• Zdjęcie pierwsze…

Czarno- biała fotografia, na której mnie jeszcze nie ma… Lecz są moi rodzice, jeszcze razem w kadrze, ubrani w stroje ślubne. Mama na głowie ma białą woalkę przyozdobioną delikatnymi dodatkami. Suknia gładka z pięknymi rękawkami, nie krzykliwa, wręcz skromna, ale pięknie w niej wygląda. Z oczu bije blask iskierek szczęścia…

Tata… przystojny, elegancki, który niesamowicie wygląda w garniturze. Uśmiechnięty, szczęśliwy młody człowiek. Szczerze mówiąc jest to jedno z niewielu zdjęć, które z nim posiadam…

• Zdjęcie drugie…

Jak poprzednie, czarno- białe, ale w kadrze już ja z Mamą… Mamcia młoda, piękna, uśmiechnięta, wręcz rozbawiona, pochyla się nade mną. Czyli w tamtym momencie bobas leżący na kocyku, rozgogolony, uchachany od ucha do ucha 😊 (zapewne większość z nas ma takie fotki…)

• Zdjęcie trzecie…

Już kolorowe, trochę większe. Robione u fotografa, z tłem, na fotelu wiklinowym. W kadrze ja z moją Babcią. Elegancka, w średnim wieku. Widać, wnioskując z ubrania, że to okres letni. Ubrana w sukienkę o krótkich rękawkach, z cienkiego materiału. Blondynka, o mocnych rysach twarzy, szczupła, średniego wzrostu, młodo wyglądająca jak na swój wiek 😊. Na kolanach siedzi u niej dziewczynka w wieku około 3 latek. Uśmiechnięta, rumiana, wpatrzona w Babcię – z którą spędzała i spędzać będzie bardzo dużo czasu (zawsze miałam bardzo bliską relację z moją Babcią, była zwariowaną kobietą, BARDZO!).

•  Zdjęcie czwarte…

Kolorowe, w przybliżeniu buźka dzieciątka. Na główce błękitna czapusia, troszkę wyglądająca jak od krasnala z bajki. Małą buziulkę zakrywa smoczek, co prawda najmniejszy rozmiar, ale widać malutkie oczka, nosek, a resztę twarzyczki zasłania właśnie „on”. Buzieńka wygląda tak, jakby to była laleczka z porcelany, krucha, delikatna twarzyczka, strach ją mocniej dotknąć, wydaje się tak delikatna! Co po niektóre osoby, widząc to zdjęcie, zastanawiają się czy to laleczka, fotomontaż? Mój synek jest tak prześlicznym dzidziusiem… Pewnie co druga osoba czytając teraz to, co piszę pomyśli sobie, że każda matka gdy urodzi swoje maleństwo – twierdzi że jest najpiękniejszym darem na świecie… 😊. W międzyczasie, gdy malutka ja między tym zdjęciem, a poprzednim wydarzyło się wiele dobrych jak i złych rzeczy: dorastanie, szkoła, problem, którego nie mogła się pozbyć, dziwne związki, z których również nie potrafiła się wyplątać… Ale o tym to może innym razem…

•  Zdjęcie piąte…

Te ostatnie – na ten moment w którego kadrze jestem ja, Mama, która jest w wieku dojrzałej kobiety, lecz nadal mająca błysk w oku, ale teraz już: nadziei, dobra, miłości, zrozumienia… Obok ja, jak wspominałam (dorosła kobieta, u której da się wyłapać ze spojrzenia, że nie było jej łatwo, lecz chce zawalczyć i są małe iskierki, chęci do wali o siebie i życie, które musi poukładać od nowa).

Po środku nas, tych dwóch kobiet, różniących się pokoleniami, poglądami, stylami życia – lecz tak bliskich sobie i rozumiejących się wzajemnie… stoi on! Już 11-lat, kolejne pokolenie, duży chłopiec, nastolatek, a nie dzieciaczek, maleństwo które dopiero co pojawiło się na świecie… Nastolatek stojący miedzy dwoma kobietami (mamą, babcią) podpierający się o hulajnogę… Ciemny blondyn o zielonych oczach, opalony, zdrowy, z aparatem na zębach (który tylko dodaje mu uroku). Razem z Mamą obejmujemy go, jak „skarb” – jedna z jednej, druga z drugiej strony… Uśmiechnięty od ucha do ucha, że aż mruży oczęta… 😊. Są we troje, ale szczęśliwi, pomimo problemów, których mieli wiele, wręcz bez końca, utraty najstarszego pokolenia… Parę lat, od tego momentu minęło, już ból straty zmniejszył się z czasem, który minął, już tak go nie czuć 😊. Chłopiec, który potrafi „zaabsorbować” sobą wszystkich dookoła, zaciekawiony różnych rzeczy, życia… Uważany przez kolegów za fajnego, bystrego, koleżeńskiego.

Teraz zaczyna się jego kolej na 5 zdjęć z jego życia. Może będzie za… dzieścia lat na nich babcia o laseczce, a mama, czyli ja z jego synkiem bądź córeczką na rękach już jako babcia, lecz dla kolejnego pokolenia… Już teraz zależy od Niego jakie te zdjęcia będą i kto będzie w kadrze…

Taka Ja

Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.