Nie wiem, gdzie się podziewa moje wewnętrzne dziecko. Dawno go nie widziałam. Mało jest we mnie beztroski i niepohamowanej, spontanicznej radości. Nie odnajduje się w infantylnych zabawach, nie lubię się wygłupiać. Czasami mam wrażenie, że moje wewnętrzne dziecko uciekło gdzieś spłoszone przykrymi doświadczeniami i trudną rzeczywistością. Czasami wręcz wątpię, że jeszcze kiedykolwiek wróci.

Jakieś trzy lata temu, w czasie, kiedy byłam jeszcze na wolności, zdarzyło mi się nieoczekiwanie je spotkać; NIEOCZEKIWANIE, bo tak naprawdę szmat czasu, nie wierzyłam już w jego istnienie. Wygłupiałam się wtedy z moim ówczesnym partnerem (ówczesnym, bo obecnie zmęczył się już moim wyrokiem i buduje swoje życie beze mnie), który jest ode mnie dużo większy i silniejszy. W pewnym momencie leżąc podniósł mnie w pozycji poziomej, ze stopami na ścianie. Powiedział do mnie „idź” i zaczęłam spacerować po ścianie w stronę sufitu. Było to naprawdę nietypowym i wyjątkowym doświadczeniem, przepełnionym niecodziennymi odczuciami…. Nie wiem, co zaskoczyło mnie bardziej – dziwne wrażenia przy łamaniu praw grawitacji, czy czysta dziecięca radość, którą nagle poczułam. Śmiałam się jak dzieciak i czułam się jak dzieciak. Taka prosta, głupia rzecz, a do dzisiaj pamiętam tę chwilę.

Wniosek jest z tego prosty: skoro nawet ja – wiecznie poważna, przy której nieco bardziej beztroscy ludzie czują dystans i zakłopotanie – posiada gdzieś głęboko w środku swoje wewnętrzne dziecko, to znaczy, że KAŻDY je w sobie ma; może nieśmiałe wystraszone i stłamszone nieciekawą codziennością, ale jednak. Szukajcie, a znajdziecie…. 😉

A.

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Moja Mama Basia

miała, poza migreną,

więcej zalet niż wad.

Kochała mnie po

matczynemu, po swojemu…

najprościej.

Dając taki codziennie

dowód swojej miłości;

Noś synku czapkę i szalik, bo się przeziębisz,

jeszcze wspomnisz te słowa.

Zdrowia lepiej nie nadwyrężać,

najważniejsza jest szyja i głowa.

Z takim credo mniej więcej,

wiatr się mierzył jak chciał,

choć mój pesel, całkiem nieźle się miał.

Był twardy jak skała…

tak jak Alpy i Monteverest,

sprawy sobie nie zdawał

z wagi imperatywu;

Noś w sercu Mamę, to ustrzeżesz się błędów!

Jeszcze wspomnisz te słowa,

dobrych rad lepiej nie lekceważyć…

Najważniejsza jest Mamy mowa!

Przeminęły dekady, usypanych z dni hałd….

Poglądów moich całkiem zmienił się kształt.

Wciąż mam pragnienie nie zależnie od wieku mego syna,

dać w adopcje rady mej Mamy.

Michał M. ZK w Wołowie

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Jestem mamą syna w wieku dojrzewania. Już od startu moim celem jest dać synowi miłość i wsparcie. Syn jest moją największą miłością, którą doznałam w życiu. Moja postawa rodzicielska opiera się na kochaniu, akceptacji, chronieniu, współdziałaniu, jak i pozostawieniu synowi rozumnej swobody. Dzięki takiej strategii uzyskałam z synem niezwykłą więź, ciepło, dzięki również czemu mój syn wybiera rozsądne decyzje życiowe np. wybór przyjaciół, szkoły, samodyscyplinę, konstruktywne zajęcia…. Jak trafiłam do A-Ś bardzo przeżywałam, jak mój syn poradzi sobie z tak trudną sytuacją. Byliśmy bardzo blisko, a ja znalazłam się w więzieniu.

Codziennie borykam się z żalem za swoje błędne decyzje, które spowodowały rozłąkę…. Tak bardzo zależało mi i zależy, aby pomóc wejść w życie dorastającemu synowi, który za 1,5 roku kończy 18 lat. Więc sytuację (mama – syn) uważam za trudną i niesprzyjająca. Z autopsji wiem, że często trudne sytuacje odnoszą się do dezorganizacji, a w związku z tym do zagrożenia realizacji działań i osiągnięcia celów u młodzieży. Bardzo martwię się każdego dnia, jednak syn przekłada strategie racjonalne nad emocjonalne bądź ucieczkowe i ponawia wysiłki skierowane na samodzielne rozwiązywanie zadań. Czy mój syn realizuje wcześniejsze plany, tak jak miało to być, kiedy zostałam osadzona w jednostce penitencjarnej?

Mój syn obecnie przebywa u mojej mamy. Po przejściu na emeryturę cały swój czas poświęca z miłością i wsparciem wnukowi, który jest jej „oczkiem w głowie”. Jestem mamie ogromnie wdzięczna. Wkłada wiele trudów i starań, aby mój syn czuł bezpieczeństwo i był nastolatkiem, który jest grzeczny, wrażliwy i kulturalny.

Mimo wszystko, siłą rzeczy mój syn przeżywa rozłąkę, dlatego wiem, jak ważne jest przekazywanie mu z tego miejsca, na miarę możliwości wsparcia, ciepła przez telefon, pisanie listów czy korzystanie z widzeń, które niosą wiele emocji.

Ważne, aby mieć możliwość poradzenia sobie z taką sytuacją.

Zostały mi jeszcze ponad 2 lata wyroku. Przygotowuję psychicznie na to syna, ale dla nastolatka jest ogrom czasu. Obydwoje przeżywamy moją nieobecność. Pocieszam syna, że to szybko zleci, jednak czuję i wiem, że dla syna jest to długa droga. Droga bez matki…..

Oby mama moja była zdrowa, bo ma już prawie 70 lat.

Moja miłość do syna jest bezgraniczna, a w takim położeniu trudna dla nas obydwojga.

K.

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Nie wiem jak zacząć, jak opisać dramat matki, której jedyne, najdroższe dziecko, syn…. wyrzekł się i oskarżył, pomówił o potworne rzeczy i krzywdy, które nigdy nie miały miejsca… Dotyk matki, ciepło, miłość, oddanie, poświęcenie zamienił na słowa przeciwko jedynej osobie, która bezwarunkowo KOCHA i nigdy nie przestanie kochać.

Miłość do syna pozwala mi przetrwać ten piekielny czas. Każdego dnia marzę, aby móc kiedyś usłyszeć słowo mama od mojego syna.

Mam marzenia i pragnienia, mam wybaczenie pełne, całkowite z głębi duszy dla mojego synka. Mam chwile, kiedy bardzo chcę pomóc mojemu dziecku, ale nie mogę nic zrobić. Kiedy wszystko i wszyscy zawodzą pozostaje tylko miłość matki. Nie oczekuję odwzajemnienia, podziękowań, tylko możliwości, abyśmy mogli złożyć nasz świat, rozbity na tysiące kawałków. Wierzę, że potęga miłości zmieni ten nasz świat. Mój i syna.

Człowieka nie zmienia czas, człowieka nie zmienia siła woli. Zmienia go miłość. To jedno, czego jesteśmy pewni, tu na ziemi. W obecnej mojej sytuacji w jakiej przyszło mi być, wiara, uzyskała dla mnie głębszy wymiar. Cytując Biblię, „Jezus powiedział do swoich uczniów: … Jeśli będziecie mieć wiarę silną, będziecie dokonywać, nie tylko tego co ja dokonałem, ale nawet, gdy powiecie – tej górze: Podnieś się i rzuć się do morza – to tak się stanie” (….)”.

Aby móc realizować nasze marzenia, musimy przyjrzeć się sobie i swojemu światu. Nie ma życia bez niepowodzeń. Życia bez problemów lub trudności istnieje tylko w naszym roszczeniowym myśleniu. Życie stawia przed nami wiele przeszkód. Ale one nie są niczym negatywnym, nawet wówczas kiedy skłonni jesteśmy tak je widzieć. Przeszkody pomagają nam stać się silniejszymi i odważniejszymi. Dają potężny impuls tworzenia. Tylko ten, kto rozwiąże wiele problemów i kryzysów w życiu, może stanąć przed nowymi wyzwaniami, pewnie, spokojnie i z łatwością je przezwyciężyć. Musimy tylko właściwie na nie spojrzeć, nie możemy skupiać się na starych urazach i na tym co nas tak potwornie bolało. Musimy wykorzystywać ten potencjał, który dzięki nim w nas się rozwinął.

Pragnę zacząć nowe życie, z jednej strony ostrożnie, z drugiej z cierpliwością i miłością, aby nie stracić energii na to – co przede mną i moim synem. Nie należę do ludzi, którzy zaprzestają szukać swojego miejsca na ziemi. Doczesność, miłość. To zagadnienia, które płyną z nami w przyszłość, zamieniając nasze życie w doświadczenia, które wraz z sercem i duszą – tworzą naszą rzeczywistość.

Zastanawiałam się, czy można przestać kochać…. W natłoku cierpienia i niewyobrażalnej krzywdy, czy można wyrzec się swoich ideałów i pragnień? Nie, nie można przestać kochać, na skutek nieprzewidzianych okoliczności można przestać tylko ją okazywać.

Matka – to najpiękniejsze imię. To zobowiązuje i wyzwala niewyobrażalne pokłady uczucia. Nikt, tak pięknie nie mówi słowami serca o miłości – jak matka. Możemy spowodować, aby ludzie nie byli źli, ale nie możemy sprawić, aby byli dobrzy… Bo dobro, to dar serca – do wybaczania, miłości, bezgranicznej wiary.

Ktoś powiedział, że nadzieja jest matką głupich. Nie oczekiwałabym, aby ktoś mi powiedział: „Głupią matkę masz”.

AZ

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Tak jak obiecałam wracam do Was z kolejnym tematem, a jest nim wyznaczanie sobie życiowych celów i kilka podpowiedzi na to, jak dążyć do ich realizacji.

Moje Drogie, nieważne czy będą to plany na najbliższe pół roku, czy dążenia obejmujące całe życie – wyznaczanie sobie celów to najlepszy sposób, by zrealizować swoje marzenia i dotrzeć tam gdzie chcemy. Codzienność ma to do siebie, że łatwo dajemy się pochłonąć i tracimy z oczu szerszą perspektywę. Szybkie tempo współczesnego życia często nie zostawia nam dość czasu na to, byśmy mogły cofnąć się o krok i zastanowić nad tym dokąd zmierzamy. Jeśli jednak zdobędziesz się na odrobinę wysiłku i określisz swoje cele, pomoże Ci to nadać życiu nowy kierunek.

Po pierwsze: zatrzymaj się i zastanów co chciałabyś osiągnąć w określonym czasie. Swoim dążeniom możesz nadać zarówno luźną jak i bardzo konkretną formę – wszystko zależy od Ciebie. Ważne, żebyś miała pewność, że będziesz mogła śledzić postępy, bo to pozwoli Ci stworzyć realistyczny plan działania. Twoje cele muszą być osiągalne. Oczywiście powinni Cię kosztować nieco wysiłku, ale wyznaczanie sobie celów, o których z góry wiadomo, że nie uda się ich zrealizować daje wręcz odwrotny skutek – dążąc do nich, nigdy nie osiągniesz satysfakcji ani szczęścia.

Po drugie: Rozbij wielkie zamierzenia na mniejsze zadanie ( na przykład jeżeli chcesz przebiec maraton za sześć miesięcy, podziel sobie ten cel na etapy i wyznacz kolejne dystanse w cyklu dwutygodniowym). Ta metoda sprawdzi się we wszystkich dziedzinach życia – od aktywności fizycznej po finanse, karierę zawodową, edukację i związki. Jeśli Twój cel jest całożyciowy spróbuj opracować plan pięcioletni, roczny, półroczny; miesięczny. Gdy osiągniesz pierwszy etap, będziesz mogła wyznaczyć następny krok. Rzecz w tym, żeby dążenia, które wydają się onieśmielające i nieosiągalne rozbijać na mniejsze zadania. Możliwe do zrealizowania w krótszym czasie. W ten sposób nie tylko zauważysz, że szybciej robisz postępy, ale też nie stracisz motywacji.

Po trzecie. Do dzieła ! Cele rozbite na mniejsze cząstki wydają się mniej zachęcające, a po czwarte regularnie kontroluj swoje postępy i aktualizuj plan. Nieważne czy będziesz korygowała cele systematycznie, w miarę postępów czy raz na kilka miesięcy zatrzymasz się, by ocenić sytuacje – dzięki wprowadzaniu poprawek twoje cele nie przestaną być dla Ciebie ważne i stale będziesz miała w głowie wyraźną wizję rezultatów końcowych. Na koniec jeszcze jedna mała wskazówka Moje Drogie; spiszcie swoje dążenia, to czy wybierzecie do tego dziennik intymny czy kartkę, którą zawiesicie sobie gdzieś na wysokości oczu, by inni ją widzieli, zależy od tego co chcecie osiągnąć.

Spisanie celów pomoże Wam zwizualizować drogę, która do nich prowadzi i kontrolować postępy w ich realizacji. Powodzenia 🙂

Ps. W następnym artykule zamierzam poświecić czas na temat wyobrażenia własnego ciała, gdyż wydaje mi się, że kobiety jeszcze nigdy nie podlegały tak silnej presji, by wyglądać w określony sposób tak jak dziś – zachęcam Was do przeczytania 🙂

Kinia

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Pobyt w więzieniu – takiego punktu nie było w żadnym z moich scenariuszy.

Powiem więcej – nawet w najczarniejszych koszmarach nie brałam pod uwagę takiej ewentualności. Ale jak ktoś, kiedyś powiedział….. „chcesz rozbawić Boga, powiedz jakie masz plany”. Cóż mogę powiedzieć… najwyraźniej studiując moje plany, ktoś tam na górze, miał zaj…… poczucie humoru.

Jestem tu (znaczy w zakładzie karnym) już ponad 3 miesiące, a przede mną jeszcze 27. I jedno mogę powiedzieć – to będzie zaje….. okres w moim życiu. Po tym stwierdzeniu od razu dodam, że nie biorę żadnych środków odurzających, na wypadek gdyby czytający to stwierdzenie powątpiewał w stan mojego umysłu. Będzie to zaje….. okres mojego życia. Wiecie dlaczego? Bo ja tak postanowiłam. Nie zamierzam siedzieć i psioczyć na wszystko i wszystkich. Nie zamierzam tracić energii na walkę z „obozem wroga” (w tej roli … w zasadzie każdy komu można uprzykrzyć życie). Nie zamierzać użalać się nad sobą (a umiałam to robić na wolności wader nader dobrze – od ponad 5 lat leczę się na depresję).

Nie zamierzam udawać, że ja jestem „cacy”, a wszyscy wokół „be”. I co najważniejsze nie zamierzam skupiać się na ograniczeniach (z których część jest ode mnie niezależna). Dlaczego? Bo zamierzam zagrać z życiem partyjkę, takimi kartami jakie mam. Dobry gracz to nie taki, który wygrywa mając dobre karty, ale ten, który wygrywa nawet, gdy ma złe. Ktoś powie – łatwo powiedzieć. Wcale nie. Moją obecność zawdzięczam sobie – nie ważne czy w większym czy mniejszym stopniu. Jako dorosła osoba, zdolna do podejmowania własnych decyzji, sama sobie zawdzięczam to, gdzie się znajduję. Skoro już tu jestem, należy to przyznać i pogodzić się z tym. Tu doprowadziły mnie moje wybory. Jaki sens ma teraz gdybanie na temat miliona możliwości scenariuszy, w stylu „co by było gdyby…..”. Co miałoby to zmienić? Może komuś poprawia to samopoczucie, ale dla mnie to strata czasu.

Kochane kobietki, przecież jeśli za murami byłyście fajnymi babkami, to czemu tu miałybyście nie być? Czemu mając tyle wolnego czasu (a przyznacie, że mamy go w opór), poświęcacie go na bezproduktywne zaleganie na wyrach, gderaniu, wzajemnym obgadywaniu, o „ręcznych” argumentach nie wspomnę. No halo! Czy po tym jak minęłyście mury tej zacnej instytucji – aktywował się Wam jedynie sarkazm, wulgaryzm, „łacina” mniej lub bardziej zaawansowana? Serio? Przecież my kobiety możemy wszystko, jeśli tylko chcemy. Rodziny, dzieci, wytrzymujemy z mężczyznami (choć znam trend mówiący, że mężczyzna to też dziecko, tylko wyrośnięte), robimy sto rzeczy w jednej chwili, a trafiamy tu i nagle…. same porządne bidulki. No żesz….

Podobno – wyczytane w mądrej książce „Kobieta w wielkim mieście” – „nikt tak nie zrozumie kobiety, jak druga kobieta i nikt tak jej nie dowali”. Prawda, prawda, święta prawda. Szkoda tylko, że tu sprawdzamy najczęściej tą drugą część tego stwierdzenia. A jak byśmy tak, dla odmiany, potraktowały pobyt tu, jak wakacje (delegacje czy nawet L-4) – nadal podkreślam, że jestem zdrowa na umyślę (choć czuję, że z każdym kolejnym stwierdzeniem moje zapewnienia mogą być coraz mnie wiarygodne). Pomyślcie przez chwilę…. na moment odłóżcie na bok myśli o koniecznym leczeniu psychiatrycznym autorki pomysłu. Co by się stało?

Nie mówię, że macie teraz „walić beton” i zamawiać u oddziałowej drinki i kolację do celi (choć pomysł możemy zostawić do późniejszego przemyślenia). Chodzi o to, co robimy z czasem, który tu spędzamy. Ile razy narzekałyście, że nie macie na coś czasu – pasję, naukę czegoś, ćwiczenia, dbanie o siebie…. Wiem, bo sama stosowałam tę wymówkę. I proszę… marzenia się spełniając. Czasu Ci tutaj dostatek. Więc? Co stoi na przeszkodzie, żeby zadbać o siebie – nawet jeśli nie stać się na kosmetyki z kantyny, jest cała masa pomysłów jak dać „drugą szansę” produktom z naszych stołów. Peeling z kawy, maseczka z płatków owsianych czy margaryna w roli nawilżającego kremu.

W końcu, kto jak nie my kobitki, jesteśmy „mistrzyniami” w robieniu czegoś z niczego. Przecież nasza pomysłowość nie wywietrzała nagle, jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. Ile z nas (ze mną włącznie) marzyło, żeby podawano nam śniadanie do łóżka. I można powiedzieć, że marzenie zostało w 90% zrealizowane. Choć przez to, ile kroków nas dzieli od łóżka do „klapy”… śmiało można podwyższyć statystykę do 95%.

Na wolności nigdy nie miałam ani czasu, ani zapału, aby zacząć ćwiczyć. Godzina na spacerniaku dziennie… za darmo. Zamiast płacić za karnety na siłownię, z których i tak większość nie korzysta – tu mamy też wykupiony karnet (mój został aktywowany na okres 2,5 roku), tylko program ćwiczeń każda musi opracować sama. Przynajmniej nikt nie stoi nad nami i nie mówi, że damy radę, gdy masz do zrobienia jeszcze 30 brzuszków, a czujesz, że umrzesz po zrobieniu jednego. Same superlatywy.

Świeże powietrze – chyba, że wychodzisz z palącymi. A jak patrzę na spacerniak, więcej życia ma 80-letnia babcia niż bywalczynie tego przybytku. Dziewczyny – ruszcie się, Marzycie o sylwetce, zrzuceniu kilogramów. Do roboty! Wiecie co możecie osiągnąć wykorzystując godzinę dziennie na ćwiczenia, bieganie, aktywność sportową? Nie wiecie… bo zamiast zacząć działać, czekacie, że się samo zrobi. Uprzedzam – cuda nie są częstym zjawiskiem, a w każdym razie nie w zbijaniu wagi.

Ciągle mówimy, czego nam nie wolno, co nas ogranicza, zdobywając szczyty w znajdywaniu argumentów, że życie w więzieniu to jedna wielka udręka. Gadanie! Każda z nas jest w stanie zmienić to w ułamku sekundy. Zamiast mówić, że szklanka jest do połowy pusta, pomyślcie, że ta sama szklanka jest do połowy pełna. My decydujemy, na której połowie się skupiamy. A wszyscy patrzymy na tę samą szklankę.

Korona by nam z głowy nie spadła, gdybyśmy dla odmiany zamiast biadolić, zaczęły postrzegać ten czas jako sposobność do wielu rzeczy, które możemy tu zrobić.

Która z Was myślała o nauce języka? Ja myślałam. Myślałam i myślałam…. I mniej więcej na tym etapie zakończyło się wyzwanie nabycia umiejętności lingwistycznych. Tu zamierzam nauczyć się tego, co do tej pory nie przebrnęło etapu planowania. Wiecie, ile można się nauczyć ucząc się nawet po kilkanaście minut dziennie? Po roku będziecie obcykane bardziej niż ucząc się na wolności 2 lata. A gdyby tak poświęcić 30 minut dziennie. Tylko pomyślcie? Tyle możliwości.

Nie wierzę, że nic z tego o czym kiedykolwiek marzyłyście, chciałyście się nauczyć czy przeczytać nie da się tu zrealizować. Kursu nurkowania czy jazdy konnej nie zrealizujemy (przynajmniej na tę chwilę), ale jak mawiała moja babcia „złej baletnicy przeszkadza i rąbek w spódnicy”. A że babcia mądrą kobietą była, zamierzam udowodnić sobie (i innym przy okazji), że kobieta, jak chce to potrafi. Ja chcę wykorzystać ten czas w 100%. Chcę powiedzieć moim dzieciom, że jestem dowodem na to, że niezależnie od okoliczności, chcieć znaczy móc. Wiem, że nie jest to łatwa droga (a pokusa lenistwa i „przezimowania” ogromna), ale tylko słabeusze idą na łatwiznę. Ja jestem kobietą i z definicji nie idę na łatwiznę…. udowodnię to. Już zaczęłam wcielać ten plan w życie. Kto wie, może znajdzie się jeszcze jakaś wojowniczka. Dziewczyny, trzymam za Was kciuki. (Na oddziale psychiatrycznym jest jeszcze kilka wolnych miejsc:) ). Podejdźcie do tego tak, że nic nie ryzykujecie.

W najgorszym razie będzie jak jest – czyli constans, w najlepszym razie – osiągniecie sukces.

Chyba warto zaryzykować.…

Madalena

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Wielkanoc kojarzy mi się z najpiękniejszym śniadaniem w roku… Spędzonym w rodzinnym cieple i wygłupami z synem. Mamy wtedy świetną zabawę w kuchni, bo syn potrafi gotować i robi to z pasją, a ja razem z nim. Wielkanocny poranek, aż obfituje w radosne chwile, które przepełnia optymizm, jak i wspaniałym smakiem… Najbardziej lubię smaki dzieciństwa. Z perspektywy położenia w A- Ś, na samą myśl ogarnia mnie tęsknota za synem, mamą, rodzinnym domem…. Jak zamknę oczy – widzę kolorowy stół, tradycyjną zupę wielkanocną, smak kiełbasy lisickiej, mazurka…. i wiele innych pyszności. Za menu zawsze odpowiada mama i jest w tym świetna, choć moja i syna pomoc kuchenna również jest cenna. Przyjemnie robić coś razem wspólnie. To nas buduję i zbliża jeszcze bardziej. Na kontynuacją rytuałów przyjdzie czas, kiedy za dwa lata otworzy się przede mną brama A-Ś. I wtedy otworzy się piękny czas wśród rodziny.

W A-Ś świąt nie obchodzę. Wielkanoc jest jednym z najtrudniejszym momentów odbywania kary, ponieważ jestem świadoma, że rodzina będzie obchodzić święta beze mnie i również cierpi z tego powodu, dlatego w świątecznych dniach będę się starała okazać sobie więcej życzliwości, ponieważ jest z tego wiele korzyści. Tak samo jak z życzliwością chce traktować inne osadzone.

Życie jest cudem, także wtedy, kiedy jest trudne, ale gdy umiem na nie patrzeć, uwalniam się od napięć – taka perspektywa może przynieść ulgę na przetrwanie Świąt w A-Ś. Gdy gaśnie moje wewnętrzne światło, najsilniejszym wsparciem jest współczucie dla samej siebie, które może rozpalić je na nowo.

Nieważne, gdzie jest jest.…

K.

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Witajcie Czytelnicy E-WKratke,

Na początek chce Wam życzyć Drodzy Czytelnicy z okazji nadchodzących Świąt Wielkanocnych oraz Mokrego Śmigusa Dyngusa. Jaj przepięknie malowanych w poniedziałek dużo wody. Zdrowia, szczęścia oraz zgody.

Tego Wam życzy

Mysza

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Święta w więzieniu jak każde święta w tym miejscu są trudne.

Przecież takie dni powinno się spędzać z najbliższymi. Niestety kara musi być. A nic nie boli tak dotkliwie jak rozłąka z rodziną.

Niektóre cele nie świętują wcale, a inne wręcz przeciwnie – przygotowania do Wielkanocy rozpoczynają odpowiednio wcześniej, poczynając od zaplanowania menu, zrobienia zakupów w kantynie, następnie upichcenia dań i kończąc na udekorowaniu celi. Dziewczyny przyozdabiają też oddziały i wysyłają kartki do bliskich.

W tym wielkanocnym okresie chętne osadzone idą na Mszę Święta ze spowiedzią (w końcu raz do roku wypada :-)) Niestety widzeń w tych konkretnych dniach nie ma, więc trzeba zaplanować je odpowiednio wcześniej, aby uniknąć problemów z wolnymi miejscami.

Tak więc święta w więzieniu da się fajnie zorganizować. Może i różnią się od tych na wolności, ale przy odpowiednim podejściu można je „oswoić”, aby stały się bardziej znośne.

Na potwierdzenie moich słów leci do Was sprawdzony przepis na…..

TORT CZEKOLADOWY Z OWOCAMI

Składniki:

2 paczki biszkoptów

Kakao

Nutella

Dżem owocowy

2 opakowania śnieżki

1 l mleka Łaciatego

Przygotowanie:

Nalej pół kubka mleka, wsyp 4 łyżki kakao i wymieszaj.

Nasącz biszkopt i ułóż na dnie dużego pojemnika. Na biszkopty w pojemniku nałóż dżem lub owoce. Kolejną warstwę stanowi ubita Śnieżka. Powyższe czynności powtórz jeszcze dwa razy. Na ostatnią warstwę nałóż jeszcze nasączone biszkopty, które na wierzchu posmaruj grubo Nutellą.

RYŻ Z TUŃCZYKIEM LUB ŁOSOSIEM

Składniki:

Pasta z tuńczyka lub łososia

ząbek czosnku

pieprz czarny

sól

ryż

cebula.

Przygotowanie:

Do miski wsypać według uznania ryz i zalać wrzątkiem i przykryć talerzem, czekać 30 minut odlać wodę i czynność powtórzyć. Gdy ryż będzie miękki odlać wodę. Do ryżu dodać pastę z tuńczyka lub łososia i starty lub pokrojony czosnek, pokrojoną drobno cebulę. Doprawić szczyptą soli i pieprzy. Całą zawartość wymieszać.

Życzę Wam smacznego ! 🙂

MDM

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Zawsze ją lubiłam, ale jeszcze nigdy nie czekałam na nią z takim ładunkiem emocji. Wiosna – czas, kiedy wszystko budzi się do życia. Znika szarość, plucha i zimowe zawieszenie, świat nabiera barw, a ludzie nowej energii.

Nowy Początek.

Wiosna zawsze kojarzyła mi się właśnie z Nowym Początkiem. Rośliny odżywają, zwierzęta budzą się ze snu, a ludzie wychodzą ze swoich zimowych skorup. Wraz z pierwszym prawdzie wiosennym słońcem pojawia się jakaś nowa radość i motywacja, żeby coś ze sobą zrobić. Zawsze lubiłam ten okres – bez względu na to czy siedziałam w tym czasie w więzieniu, czy nie. Uwielbiam te chwile, kiedy wreszcie można zdjąć kurtkę i wystawić skórą na działanie promieni słonecznych. Kocham zapach wiosny – budzącej się roślinności, kwitnących krzewów i drzew. Wraz z ich odrodzeniem ja też wracam do życia; wreszcie cokolwiek mi się chce, a spacer nie kojarzy się już z karą, tylko z przyjemnością. Nabieram motywacji, żeby coś zacząć – wrócić do ćwiczeń, aktywności, jakoś się „odgruzować” po zimowym letargu. W tym roku wiosna oznacza dla mnie jednak coś więcej… Po latach straconych w więzieniu wreszcie w tym roku wychodzę na wolność. Moje zwolnienie nastąpi w lato, a więc wiosna jest dla mnie oznaką, że ten dzień już się zbliża.

Co czuję? Oczywiście nie mogę się doczekać i chciałabym, żeby to było JUŻ.

Mimo to mam też obawy, bo muszę NAPRAWDĘ zacząć wszystko od początku.

Nie mam gdzie wrócić (choć od dłuższego czasu nad tym pracuję;)) i nie mam właściwie nikogo, kto w jakimś znaczącym stopniu pomoże mi przebrnąć przez ten bez wątpienia trudny początek. Nie umiem załatwiać wielu spraw, nie znam się na wszechobecnej dziś technologii, ledwo obsługuje komputer w podstawowym zakresie…. Cały świat poszedł do przodu i tylko ja przez lata stałam w miejscu.

Dziś kiedy wiosenne słońce zagląda w moje zakratowane okno wiem, że mój Nowy Początek jest coraz bliżej. Wraz z rosnąca na dworze temperaturą topnieją moje ostatni dni w tym paskudnym miejscu. Robię co mogę, żeby zapewnić sobie jak najlepszy start – szykuję swój wolnościowy grunt niczym działkowicze szykujący się na nowy sezon uprawy ogródka. Totalnie nie znam się na ogrodnictwie, ale mam nadzieję, że silna motywacja, zapał do ciężkiej pracy i głowa otwarta na naukę okażą się wystarczającymi atutami, by coś pożytecznego w moim nowym życiu wykiełkowało. Życzcie mi powodzenia….

A.

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001