Tag: palenie

CZEŚĆ WSZYSTKIM!!!!

by biuro

Fot. Małgorzata Brus
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

Chciałam przede wszystkim podziękować za wszystkie komentarze i miłe słowa; ale jestem też wdzięczna tym, którzy jedynie czytają z ciekawości.

Nasz blog „podumiera”. Coraz mniej po mojej stronie dziewczyn chce się otwierać lub dzielić własnymi odczuciami, ale też po Waszej, małe grono interesuje się co z nami, co u nas…

Dlatego tym bardziej to GRONO pozdrawiam! Wszystkich razem i każdego z osobna:

– uściski dla Kasi Sawko; jestem wdzięczna za chwilę luxusu

– dla Igora Wysockiego, Krzysztofa Szczecińskiego, Pawła Szczepaniaka i Alesi Diewy jednokierunkowej drogi do szczęścia (gdzie indziej się będziemy rozpychać łokciami ?)

– z okazji urodzin (01.08.) dla Mileny Zawistowskiej najlepsze życzenia, jesteś kochanym człowiekiem. Chwytaj dzień.

– dziękuję za tyle lat wsparcia i bycia przy mnie Ewie z Gorlic. Ukochaj dzieciaki i męża?

– Natalcia! Pozdrawiam i jesteśmy w kontakcie

– ogromne podziękowania dla Martyny Tutkaj- brakuje mi głośnego śmiechu, ale ważne, że żyjesz

– ściskam wszystkich fanów fundacji Dom Kultury!!!Dzięki Wam piszę!

– ale najbardziej wzruszyłaś mnie Ty – Aniu Bony! Dlaczego nie dałaś znaku, że Ty to Ty? Mam nadzieję, że wszystko Ci się ułożyło i jakoś się tam wiedzie? Bądź szczęśliwa na własnych warunkach, miło było się przekonać, że to Ty Lolu-całusek, pa.

Nie jestem wstanie nic Wam ofiarować, ale wiedzcie o tym, że każde zdanie to namiastka wolnościowej pamięci, namiastka swobody, że nie jestem oceniana, przekreślana…Namiastka tego, że ktoś przy/ dla mnie jest.

Bądźcie zadowoleni z każdego dnia na wolności, z każdej chwili, kiedy nie odczuwacie osamotnienia, z wypitej kawy w czyimś towarzystwie, miłym zapachu, dźwięku, widoku. Śmiejcie się, ile już za Wami, cieszcie się, ile jeszcze przed. Każdy dzień po tamtej stronie wart jest nienarzekania…

Pozdrawiam. PEŁNOLETNIA.

Czy jest w więzieniu coś dobrego, czego nie ma na zewnątrz?

by biuro
Grafika: Małgorzata Gurowska
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

Nadmiar czasu! Ale czy jest on dobry?

Większość ludzi mówi, że w więzieniu jest tak dużo czasu, że tylko uczyć się języków, ćwiczyć i czytać dobre książki. Że osadzony tylko sobie leży, ogląda filmy w TV lub na DVD, gra na plejaku – jednym zdaniem nie doświadcza kary, tylko odpoczywa. Kiedy Minister Sprawiedliwości nakazał więźniom pójść do pracy, w zakładach dzielono etaty na pół, by więcej było osób zatrudnionych. Czyli u niektórych zmniejszył się czas tego leżakowania i patrzenia w TV.

Ja patrząc na to z tej strony stwierdziłabym, że większa liczba osób otrzymała szansę na podjęcie pracy (osadzony dąży do robienia czegoś!) Jedni idą dla zabicia czasu, drudzy, by spłacać zadłużenia, a jeszcze kolejni, by odłożyć coś na wyjście. Ktoś, kto jest zabiegany i nie ma na nic czasu, może nie zrozumieć, że za dużo czasu może zabić. Pamiętam swoje „początki”, jak nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Sięgałam wtedy po jakąś książkę, by tylko wlepiać się w jedną kartkę, bo myśli się kotłowały w mojej głowie. Książka w ręku to taki znak do nieprzeszkadzania. Nie wypada gadać do kogoś, kto czyta – prawda? I tak się siedzi z pochyloną głową, a czacha dymi. Nie wiesz, czy nie przekreślą cię najbliżsi, czy nie zawiodłeś ich na tyle, by chcieli cię odwiedzać, dlaczego zraniłeś?, po co tam byłeś?, czy nie masz rozumu?, czy ty chciałbyś znać kogoś takiego?. Gotujesz umysł, tniesz mózg, czasu się nie cofnie. Czegoś już nie naprawisz, czegoś już nie wytłumaczysz. Lata mijają, rodzina cię nie zostawia – pomimo wszystko. A ta czacha dalej dymi. Na ile im jeszcze wystarczy sił? Powinieneś być po tamtej stronie, przy nich, pomagać im, a nie oni tobie…. Dymi, dymi…. Spotykasz na swojej drodze ludzi, którzy tobą gardzą, bo brałeś udział w tym czy w tamtym. Nie pozwolą, by rana się zabliźniła. Zastanawiasz się, ile mają racji.

Droga jest jedna, tego nie możesz zmienić. Obok tych, co „opluwają”, są też tacy, którzy wyciągają do ciebie rękę, chcą ci pomóc, nawet polubią. A głowa analizuje, czy oni wiedzą, co zrobiłeś? Czy możliwe by uwierzyli? Dostrzegli zmianę bądź dążenie do niej. … dymi… Tylko praca, zajęcia, może nawet terapie zajmują głowę. Dużo wolnego czasu niszczy.

Pełnoletnia

Hawaje na Kamczatce

by biuro
Fot. Tomek Kaczor
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

Stosunkowo niedawno, w bardzo krótkim odstępie czasu, usłyszałam, że „na start zakładam najgorsze”, „że zbyt dużo we mnie pesymizmu”, że „w taki sposób nie będę szczęśliwa”, „żeby pomyślała trochę o sobie” i jeszcze klika innych mądrych stwierdzeń.

W krótkim odstępie czasu dwie osoby się na mnie uwzięły? 🙂

Wiem, że nie chcą źle – nawet bardzo im za to dziękuję, bo wyczuwam troskę. Ale niekiedy trzeba „za kogoś” pomyśleć, może to trochę krzywdzące, może bolące, ale ile razy się mówiło” „poboli i przestanie”. W życiu każdego człowieka pojawia się taki dylemat – co zrobić, by jak najmniejsze były szkody, emocjonalne, uczuciowe. Jak coś przekazać, by być właściwie zrozumianym, że choć robię coś wbrew sobie i danej chwili, to robię coś według siebie dobrego? Kiedy moje dobro przestaje być dobrem drugiej osoby? Czyt to właśnie wtedy, kiedy zakładając najgorsze podejmuję daną decyzję?

Więzienie odbiera mi szaleństwo w decydowaniu. Czy w ogól ktoś by mi uwierzył, że robię tu, co chcę? No właśnie….

Ale dziś nie zakładałam, tylko zdejmowałam. Moje myśli płynęły tylko w dobrą stronę, ogarniało mnie szczęście i legalnie chciało mi się żyć! Wybyłam się pesymizmu. Niepotrzebne myśli, złe fluidy gdzieś sobie odleciały.

To ktoś pomyślał o mnie. To ktoś podał mi dłoń…, nawet dwie :).

Dzisiaj zażyłam hawajskiego masażu! I nie przeszkadzało mi, że odbywa się to na więziennej świetlicy, że słyszę głosy dziewczyn, które przecież przyszły ze mną na te zajęcia. Nie czułam tego specyficznego, więziennego zapachu, tylko olejek kokosowy. Poddałam się tej chwili, zatęskniłam za obrazami, dźwiękami, zapachami, za tym, co znałam i za tym, co mogłabym jeszcze przeżyć…. W tej chwili, gdyby ktoś „pierdyknął” przede mną na kolanko – to by, się zgodziła :). A jeszcze jakby miał bukiet uwielbianej przeze mnie natki…. Hmmy!

Tak bardzo tej chwili potrzebowałam, że przepraszam wszystkich, którzy mnie teraz nienawidzą za ten luksus. Raz nie znaczy zawsze…

Pozdrawiam, Pełnoletnia

Warsztaty hawajskiego masażu lomi lomi w więzieniu prowadziła Kasia Sawko, która na co dzień zajmuje się „stolarką dla kobiet i nie tylko” i prowadzi warsztat „Wióry lecą”. „Potrzebowałam odmiany od piłowania desek i życia z wiertarko-wkrętarką. Masaż lomi lomi jest bardzo czuły, delikatny i pozwala nosić piękne pareo, więc się wkręciłam

Bardzo się cieszę, że mogłam się podzielić z dziewczynami chociaż odrobinę. Dostałam bransoletkę od Pełnoletniej na koniec, bardzo mnie to poruszyło”.

Moje więzienne wakacyjne marzenia

by biuro
Fot. Zuzanna Brus
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

Moim największym marzeniem jest móc przytulić moje ukochane wnuczki, które na dzień dzisiejszy są sensem mojego życia. Cieszy mnie fakt, że ten czas jest już bliski. Będę je rozpieszczać i tuczyć jak Baba Jaga Jasia i Małgosię.

Jeszcze jednym, ale drugoplanowym marzeniem jest wyjazd do Peru, abym mogła się wyciszyć, uspokoić emocje, zrobić bilans sama ze sobą.

Ryba

Największym moim marzeniem jest (w chwili obecnej) spędzić letnie miesiące po drugiej stronie muru. Wsiąść w samochód/na motor i … pojechać daleko przed siebie.

Poczuć wiatr we włosach, promienie słońca na twarzy, ciepły deszczyk, tęczę na żywo, wschody i zachody słońca na plaży – być wszędzie, tylko nie tutaj! Pozdrawiam wszystkich wakacjuszy, he, he, he!

Bella

Jak każdego więźnia – moim marzeniem jest po prostu wyjść na wolność. Nie wiem, czy w moim przypadku nie lepiej by było napisać – moim marzeniem jest dożyć wyjścia. Ale jak już będzie mi to dane, to spełnię swoje kolejne: zjem obiad z bliskimi, pójdę z nimi na spacer, nacieszę oczy obrazami, kolorami, uszy dźwiękami. Wezmę psa ze schroniska i pomarzę o wyjeździe. Kiedyś uwielbiałam jeziora, ale teraz jak byłoby mi dane, to pojechałabym w góry. Tutaj lubię samotność – bo jej nie mam, tam pojechałabym z bliskimi. Moi rodzice są po rozwodzie wiele lat, nie rozmawiają ze sobą – więc dorzucam marzenie, by pojechać gdzieś z nimi razem. Oni pewnie by wybrali morze. Wszystko jedno gdzie – aby tam, aby z nimi, aby daleko stąd.

Pełnoletnia

Złe cechy, dobre cechy, mój bagaż. Co zastałam, co odkryłam…

by biuro
Blogerki na zajęciach w więziennej świetlicy, fot. Małgorzata Brus
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

Hm…, złe cechy… Trudno odpowiedzieć na to zagadnienie.

Wydaje mi się, że moją złą cechą, która mnie denerwuje, jest upartość, zawziętość. I czasami działam pod wpływem impulsu.

Jeśli chodzi o mój bagaż życiowy, to wydaje mi się, że jak na moje dotychczasowe życie, jest bardzo duży. Problemy w domu, a potem w późniejszym 17-letnim związku.

Co do odpowiedzi na pytanie, co zastałam, co odkryłam, biorąc pod uwagę miejsce, w którym obecnie jestem: to, co zastałam tutaj, było dla mnie, nie ukrywam,  zaskoczeniem, tzn. różnorodność charakterów w jednym miejscu. Porażka – ludzie są, jak chorągiew. 

Odkryłam na pewno bardzo dużą dwulicowość osób, które dl pewnych korzyści, udają kogoś innego i kłamią.

Madlen

ANIOŁY CZASU

by biuro
Anioł – rzeźba Rafała Stańczaka, fot. Małgorzata Brus
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

„Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła, zapominają
jak latać”

Pisał Antoine de Saint-Exupe’ry

Często słyszę, że ludzie wierzą w miłość od pierwszego wejrzenia, a dlaczego nie można tak powiedzieć o przyjaźni?

Do takiej powierzchownej to nawet szybko dochodzi – w sensie szybko się rodzi J, ta o której lubimy mówić prawdziwa, ta głębsza, zawsze potrzebuje czasu – na wzajemne poznanie się. Bardzo fajnie jest czuć w kimś bratnią duszę, łapać wspólne patrzenie na świat, śmiać się w tym samym momencie, poznać jego sposób wartościowania. Kiedyś przeczytałam,
że „przyjaźń może być mocniejsza niż relacje między rodzeństwem…”.

Przyjaźń jest bardzo ważna, pokonuje lęk, przezwycięża samotność. Zawsze łatwiej jest kroczyć przez życie, kiedy towarzyszy ci pewność istnienia drugiego człowieka. On nie musi być namacalną codziennością, kimś z drugiej klatki. Przecież przyjaźnie małolackie polegają na zupełnie czym innym jak te w dorosłym życiu. Czegoś innego oczekujemy. Inne rzeczy doceniamy. To późniejsze życie na różne sposoby „testuje” niekiedy przyjaźnie, ale na szczęście bywają i takie, które trwają latami choć dzielą je kilometry.

Niedawno napisałam do kogoś w liście, że nie jestem sama, bywam jedynie samotna. Pomyślałam o wszystkich ludziach, z którymi miałam super kontakt, którzy pomagali mi trwać, którzy dokarmiali mnie nadzieją. Kiedy miałam gorsze dni, wszczepiali wiarę w lepsze jutro, którzy w przepiękny sposób potrafili prosić mnie o radę (mnie! Dla was czytających osadzoną, dla nich kumpelę). Czas przeszły nie oznacza, że nie myślę o nich czy oni o mnie, że nie zastanawiamy się co u nas, bywają dni, że cholernie tęsknię za nimi. W moim przypadku to nie odległość drogi „zabiła” relacje, tylko niemożliwość odwiedzania mnie, ograniczony telefon, nieograniczony skype.

Wiem, że po tamtej stronie nie ma czasu na listy.

Osoba, która ma tu spędzić lata musi liczyć się z utratą znajomych, osoba, która już tu przebywa lata próbuje się bronić przed nowymi znajomymi, bo i tak nie zorganizuje spotkania. Długoletnie więzienie wypiera dylemat „ilość czy jakość”, jak pozostanie z tobą jeden, to jesteś szczęściarzem, a jak do tego uda mu się być niekaranym to może cię nawet odwiedzić.

Nikt nie powinien być sam, każdy – bez wyjątku powinien mieć przyjaciela. Kogoś na kim możemy polegać, prosić o pomoc, interesować się jego losem, współprzeżywać z nim. Tylko przyjaciel wyprowadzi cię z błędu, tylko przyjaciela krytyka dociera do głowy.

Bardzo miłe i budujące jest też to, kiedy odczuwam, że jestem komuś potrzebna, że ktoś otworzył się na mnie, na taką, jaka jestem. Że jakiś odcinek mojego życia chce ze mną przejść, przy mnie być.

Czy więzienie jest odpowiednim miejscem na dobre znajomości? Skoro więzienie jest dla ludzi, to są w nim ludzie. Nie dla każdego będziemy mili czy prawdziwi, nie tylko w tym miejscu kryjemy swoje słabości, by nie zostały wykorzystane, ale jak wszędzie – tak i po tej stronie, możesz spotkać bratnią duszę.

Dziękuję tym ludziom, którzy do dziś utrzymują ze mną kontakt, przepraszam tych, których może w jakiś sposób zawiodłam.

Przyjaźń umiera kiedy nie jest podtrzymywana.

Pozdrawiam wszystkich nieznajomych, dziękuję znajomym.

Pełnoletnia

Czego nie doceniałam na wolności

by biuro
Fot. Małgorzata Brus
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

Na wolności nie doceniałam:

– miłości do mnie

– budzenia przez mamę

– spotkań z bratem, jego rodziną oraz przyjaciółmi

– wyboru posiłku

– wyjścia z psem na spacer

– chodzenia po piasku gołymi stopami

– patrzenia w gwiazdy

– wieczornego wiatru

– ciast upieczonych przez mamę

– kąpieli w wannie

– podjęcia pracy

– ukończenia szkoły

– siedzenia w fotelu

– posiadania kilku par butów

– decydowania, kiedy zgaszę światło

– usłyszanych rad

– mieszkania samej w pokoju

– przestrzeni

– biegania.

Pełnoletnia

Czego nie doceniałam na wolności

by biuro
Fot. Małgorzata Brus
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

– chodzenia na zakupy i spacery samemu

– chodzenia do kina, teatru i na imprezy, kiedy tylko człowiek chce

– móc sobie kupić coś na co się ma ochotę w danym momencie w granicach budżetu

– móc wybrać sobie pracę, móc zarabiać na własne utrzymanie

– wszechobecny dostęp do Internetu za nieduże opłaty miesięczne

– że zawsze mogłam się spotkać z rodzicami i z nimi przebywać, a nawet przenocować, przytulić się, powiedzieć im, że ich kocham

– mogłam gadać bez limitu czasowego przez telefon z każdym, z kim miałam ochotę

– zaprowadzania dziecka do szkoły i odbierania go z niej

– nie miałam ograniczonej przestrzeni, jak tutaj, mogłam czasami pobyć ze swoimi myślami

– że nie zawsze dobrze użytkowałam czas, poświęcając go często na głupoty

– że święta bożonarodzeniowe spędzałam z rodziną swoją i rodziną mojego partnera

– że ma człowiek swoje kosmetyki, do których jest przyzwyczajony i ma do nich nieograniczony dostęp, tak jak do ubrań, w co chce, może się przebrać

– że uczestniczyłam w życiu dziecka od poczęcia aż dopóki nie trafiłam tutaj

– pomagania córce w odrabianiu lekcji, rozmawiania o problemach i rozwiązywania ich razem

realizacji swoi planów, marzeń i pragnień

– można jechać zagranicę i zwiedzać ciekawe miejsca

– spotykać się z ludźmi twarzą w twarz w każdej chwili i czasie, aby móc im wszystko powiedzieć, co ci leży na sercu

– mieć nieograniczony dostęp do lekarza, z którym można się umówić na konkretny termin i wiedzieć, że mnie przyjmie, wyda receptę i będę mogła kupić leki, z których skorzystam.

Vicky

Co zrozumiałam w więzieniu:

by biuro
Fot. Małgorzata Brus
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

– że rodzina jest najważniejsza

– że muszę naprawić relacje z rodzicami, które uległy poluzowaniu, bo się do nich nie odzywałam ponad rok od momentu mojego zatrzymania

– że muszę zacząć też myśleć o sobie, a nie spychać siebie na ostatni plan w hierarchii wartości zajmując się innymi osobami i ich problemami

– że muszę zadbać o przyszłość dziecka, o jego rozwój duchowy i umysłowy, żeby wyrosło na normalnego człowieka, który będzie umiał sobie poradzić z różnymi problemami na swej drodze.

Doceniłam, co to jest wolny człowiek i może świadomie bez żadnej ingerencji osoby trzeciej decydować o swoim życiu, czyli gdzie chce iść, gdzie chce pracować, co chce robić w wolnym czasie, gdzie mieszkać, pójść do lekarza, jak go coś pobolewa, jak wychowywać swoje dziecko, w każdej chwili można wyjść po kłótni z partnerem, czy ze znajomym, jak się jest zdenerwowanemu, móc ugotować i zjeść to, na co się ma ochotę, spotkać się ze znajomymi na mieście.

Teraz wiem, na kogo mogę naprawdę liczyć w każdej sytuacji a na kogo niekoniecznie, bo się ode mnie odwrócił nie rozumiejąc, jak było naprawdę. Zrozumiałam, że ma się tylko jedno życie i od ciebie tylko zależy, jak nim pokierujesz, co z nim zrobisz, czy będziesz po tej właściwej stronie, czy po tej złej, która do niczego nie prowadzi, bo to jest ślepy zaułek bez wyjścia.

Ucz się na błędach. Człowiek nie jest doskonały, tak został stworzony, albo wybierze, zło, albo dobro.

Vicky

Dzień dziecka

by biuro
Fot. Małgorzata Brus
Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest Fundacja Dom Kultury

ILE WE MNIE JEST DZIECKA?

Być dzieckiem to:

  • Kochać bezgranicznie i zupełnie za nic
  • Jak kłócić się o coś to do „upadłego”
  • Jak nienawidzić to aż „do śmierci” J
  • Być wiecznie zajętym
  • Śmiać się z niczego … ale jak się śmiać
  • Ufać intuicji
  • Wierzyć „dorosłym”
  • Być niemożliwie bezpośrednim, szczerym do bólu
  • Nie wiedzieć, co to fałsz i obłuda
  • Bardzo szybko się uczyć otaczającego nas świata
  • Akceptować świat

DZIECI PO PROSTU SĄ SZCZĘŚLIWE

Choć metrykalnie jakiś czas temu dorosłam, to mentalnie pielęgnuję dziecko, które we mnie jest J. Lubię śmiać się, chcę wierzyć, że ludzie są szczerzy i dobrzy (choć coraz częściej przekonuję się, że nie wszyscy…). W każdej sytuacji staram się znaleźć same dobre strony (szklanka do połowy pełna). Jestem pomocna i ciekawa świata i ludzi. Często widzę świat w kolorach, a biel i czerń zostawiam smutasomL. Żyję w zgodzie z samą sobą i dzięki temu jestem szczęśliwa.

Pozdrawiam Wszystkie Duże Dzieci – Bella

♦

DUŻE DZIECKO…

– lubię robić psikusy, chociaż do tego to mam nieodpowiednie warunki

– śmieszy mnie niekiedy taka „głupotka” jak nagłe wyskoczenie w celu przestraszenia

-nie wyrosłam z rzucania „ogonka” z pomidora by straszyć, że to pająk

– zmieniam głos

– kocham koty, więc wyrywa mi się miauknięcie

– spontaniczna bywam coraz mniej, ale tylko, dlatego, że znowu miejsce nie sprzyja.

Wydaje mi się, że dziecka część zostaje w człowieku na zawsze, nie zniszczy tego ani miejsce, sytuacja czy ludzie.

Dźwigam swoją własną tragedię.

Ludzie o mnie zapominają bądź po prostu ich życie przesuwa mnie na sam jego skraj. Uważam, że rodzice byli zbyt zapracowani, bym mogła należeć do grona dzieci, którym uwagę się poświęcało na maxa. Mój charakter jeszcze w więzieniu się kształtował, musiałam wszystko sama poukładać, by jakoś przetrwać, by zawalczyć o pewne wartości. Trafiłam tu będąc młodą osobą, sama sobie odebrałam poznanie niektórych zachowań, doznań. Nie należę do osób, które zabiegają o znajomość – byłam samotnym dzieckiem, bywam samotnym skazańcem. Wierzę, że mam spoko rodziców i że jak najbardziej mnie kochają – mam to szczęście, że są cały czas przy mnie. Wierzę też, że kochają mnie moi znajomi, bo tylko „kozaki” są przy mnie (pozdrawiam!). To od nich często słyszę, że jestem jak dziecko zamknięte w ciele dorosłej kobiety. Że izoluję się, że bywam naiwna, pokazuję własną hardość, a nieudolnie ukrywam wrażliwość, nie chcę dać się „zeżreć”, a później to przepłakuję. Choć wypracowałam sobie opinię, że wiem, czego chcę, to jestem pogubiona jak dziecko, do pewnych rzeczy nie dorosnę już nigdy.

Nie mam własnych dzieci, więc część swojej dziecinności pokocham jak własneJ… do tej pory oplatam palec kosmykiem włosów i kręcę, no i dalej czekam na osobę, która weźmie w garść moje życie i spróbuje je poukładać – by może pokazać jak powinno wyglądać?.

                                                                                                                   Pełnoletnia