Kanarek

Na prezent pod choinkę dostałam żółtego, puchatego kanarka. Była słodka, żółta jak słońce, lecz charakterek miała. Nauczyła się otwierać klatkę i latać po całym pokoju. Niby dostałam ją ja, ale upodobała sobie moich rodziców, a mnie traktowała jak ofiarę (jastrząb, który poluje). Do mamy podchodziła jak do mamy karmiącej, a tatę traktowała jak przyjaciela. Układała mu włosy, gdy się kąpał w wannie czy siedziała na ramieniu, gdy czytał książkę. Lecz ja zostałam na zawsze ofiarą.

Diana

Moja przygoda ze zwierzętami zaczęła się dawno. Bardzo chciałam mieć zwierzę, które będzie ze mną spędzać czas i będzie moim najlepszymi przyjacielem. Ponieważ mieszkałam w bloku, zawsze słyszałam, że jest za mało miejsca. Co niedzielę chodziliśmy do schroniska oglądać psy i koty. Pewnej niedzieli mama powiedziała wybieraj, ojciec nic nie wiedział. Po powrocie, bałam się trochę jego reakcji, ale mama wzięła na siebie odpowiedzialność. W schronisku pan przyniósł na rękach małą, wystraszoną suczkę, która przyglądała nam się tak tkliwe, że od razu skradła nasze serca. Diana – tak daliśmy jej na imię. Czarny kundelek z białymi włoskami na ogonie. Wpuściliśmy ją jako pierwszą do domu, by skradła i serce taty. Tata wstał i rzekł ,,nie mogliście słonia przynieść”, a po dwóch dniach sam wołał ją do siebie troskliwie ,,Chodź Dianusia do pana”.

Czasami zastanawiam się czy Diana była moja, czy taty. Diana przeżyła 12 lat, przeszła nosówkę, zapalenie jelit, ale była moim najlepszym przyjacielem. Chciałabym jeszcze raz dożyć takiej miłości, jaką dostaliśmy od niej. Była ukochana i bardzo za nią tęsknię.

Chciałabym wam powiedzieć dlaczego warto kochać zwierzęta.

Moim zdaniem warto, bo dodają ci miłości, oddają bezwarunkowo i nie oczekują nic w zamian.

Wiewióra

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

To był poniedziałek rano. Młody Grześ przygotowywał się do szkoły. Obok książek leżał tornister, do którego Grześ walnął przygotowanie śniadanie do szkoły – dwie bułeczki.

Nie zawinął kanapek w papier. Dzień był ciepły, a w tornistrze ciasno. Masło wypłynęło i rozlało się na książki. Gdy Grześ to ujrzał, zrobił się blady.

– Co ja teraz będę miał do jedzenia?

Podszedł do niego jego kolega GAL, który powiedział mu:

– Jak to Grzesiu? Będziesz jadł teraz książki z masłem.

Gal

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Jednym ze wspomnień, które długo pozostanie mi w pamięci jest przygotowywanie pod celą różnego rodzaju słodyczy własnej roboty. W tym wypadku składnikami są produkty dostępne w kantynie, przerabiane na wszystkie możliwe sposoby – generalnie im słodsze tym lepsze. Podczas przedłużającej się w nieskończoność odsiadki, dorobiłem się wielu plastikowych pudełek różnej wielkości i w różnych kolorach, w tym prawdziwych śniadaniowych :). Moja wieloletnia miłość do gotowania z wolności, powoduje prawdziwy zapał w tworzeniu posiłków. W większości sytuacji pod celą tworzy się coś z niczego. Moje największe pudełko jest naprawdę spore. Głównym składnikiem słodyczy są galaretki różnego smaku. Dla mnie osobiście najważniejsze dodatki to chałwa oraz bita śmietana. Dobrze jest dodawać owoce – np. banany świetnie wyglądają pod powierzchnią masy, mając tylko galaretkę nad sobą. Wszelkich maści wafle i wafelki oraz wiórki kokosowe wspaniale dopełniają całości. Oprócz galaretek, często robi się imitacje wolnościowych słodyczy, batonów i smaków. Każdorazowe spożywanie przygotowanego produktu jest poprzedzone czekaniem pełnym emocji od dnia poprzedniego. Naprawdę petarda. Polecam. Kawka, własne ciasto i potem szlug.

Czyngis Chan

Więcej więziennych przepisów kulinarnych, można przeczytać na stronie www Fundacji Dom Kultury CELA KULINARNA.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Moim wspomnieniem, które utkwiło mi w głowie, jest pierwsze widzenie z moimi rodzicami. Jak bardzo było widać, jak przeżywają i jak bardzo ich zawiodłem. Ciężko było mi się odezwać, żeby nie zranić ich jeszcze bardziej. Dałem radę nie uronić ani łzy. Widzenie nie przebiegło tak, jakbym chciał.

Dziadek

♦♦♦

Najwspanialszym moim wspomnieniem są narodziny mojego Syna. Piękne w tym wszystkim jest to, że zaraz po narodzinach, gdy przyjechałem do szpitala zachwycałem się czyimś dzieckiem. Po prostu się pomyliłem, zanim położna wskazała mi właściwe dziecko.

Blog

♦♦♦

Moje wspomnienia z ZK są mianowicie takie (w formie listy wspomnień):

– gdy pierwszy raz trafiłem do Aresztu Śledczego to wszystko było inaczej niż jest teraz, a mianowicie było można mieć xboxy, bum boxy, garnki itp. To było bardzo miłe przez parę lat wstecz.

Teraz jest źle, bo telefony są raz w tygodniu, a każda osoba, by chciała móc dzwonić do swoich rodzin codziennie. A tym bardziej do córki. Naprawdę to mocno boli, gdy się słyszy od córki ,,czemu tato nie dzwoni?”, ciężko wytłumaczyć że w ZK mają nas wyłącznie za numerki. Bo warunki diametralnie ciężkie się zrobiły przez ostatnie 4 lata: a powinny być unijne jak w innych krajach. Wiecznie nie jest tak, jak powinno.

Dawido

♦♦♦

Pożegnanie

Moim głównym wspomnieniem, jest śmierć mojej mamy, która umarła na raka mózgu. Jestem na siebie bardzo zły, że nie mogłem być przy boku mamy, kiedy konała. Nie było mnie w jej ostatnich chwilach życia, mimo że mnie potrzebowała w tej bardzo trudnej chwili – tragedii. Są to wspomnienia, z którymi nie mogę się pogodzić.

Rafałek

♦♦♦

Opuściłem zakład karny i czułem się bardzo fajnie, bo mogłem wrócić do rodziny. Córeczka ma na imię Justyna. W 2015 roku wyszedłem na wolność i byłem dobrym człowiekiem i podjąłem legalną pracę i moja rodzina była z tego zadowolona. Przyszłość jawiła się w jasnych kolorach.

Jacek

♦♦♦

Poszedłem na przepustkę (2022 r.) na widzenie z córeczką, której nie widziałem 3 miesiące. Córka ma na imię Daria. Jest to dla mnie wspomnienie wspaniałe, bo nie ma nic lepszego niż możliwość przebywania z własnym dzieckiem. W dniu kiedy ją zobaczyłem miała na sobie zieloną sukienkę.

Krzysiek

♦♦♦

Miłe wspomnienie: w trakcie terapii w ZK w Brzegu, gdzie Rada Terapeutyczna była bardzo pomocna i dała mi szanse na lepsze życie w społeczeństwie. Warunki na terapii były unijne i po jej skończeniu za dobre sprawowanie dostałem możliwość na przedterminowe zwolnienie.

Dawido

♦♦♦

Podczas miłego pobytu w Areszcie Śledczym – Łowicz, otrzymał kolega miłą wiadomość o ciąży swojej narzeczonej, po czym został mu uchylony areszt i mógł razem ze swoją ukochaną cieszyć się szczęściem, być u jej boku i wspierać ją.

Rafałek

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

Koniec roku to taki czas, który skłania do refleksji i podsumowań, u mnie niestety, bilans jest ujemny, bo wydarzyło się za dużo złego. Jestem w więzieniu od 3 lat i za każdym razem kiedy myślę, że gorzej być nie może, los pokazuje, że zawsze może być gorzej, tak źle, że moja głowa, kiedyś nie potrafiła nawet sobie wyobrazić tego dramatu, a dzisiaj żyje z tym złem i jakoś trzeba iść do przodu.

Od dawna wiedziałam, że to człowiek człowiekowi zgotuje największe piekło, ale niedawno nabrało to dla mnie zupełnie innego wymiaru, dlatego chciałabym zwrócić uwagę na coś, co jest moją małą obsesją, a może zmienić życie. Mam namyśli język, którym do siebie mówimy, bo to jak się do siebie zwracamy, ma wpływ na to, jak będziemy się traktować, jakie będą nasze relacje. 

Mieszkałam w wielu miejscach na świecie, chodziłam do szkół, gdzie mówiono do mnie w różnych językach, żyłam w różnych środowiskach i zawsze sposób komunikacji i wzajemny szacunek owocowały super relacjami, które trwają do dziś, mimo że na początku dzieliło nas wszystko. Jestem taką cichą, samozwańczą “obserwatorką języka” i żaden inny język nie uderzył mnie, tak jak ten w więzieniu.

Czy naprawdę te mury sprawiają, że kulturę osobistą zostawia się w depozycie? Tutejszy język często wyklucza i nie spełnia podstawowej funkcji – komunikacyjnej. Wystarczy, że ktoś coś powie inaczej niż nas uczono i są drwiny, publiczne poprawianie, a to łamanie podstawowych zasad kultury, poniżanie i ośmieszanie. Jesteśmy w centrum Polski, w jednostce są ludzie z całego kraju, więc jest tutaj tyle regionalizmów, ilu ludzi. Na przykład popularne ubieranie kurtki i pójście na pole zamiast na dwór jest ok, bo to południowopolskie regionalizmy. Albo sporne “poszedłem”. Parafrazując klasyka “poszłem”, bo blisko”  a poważnie to forma błędna, wyrównanie analogiczne do formy żeńskiej, czyli “poszłam”. Ale jest bardzo możliwe, że za jakiś czas zyska aprobatę normatywną. Nie tylko dlatego, że jest często używana, ale również dlatego, że to forma regularna, pasuje do reszty paradygmatur – ona poszła, one poszły, oni poszli (nie poszedli). Dlatego naprawdę nic złego się nie stanie, jeśli ktoś użyje formę “poszłem”. Ci wszyscy “mądrzy”, którzy chcą uczyć jak mówić, często sami popełniają ogromne błędy. A język to żywa materia, zmienia się razem z nami, używamy słów, których nie ma w słowniku, bo przecież słowa pojawiają się w słowniku, bo ludzie ich używają, a nie odwrotnie. To ludzie tworzą język, a słowniki zbierają i opisują ten zasób. 

Piszę o tym, bo na blogu pustki, a znam naprawdę wiele osób, które boją się pisać czy wypowiadać, bo wstydzą się swojej polszczyzny. Zaciągają, mają regionalne naleciałości, w stresie nie potrafią stworzyć ładnych konstrukcji, popełniają błędy. A kultura zawstydzania doprowadziła do tego, że my jako społeczeństwo tracimy, bo nie wysłuchamy tego, co ci ludzie mają do powiedzenia. Pielęgnujmy umiejętność pięknego mówienia i pisania, ale nie klasyfikujmy ludzi na tej podstawie. Dostrzegajmy drugiego człowieka, nie jego błędy, Pilnujmy siebie – żebyśmy ładnie mówili i pisali. To wystarczy. 

A w Nowym Roku bądźmy lepsi.

Piszcie o swoich przeżyciach, emocjach i doświadczeniach, może komuś pomożecie. 

Kerasu 

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001

---

Zrozumienia i końca wojny jednej i drugiej,

Wiewióra 

Wsparcia dla nas obywateli ze strony systemu,

Kejt 

Pokoju,

SMOKI 

Siły,

Eutanazja 

Zdrowego egoizmu,

Atena 

Dojrzałości,

Dolores

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł przelewem na konto Fundacji: BNP Paribas Bank Polska S.A. 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001