywać. Z mojej perspektywy (rok i 2 miesiące pozbawienia wolności)
nadrobię braki po wyjściu.
Rico
*
Dbam o siebie tak:
Mam lakier do paznokci od innej osadzonej.
Fusami od kawy robię raz na jakiś czas peeling.
Nakładam olej roślinny na całe ciało jak nie mam
kremu, a nawet i czasem masło na buzie, aby skóra nie była sucha.
Olej również nakładam na końcówki włosów.
Kąpiel dwa razy w tygodniu pod prysznicem, a tak
to w misce pod celą się myję każdego dnia.
Pati
*
Higiena osobista – PODSTAWA
Dieta – mimo tego miejsca – można!
Spacery + gimnastyka
Regularne (5 razy dziennie) spożywanie posiłków
(nie podjadać pomiędzy, a pić wodę!)
Spotkanie z dziennikarzem zawsze jest jakieś nerwowe.
Człowiek się zastanawia nad każdym wypowiedzianym słowem (by nic nie zostało
wykorzystane przeciwko tobie J), nad każdą udzieloną
wypowiedzią.
Pamiętam jak powstały te warsztaty: „Piszę, więc jestem”, usłyszałam,
że prowadzić ma je dziennikarz – przeszedł mnie chłód. Przecież oni piszą tylko
to co jest ubrane w strach, szok, krew i łzy – pomyślałam. Zrobi z nas pewnie
patologię, ćpunki, złodziejki, morderczynie – i tyle będzie z naszej
współpracy. My się powściekamy – on zbierze tyle materiałów i coś skrobnie.
Nasze życie – warte parę zdań… Nie zapisałam się.
Dochodziły do mnie różne informacje, wypowiedzi – przeważnie
pozytywne, ciekawe spostrzeżenia, że TA czy TAMTA nawet fajnie pisze. Jednak mi
najbardziej przypadło to, że on regularnie tu drepcze, że poświęca swój czas,
przekazuje wskazówki, w łagodny sposób podpowiada co by inaczej napisał, nie
krytykuje. „ZAWSZE zachęca do pisania!”, mówię o Leszku Wejcmanie i zajęciach z
pisania.
Na ostatnie zajęcia Leszek przyprowadził swojego przyjaciela
Marcina, który należy do Fundacji Rozwoju Kinematografii. Jest filmoznawcą,
pracował w Playboyu i w ogóle powalił mnie jego fajny głos – chyba nawet mnie
rozpraszał w słuchaniu J. Była też Ela Turlej,
dziennikarka z 30-letnim stażem w mediach, autorka książki ostatnio wydanej –
„Naciągnięte”, którą nam przyniosła. Odebrałam ją pozytywnie. Łapała z każdą z
nas kontakt wzrokowy, gadała jak taka „swoja babka”, ale cały czas z tyłu głowy
miałam info, że to dziennikarka, że o jednej z nas, być może, pisała.
Spotkanie spoko (w między czasie weszła do nas wycieczka z
Czech): kobieta dziennikarz przyszła odwiedzić osadzone kobiety – jedna płeć,
jeden mur, a jakby dwa światy. Często jest mi przykro, że tak „marnie” wyglądamy.
Zwłaszcza że tematem tego spotkania była medycyna estetyczna. Manipulacja
wkradnie się wszędzie. Kobiety gonią za wyglądem jak z szablonu (bo takie się
zawsze przebiją!), a my choć będziemy się starać i dbać o siebie, to żaden
skalpel, zastrzyk czy sprzęt nie zmieni faktu, że będziemy karane. Z tym musimy
poradzić sobie same! Może nie resocjalizacja, a terapia by bardziej była
wskazana? Tak czy siak, trzeba coś ze sobą robić.
Z zajęć wyniosłam nadzieję, że dziennikarstwo się zmieniło,
że choć część tego środowiska przestaje być tzw. hienami. Bo teraz jest czas
zajączkowania J, z okazji Świąt Wielkanocnych zdrowia
i przepięknej pogody ducha. Spotkajcie się na śniadanku z rodziną i cieszcie
się tą atmosferą. Bądźcie wspaniali i nie wchodźcie w szablony, stawiajcie na
indywidualność!
Są trzy osoby, które chciałabym zobaczyć na widzeniu. Zacznijmy po kolei:
Bardzo ją kocham i bardzo mi jej
brakuje. Oddałabym bardzo wiele, aby choć na chwilę móc z nią pobyć, zobaczyć
ją, dotknąć i przytulić się do niej. Tak cholernie za nią tęsknię i tak bardzo
jej potrzebuję. Nie mogę do niej zadzwonić, czy nawet napisać listu, który bym
wysłała. Wiem, że stale jest ze mną i przy mnie, ale to nie to samo. Nie ma
jej, nie żyje.
Umarła trzy lata temu na okropne
raczysko. Pochowałam ją dwa tygodnie przed urodzeniem pierwszego syna. Jest nią
moja Mamusia. Chciałabym z nią móc porozmawiać, usłyszeć od niej, że mimo
wszystko jest ze mnie dumna i że wszystko będzie dobrze. Boli mnie to tak bardzo,
że nawet teraz, gdy to piszę, to łzy ciekną mi po policzkach.
Druga bliska memu sercu osoba,
którą kocham jak moją mamę, i tęsknię za nią tak, jak jeszcze nigdy, jest moja
Cudowna, Kochana i Wspaniała Babunia. Ona jest przy mnie stale, zawsze mogę na nią
liczyć, i wiem, że kocha mnie bardzo. „Bóg nie mógł być wszędzie, więc stworzył
babcię” – co pasuje tu po prostu idealnie!
Zawsze, za każdym razem gdy do
niej zadzwonię, słyszę jak bardzo się cieszy, że się słyszymy. Jest jak Anioł.
Mimo mojego wieku, dla niej ciągle jestem „wnuczunią”. Chciałabym ją przytulić,
poczuć zapach, który kojarzy mi się z domem, dzieciństwem, pysznymi obiadami,
ciastkami i miłością. Jednak listy i telefony to nie to samo. Z tego miejsca
serdecznie ją całuję i ściskam!
No i przychodzimy do trzeciej
osoby. Jest nią mój młodszy brat. Mimo że nie rozmawiamy za często i generalnie
nie piszemy ze sobą nawet listów, to i tak za nim tęsknię. Nie ważne, ile ma
lat, bo dla mnie zawsze będzie moim młodszym braciszkiem i będę miała głębokie
poczucie opieki nad nim. Chciałabym usiąść, i patrząc mu w oczy, porozmawiać z
nim. Wtedy od razu mogłabym wyłapać reakcję brata na moje pytania, aby
wiedzieć, gdzie jest coś nie tak. Znamy się z bratem jak „łyse konie”. Przy nim
nie muszę udawać, że jest ok i że daje sobie radę, bo nie musiałabym się
martwić, że obciążam go swoimi problemami. Ma świetne dystans do życia. Możemy
rozmawiać o wszystkim i bardzo wielu rzeczy nie bierze do siebie.
Gdybym mogła wcisnąć guzik, który przeniósłby mnie do
przeszłości, to byłaby niezbyt odległa przeszłość. Jednak patrząc na to, że mam
40 lat, to ta nieodległa przeszłość równa się połowie mojego życia. Czyli dla
mnie kawał czasu!
Moja chęć
cofnięcia się do tego jednego dnia nie jest taką typową chęcią powrotu do
czegoś tak pięknego, czego nie doświadcza się drugi raz – chyba że za pomocą
wehikułu czasu. To nie jest chęć powrotu
do momentu, w którym czułam się jakoś szczególnie szczęśliwa. Ta chęć
spowodowana jest tym, że gdybym tego jednego dnia coś zmieniła, to uratowałabym
życie. Na bank jedno, ale wolę myśleć, że własne też. Ponieważ chcę skorzystać
z tej okazji i nacisnąć ten guzik, to…
Był to
typowy styczniowy dzień. Niezbyt dużo śniegu napadło jednak jak na tą porę,
było zimno. Obudziłam się w cieplutkim łóżeczku, w kolorowej pościeli. Pokój
miałam w kolorach: bieli i czerni, ale pościel lubiłam bardzo kolorową. I
jeszcze skarpetki lubiłam nosić kolorowe.
Przeciągnęłam
się, wstałam i włączyłam Sade. Wiedziałam, że mamy nie ma już w domu, więc
pozwoliłam sobie na głośniejsze puszczenie muzyki. Wiedziałam również, że mama
zrobiła mi śniadanie i wystarczyło do zestawu zaparzyć herbatę.
Nie miałam planów na ten dzień. Do szkoły szłam dopiero na
14.20. to był jedyny dzień w tygodniu, kiedy chodziłam na popołudnie. Najgorsze
w tym było to, że był to piątek.
Wykąpałam
się, wyszykowałam, zjadłam śniadanie i poszłam z Maxem na spacer. Lubiliśmy
chodzić nad Wisłę. Mieliśmy swoje miejsca – co prawda tylko dwa :), ale tego
dnia poszliśmy na kamienie. Mi się tam dobrze myślało, a Max miał ogromny teren
do biegania. Od czasu do czasu podchodził by mu jakiś badyl rzucić, ale na
kamieniach najrzadziej o to prosił. Wisła od naszej strony jakoś bardziej przy
brzegu była zamarźnięta.
Z rozmyślań
wybiło mnie szczekanie psa. To nie był Max, ale i on za chwilę się pojawił.
Pieski niezbyt na start się polubiły, o czym świadczyło ich warczenie na
siebie. Uwięziłam więc swojego pupila na znienawidzonej przez niego smyczy i
zaczęliśmy się kierować w stronę wału. Max nigdy nie był agresywny. Smycz
nosiłam na wszelki wypadek… A może to jakaś pozostałość po sprawdzeniu mnie,
czy na pewno będę wyprowadzać psa? Zanim Max pojawił się w domu, musiałam przez
miesiąc czasu co rano wychodzić na spacer… ze smyczą! To był mój test na
odpowiedzialnego opiekuna. Dziecko wszystko zrobi, by mieć wymarzonego
przyjaciela. Nie wiem, czy w tamtym okresie nie byłabym zdolna jeść z psiej
miski, by udowodnić, że piesek nie będzie zostawiał kupy w butach.
Kierowaliśmy
się już w stronę bloku, kiedy na skrzyżowaniu w samochodzie poznałam swoją
koleżankę. Ona chyba też mnie poznała, bo jakąś głupkowatą zrobiła minę: usta
rozdziawione, ale uśmiechnięte i takie duże oczy. Tak chyba wygląda osoba,
która w zaskoczeniu się cieszy… Czyli ja też musiałam podobnie wyglądać. Od
razu wysiadła z samochodu i podbiegła do mnie. Nie staliśmy na górce – więc
samochód się nie stoczył, nie zostawiła go na światłach, nic nie trąbiło, bo za
kierownicą siedział jej tata. Też go rozpoznałam. Ruchem ręki pokazałam, gdzie
ma zjechać. Normalnie nie dowierzałam, że ją widzę. Ją – czyli Kaśkę. Wyjechała
do innego miasta po rozwodzie rodziców. Kiedyś razem chodziłyśmy do
podstawówki, razem trenowałyśmy koszykówkę, lubiłam ją. Wspierałyśmy się w
tamtym okresie, bo ja już jakiś czas byłam sama z mamą, a ona dopiero smakowała
sytuację bycia dzieckiem z rozbitej rodziny. Taka nas po prostu tragedia
połączyła.
Wysiadł do
nas jej tata, przywitał się i co się okazało? Że on już jakiś czas na naszym
osiedlu ponownie mieszka. Kaśka przyjechała do niego kilka dni temu i nazajutrz
miała sprawdzić, czy mieszkam tam, gdzie mieszkałam. To było niesamowite.
Jakieś przeznaczenie, czy co?
Spojrzałam
na zegarek, było już po pierwszej. Max grzecznie cały czas siedział przy nodze,
a ja już za chwilę miałam iść do szkoły. I wtedy usłyszałam głos taty Kaśki:
– Jedziemy właśnie na Śródmieście, do Atlantica, jedź z
nami!
14.20,
pierwsza lekcja – rachunkowość. No, nie chciałam iść do tego liceum, wolałam
zawodówkę, by rok krócej się uczyć. Mama zadecydowała. Ale skoro już dotrwałam
do IV klasy i tak naprawdę „za chwilę” miałam szansę ją skończyć, to czemu z
tej szansy nie skorzystać i nie pójść do kina z Kaśką i jej tatą?
I ta pokusa wygrała.
Odprowadziłam
Maxa do domu, wzięłam plecak, by mama się nie zorientowała, że nie poszłam do
szkoły i pojechaliśmy na Śródmieście.
Gdyby ten
dzień wyglądał właśnie tak, to do domu wróciłabym po 19.00. Może chwilę
pooglądała z mamą telewizję, ale na pewno wzięła psa i przeszła się wokół
bloku. Byłoby duże prawdopodobieństwo, że spotkałabym Mikiego i III klatki, bo
tuż po wiadomościach wypuszcza psa. Bo jak jest zbyt zimno, to go tylko
wypuszcza, a sam zostaje na klatce. Wypala papierosa i woła Kulfona z powrotem.
Z kolei ja zawsze robię rundkę wokół bloku. Wróciłabym, zjadła coś i…
– coś obejrzała i poszła spać
lub
– zadzwoniła do Aśki, czy idziemy do Parku (na dyskotekę).
Wróciłabym i też położyła się spać.
I być może do dziś lubiłabym budzić się w kolorowej pościeli.
