ŻYCZENIA WIELKANOCNE

30 marca 20216 kwietnia 2021 by biuro

Właścicielem i wydawcą bloga eWKratke jest **Fundacja Dom Kultury**

Życzenia

Kolorowych jajeczek,

Rozczochranych owieczek,

Rozkicanych króliczków,

pyszności w koszyczku

A przede wszystkim

Mokrego ubrania

W dniu wielkiego lania!

Pogodnych Świąt Wielkanocnych

ONA

Życzenia Wielkanocne

Rodzinnego czasu przepełnionego miłością, szacunkiem i spokojem w tym odizolowanym czasie. Cieszcie się sobą i bierzcie z tego całymi garściami. Obecność bliskich jest najwspanialsza!

Sabina

Kochani moi Bliscy, Znajomi oraz Czytelnicy!

Z okazji zbliżających się wielkimi krokami Świąt Wielkanocnych chcę życzyć Wam – bez wyjątku – przede wszystkim ZDROWIA – w tych czasach (pandemii) jest ono najważniejsze!

SZCZĘŚCIA – które zapewne jest przyczyną bliskości z rodziną!

POMYŚLNOŚCI – której przy okazji każdych świąt się sobie życzy!

Oraz chciałabym życzyć Wszystkim, aby były to ostatnie Święta Wielkanocne – w czasie Koronawirusa. Aby już następne były „w pełni” szczęśliwe, bez ograniczeń i z CAŁĄ rodziną u boku, a nie składając życzenia przez MONITOR KOMPUTERA w samotności, którą u wielu z Was czy nas – spowodowała PANDEMIA.

Z całego serducha wielkiego życzy – Taka Ja

ŻYCZENIA NA ŚWIĘTA WIELKANOCNE

Niech Zmartwychwstanie Pańskie, które niesie odrodzenie duchowe, napełni wszystkich spokojem i wiarą, da siłę w pokonywaniu trudności i pozwoli z ufnością patrzeć w przyszłość.

Życzę każdemu, żeby wiedział w jakim celu, dla kogo i po co żyje, aby nasze doświadczenie wykształciło w nas zdolność empatii i wczucia się w czyjeś położenie. Nie mamy wpływu na to, co się zadziało bądź dzieje, ale mamy wpływ na naszą wolność, która zmusi nas żeby w tym wszystkimi faktami coś zrobić.

Spokojnych Świąt.

Pełnoletnia

Życzenia Wielkanocne

Dla wszystkich Czytelników Bloga oraz dla całej Fundacji Dom Kultury:

Życzę smacznej święconki.

Dużo zdrowia, bo ono jest nam teraz bardziej potrzebne, niż kiedykolwiek.

Szybkiego powrotu do normalności, by ta pandemia w końcu się skończyła.

Szczęścia,wytrwałości, pogody ducha,

Mokrego Śmigusa Dyngusa

Oraz szybkiego spotkania się w gronie najbliższych,

I smacznego jajka!

Wesołych Świąt!

Życzy Mała

Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.

Pięć fotografii z mojego życia

29 marca 202129 marca 2021 by biuro

Zdjęcie pierwsze…

Czarno- biała fotografia, na której mnie jeszcze nie ma… Lecz są moi rodzice, jeszcze razem w kadrze, ubrani w stroje ślubne. Mama na głowie ma białą woalkę przyozdobioną delikatnymi dodatkami. Suknia gładka z pięknymi rękawkami, nie krzykliwa, wręcz skromna, ale pięknie w niej wygląda. Z oczu bije blask iskierek szczęścia…

Tata… przystojny, elegancki, który niesamowicie wygląda w garniturze. Uśmiechnięty, szczęśliwy młody człowiek. Szczerze mówiąc jest to jedno z niewielu zdjęć, które z nim posiadam…

Zdjęcie drugie…

Jak poprzednie, czarno- białe, ale w kadrze już ja z Mamą… Mamcia młoda, piękna, uśmiechnięta, wręcz rozbawiona, pochyla się nade mną. Czyli w tamtym momencie bobas leżący na kocyku, rozgogolony, uchachany od ucha do ucha 😊 (zapewne większość z nas ma takie fotki…)

Zdjęcie trzecie…

Już kolorowe, trochę większe. Robione u fotografa, z tłem, na fotelu wiklinowym. W kadrze ja z moją Babcią. Elegancka, w średnim wieku. Widać, wnioskując z ubrania, że to okres letni. Ubrana w sukienkę o krótkich rękawkach, z cienkiego materiału. Blondynka, o mocnych rysach twarzy, szczupła, średniego wzrostu, młodo wyglądająca jak na swój wiek 😊. Na kolanach siedzi u niej dziewczynka w wieku około 3 latek. Uśmiechnięta, rumiana, wpatrzona w Babcię – z którą spędzała i spędzać będzie bardzo dużo czasu (zawsze miałam bardzo bliską relację z moją Babcią, była zwariowaną kobietą, BARDZO!).

Zdjęcie czwarte…

Kolorowe, w przybliżeniu buźka dzieciątka. Na główce błękitna czapusia, troszkę wyglądająca jak od krasnala z bajki. Małą buziulkę zakrywa smoczek, co prawda najmniejszy rozmiar, ale widać malutkie oczka, nosek, a resztę twarzyczki zasłania właśnie „on”. Buzieńka wygląda tak, jakby to była laleczka z porcelany, krucha, delikatna twarzyczka, strach ją mocniej dotknąć, wydaje się tak delikatna! Co po niektóre osoby, widząc to zdjęcie, zastanawiają się czy to laleczka, fotomontaż? Mój synek jest tak prześlicznym dzidziusiem… Pewnie co druga osoba czytając teraz to, co piszę pomyśli sobie, że każda matka gdy urodzi swoje maleństwo – twierdzi że jest najpiękniejszym darem na świecie… 😊. W międzyczasie, gdy malutka ja między tym zdjęciem, a poprzednim wydarzyło się wiele dobrych jak i złych rzeczy: dorastanie, szkoła, problem, którego nie mogła się pozbyć, dziwne związki, z których również nie potrafiła się wyplątać… Ale o tym to może innym razem…

Zdjęcie piąte…

Te ostatnie – na ten moment w którego kadrze jestem ja, Mama, która jest w wieku dojrzałej kobiety, lecz nadal mająca błysk w oku, ale teraz już: nadziei, dobra, miłości, zrozumienia… Obok ja, jak wspominałam (dorosła kobieta, u której da się wyłapać ze spojrzenia, że nie było jej łatwo, lecz chce zawalczyć i są małe iskierki, chęci do wali o siebie i życie, które musi poukładać od nowa).

Po środku nas, tych dwóch kobiet, różniących się pokoleniami, poglądami, stylami życia – lecz tak bliskich sobie i rozumiejących się wzajemnie… stoi on! Już 11-lat, kolejne pokolenie, duży chłopiec, nastolatek, a nie dzieciaczek, maleństwo które dopiero co pojawiło się na świecie… Nastolatek stojący miedzy dwoma kobietami (mamą, babcią) podpierający się o hulajnogę… Ciemny blondyn o zielonych oczach, opalony, zdrowy, z aparatem na zębach (który tylko dodaje mu uroku). Razem z Mamą obejmujemy go, jak „skarb” – jedna z jednej, druga z drugiej strony… Uśmiechnięty od ucha do ucha, że aż mruży oczęta… 😊. Są we troje, ale szczęśliwi, pomimo problemów, których mieli wiele, wręcz bez końca, utraty najstarszego pokolenia… Parę lat, od tego momentu minęło, już ból straty zmniejszył się z czasem, który minął, już tak go nie czuć 😊. Chłopiec, który potrafi „zaabsorbować” sobą wszystkich dookoła, zaciekawiony różnych rzeczy, życia… Uważany przez kolegów za fajnego, bystrego, koleżeńskiego.

Teraz zaczyna się jego kolej na 5 zdjęć z jego życia. Może będzie za… dzieścia lat na nich babcia o laseczce, a mama, czyli ja z jego synkiem bądź córeczką na rękach już jako babcia, lecz dla kolejnego pokolenia… Już teraz zależy od Niego jakie te zdjęcia będą i kto będzie w kadrze…

Taka Ja

Jacy ludzie trafiają do więzienia dziś, a jacy trafiali kiedyś

22 marca 202127 marca 2021 by biuro

Trudny orzech do zgryzienia, bo żeby tak przelecieć przez te lata to trzeba się trochę umysłowo napocić. Ciężko jest porównać tak bardzo szczegółowo, a zrobienie tego pobieżnie mija się z celem.

Pierwsze co przychodzi mi do głowy, to że kiedyś więcej było kobiet, które miały problem z alkoholem, dziś więcej ma problemy z narkotykami. Bez względu na wszystko- uzależnienia są i były obecne. Dziś więcej jest osób z zaburzeniami psychicznymi, spory procent tego zjawiska jest wg mnie powodowany np. przez dopalacze albo inne używki temu podobne.

Kiedyś kobiety były bardziej charakterystyczne i nie mam na myśli wyglądu ale zachowania. Spotkałam takie, które zapamiętałam i pamiętam do dziś, choć nie wszystkie. Dziś „przelatują” przez mój umysł i nie zostają w nim na dłużej, czy krócej. Nieliczne mają w sobie coś, co dla mojej głowy jest warte zapamiętania. Dobrze, że w ogóle zdarzają się i takie. Więcej jest kobiet, które są wykształcone, skończyły szkoły średnie czy studia, znają obce języki. Więcej jest takich, które podróżują po świecie i mogą o tym opowiadać. Więzienie kojarzy się zazwyczaj z ludźmi w których myśli się i mówi „patologia’, a sporo osób tutaj pochodzi z tzw. dobrych domów. Trudno jest znaleźć taki wspólny mianownik dla wszystkich, zakładam, że to w ogólne niemożliwe, bo każda osoba to oddzielna historia. Nawet jeżeli na start wydają się do siebie podobne, gdy poznamy szczegóły to podobieństwo okazuje się pozorne.

Ktoś mmi kiedyś powiedział, że można ludzi w więzieniu podzielić na kilka kategorii, dla każdej bierze kubeczek i do tego „kubeczka” wrzuca poszczególnych. Zawsze jednak znajda się takie jednostki, które do tych kubeczków nie pasują. Każdy medal ma dwie strony, żadna to filozofia. Jest masa młodych dziewczyn które mając dostęp do wiedzy niemal całego świata na jedno kliknięcie o niczym sensownym czy mądrym nie potrafią powiedzieć. Znają się tylko na kosmetykach, koniecznie markowych ciuchach i imprezowaniu. Są również takie, które mają tak po ludzku poukładane w głowach i posiadają wiedzę z której można coś wyciągnąć dla siebie, albo przynajmniej jest z kim porozmawiać. Więcej jest osób za przekręty finansowe- takie drobniejsze, ale za to w większej ilości. Kiedyś było kilka tzw. finansówek, ale na dużą skalę. Tendencja się odwróciła. Kiedyś częściej spotykało się panie księgowe, które wykorzystywały okazję w pobałaganionych księgach rachunkowych. Teraz szybciej można wziąć kredyt czy pożyczki na mniejsza skale, a później się okazuje że jednak nie można tego spłacić i zaczynają się schody.

Pieniądze ściągają na ludzi kłopoty i tyle, bo teraz goni się za kasa i „ona” staje się najważniejsza. Nie dla każdego, nie uogólniam, ale niestety w dużym stopniu. Świat się zmienia, bardzo szybko, więc ludzi tez się zmieniają w zawrotnym tempie i jest to zauważalne dla kogoś takiego jak ja, bo jestem takim obserwatorem, który stoi z boku i widzi, to czego w pędzie nie widzą ci pędzący.

Małgosia

Sianie i zbieranie

15 marca 2021 by biuro

Sianie i zbieranie… To jest coś, na czym opiera się życie. Każdego roku trzeba siać i zbierać. I jest to bardzo wdzięczny obraz, szczególnie dla tego, który kiedyś coś tam uprawiał… I wiadomo, że co się posieje, to potem wyrośnie, zakwitnie, zaowocuje, a na koniec wyda kolejne nasiona, które będą zaczątkiem tego samego, co pierwotnie zostało posiane.

I jest z tym związanych wiele ciekawych faktów, na przykład sieje się rośliny pożyteczne do jakiegoś celu, chwastów nie trzeba siać, same nie wiadomo skąd się zasieją. I nie dość, że to wiatr je przyniósł, choć dokładaliśmy starań, żeby ich nie było, to jeszcze będą rosnąć znacznie lepiej i znacznie szybciej niż pożyteczne rośliny! Czasami trzeba dużo czasu, żeby jakaś roślina wykiełkowała, a chwasty zwykle szybko wschodzą. I na początku pięknie się zielenią i nieźle wyglądają – można by nawet powiedzieć, że obiecująco! Nie to co te nędzne, chude, wschodzące pędy pietruszki… Jakby nie wyglądały, to prawda jest taka, że jeśli chwastów nie wyrwiemy, gdy są jeszcze malutkie i piękne, to zagłuszą te ,,dobre’’ rośliny. I być może potem uda się coś jeszcze uratować, ale będzie kosztowało to znacznie więcej wysiłku. Jeśli nie usuniemy szkodników na czas, to pożyteczne rośliny będą coraz wątlejsze i z czasem zupełnie znikną, nie będzie z nich ani owoców ani nasion…

Kolejny fakt – chociaż nasiona różnych roślin mogą być do siebie podobne, to wyrośnie nam dokładnie to, co zasialiśmy 😊. Jest oczywistym, że jeśli zasiejemy oset, to nie wyrośnie nam marchewka, choćbyśmy 5 razy dziennie zaklinali naszą grządkę ,,rośnij marchewko, bo ja potrzebuję marchewki!’’ 😊 Nawet więcej – choćbyśmy codziennie prosili, żeby na naszej grządce wyrosła marchewka, i tak wyrośnie oset 😊.

Z tym sianiem i zbieraniem, to mam jeszcze dużo skojarzeń, ale dzisiaj na tym poprzestanę, żeby przejść do sedna. Można przyjąć, że gleba jest jak nasze serce, czyli centrum dowodzenia naszym życiem 😊. I w tej glebie możesz posiać, co tylko zapragniesz. Musisz mieć tylko świadomość, że to, co posiejesz, to Ci potem wyrośnie, wyda owoc, a potem nasiona. Ostatecznie ,,wyleje się’’ na zewnątrz i da życie kolejnym bytom sobie podobnym. Więc jeśli zasiejesz tam złość, to nie licz na to, że wyrośnie z tego łagodność i wyda owoce dobroci i wykiełkuje na zewnątrz w nasionach szlachetności… Za to masz jak w banku, że jak posiejesz malutkie nasionko złości i nie wyrwiesz jej na początku, kiedy jest jeszcze malutka – wyrośnie na wielką złość. Choćbyś jej nawet nie podlewał, to zagłuszając inne, ,,dobre’’ nasiona, wydostanie się na zewnątrz w postaci wielu nasionek złości, które dadzą początek innym złościom ☹.

Wybór należy do nas. Wszystkiemu można nadać lepszy kierunek, siać coraz więcej ,,dobrych nasion’’. Wszystkie chwasty można sukcesywnie wyrywać i ostatecznie dodawać kolejne zachwycające ,,puzzle’’ do naszego obrazu… Tylko nie ma co się mamić, tłumaczyć, zaklinać…

Dorocia

Życie to chwila, jak przelot motyla

8 marca 202112 marca 2021 by biuro

Jestem w tunelu czasowym. W takiej czasoprzestrzeni, gdzie czas rządzi się swoimi prawami. Mam budzik (legalnie, na talon), więc wiem, o czym mówię. Czasami godzina, to mozolnie wleczone się czas. Czasami wstaję i już idę spać. Najrzadziej biegnie normalnie… To samo dotyczy afer, aferek, plotek i ploteczek. Mamy tu ponad 100 kobiet. Rzeczą niebywałą byłoby, gdyby afer nie było. Jest ich tak wiele, no całe masy, że jedne idą w niepamięć po chwili, a o innych opowiada się latami. Są też takie, które funkcjonują w sposób ciągły, tylko dotyczą co chwilę innych osób.

Te krótkoterminowe, to plotka typu:

– Wiesz, że Ala była u wychowawcy, później był u nas kipisz. Na pewno doniosła na nas i stąd to przeszukanie.

Nieważne, że przeszukanie może być w każdej celi i każdego dnia. Temat też dotyczy tzw. Przerzutek, czyli przeniesienia z celi do celi lub testów na obecność narkotyków.

Drugi rodzaj, to już afery. Grubszy kaliber plotki. To musi być już coś, a nie takie byle co:

– Wiesz, że Alina pobiła tę Józię po apelu? Podbiła jej oko i wybiła sobie palec. Musieli ściągnąć dowódcę zmiany i otwierać klapę.

Poniekąd jest to zazwyczaj prawda, aczkolwiek ludziom odbija tu czasami i krzyczą sobie tylko.

Ostatni gatunek, to:

– Wiesz, że Alinę mąż zostawił?

– Bożenka jest winna Wioli 6 tytoni?

– Pelaśka jest teraz z Pauliną?

Są tematy, które omawiane są codziennie, i to są ploteczki. Zmienia się tylko obsada. Ja również usłyszałam takie stwierdzenia na swój temat.

Mąż mnie zostawił już czerokrotnie… – hmm, tylko ja męża nie mam. Winna byłam różne dobra współosadzonym. Dotyka mnie to, ale co mam zrobić… W zakładzie karnym typu zamkniętego nie masz możliwości konfrontacji. Kto powiedział komu i co – to sprawy nieodgadnione i owiane tajemnicą. Pociecha jest taka, że większość afer i plotek funkcjonują chwilę i przelatują jak motyle.

Florynka

Bądź mini-sterem!

1 marca 20211 marca 2021 by biuro

Kiedy dotykam papier podczas przerzucania kartek czwartego numeru w nowym magazynie „W Kratkę”, przypominam sobie z jaką dumą trzymałyśmy w dłoniach pierwszy numer. Jak każdą wzruszył jej artykuł, który wydawałoby się, że zna na pamięć.

Pamiętam też, że żadna nie ośmieliła się tego nazwać magazynem, mówiłyśmy standardowo — „gazetka więzienna”.

Większość więzień — choć głównie męskich, posiada własna gazetkę z wybranymi tematami i indywidualną oprawą. Jednak to do naszego nieregularnika zajrzeli wspaniali artyści. Narzędziami własnych zdolności połączyli nasz świat ze światem ich pasji. Dotykając odpowiednim kolorem historii osadzonej, malowali tak naprawdę od nowa życie ludzkie. Obrazem, podkreślali kształt artykułów, zaciekawiając Was, zachęcając do dalszej pracy nas.

Pisanie w takim miejscu to codzienność. List, to podstawowy łącznik z najbliższymi. Jednak pisanie dla i do Was, w dodatku z więzienia — to wyzwanie! Ale nie tylko. Dla mnie to prawda, choć ocenzurowana, z którą na Wasze zaproszenie przychodzimy. I nawet gdy nas krytykujecie i chcecie takich jak ja wyeliminować, to dzieje się to po coś.

Gdzieś pojawi się ulga, gdzieś zastanowienie „na groma to komentować?”, ale ZAWSZE budzą się emocje.

„W Kratkę” jest specyficznym magazynem — i tu mi musicie przyznać rację!!! Nasze myśli, przemyślenia, tęsknoty, zrozumienia się pozytywnym aspektem odbywania kary. Czerpiemy lekcje, którymi chcemy się w swoich tekstach z Wami dzielić. Nasz ból, ma być też przestrogą przed więzieniem, ale nasz oddech jest obwodem też na życie.

Tym razem nie dostaliśmy dofinansowania z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a chcemy dalej istnieć w postaci również papierowej.

Potrzebujemy pomocy!

Potrzebujemy wsparcia finansowego!

Wesprzyj nas, wpłacając online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.

Pozwól nam wierzyć, że idziemy w dobrą stronę! Stań się mini-sterem Kultury.

Dziękuję, Pełnoletnia

eWKratke

blog kobiet osadzonych w Areszcie Śledczym Warszawie Grochowie

Miesiąc: marzec 2021