Zapraszamdo wypisywania swoich postanowień na 2022 rok!
-Taka Ja-
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Szczęścia, które jakoś w sposób naturalny upiększa twarz,
Inteligencji, dzięki której rzadziej boli,
Egoizmu szczyptę, której każdy potrzebuje, a nie świadczy o samolubstwie,
Grona przyjaciół bądź życzliwych ludzi wokół siebie,
Optymizmu 100% – on opatula nasze dążenia do celu,
Ręki do interesów… albo do naprawiania tego, co naprawić się powinno,
Odpowiedzialności życiowej,
Kalkulacji, która może uchronić nie raz,
Uśmiechu i powodów do niego codziennie bez liku,
2 kroków do sławy,
0 postanowień,
2 kilo w tą czy w tamtą? … phi!
2 x mniej borykania się z problemami,
życzy
Pełnoletnia.
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Miasto, w którym umiar łagodnie i stanowczo narzuca swoją władzę wszystkim ekscesom ciała i umysłu. Są tam tak szczęśliwe momenty– jakiś plac, aleja, parki, muzea albo ciąg jakichś budynków – gdy całe nagromadzone napięcie rozładowuje się w harmonii ze mną. Rozkoszą dla moich oczu, dla ducha, mych wspomnień – jest dla mnie moje miasto, Lublin.
A gdzie jest Twój moment szczęśliwości? Zapraszam Cię do opowiedzenia swojej historii – myśli – o sobie. Jaka jest Twoja bezpieczna przystań? Z jakiej Twej myśli bije ciepło, która jest dla Ciebie ciepłem duszy? Masz taką przystań – przestrzeń dla siebie?
Bo mi tego brakuje – jestem tylko sama, gdy wspominam, myślę? Błogi czas tylko dla mnie.
Gdzie w pełni możesz być sobą? KIM JESTEŚ w swoim bezpiecznym miejscu? I jak tam jest u Ciebie? Dużo pytań, ale gdy większość ludzi jest teraz home office, to może będziecie chcieli podzielić się z nami swą myślą, opinią?
Trochę Ci pomogę 😉. Masz krzesło i czas? Bo ja to aż nadmiar.
Usiądź na krześle. Stopy połóż na podłodze, płasko. Zamknij oczy. I pobądź sam/sama. 15 minut bez telefonu, muzyki. Tylko Ty, Twoje ciało, Twoje myśli.
Nie układaj myśli – niech same Ci przychodzą – bezwładnie. Niech sobie lecą niczym balon wypuszczony. Coś Ci zaszeleści, coś upadnie. Wytrzymaj. Prawdopodobnie nie będzie łatwo. U mnie brzęk kluczy działa wyciszająco 😉. Dziwne, ale tak jest.
Ale trwaj w tym – oddychaj.
I podziel się z nami tym, co uzyskasz. Moje współlokatorki są zachwycone! 😉
Czekamy na Twoje wspomnienia.
Wiewiórka (Eveline)
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
Kochani Blogerzy – Czytelnicy naszego bloga, zwracamy się do Was z prośbą o wsparcie naszej akcji na rzecz 9 – miesięcznej Hani. My, blogerki, dajemy od siebie uszyte pomysłowo – kolorowe poduszki do przytulenia, na prezent, do ozdoby, pasujące do każdego wystroju pokoju oraz plecaki, również pięknie dobrane kolorami. Aby je zdobyć wystarczy włączyć się do licytacji – 10 zł dla Was to nic – zestaw w McDonaldzie, a dla Hani szansa na lepsze życie – zdrowe życie. Nigdy nas nie zawodzicie, wspomagacie nasze akcje, liczymy na Was i teraz. Na szczęście, każdy może być szczęśliwy. Bo szczęście to decyzja – więc prosimy o promyk szczęścia dla Hani i jej bliskich.
Projekt “Okno na świat” „Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych”
Forum Służby Więziennej objęło patronatem medialnym blog ewkratke.pl
To dzięki jego miłości wiem, że nie mogę się poddać.
Myślę, że jestem prawdziwą szczęściarą dzięki mojemu dziecku.
Sisi
♦♦♦
Miłość to: patrzenie w tym samym kierunku, strzelanie do tej samej „bramki”.
To wdech i wydech tego samego organizmu.
Uczucie oczekiwane i niedoceniane.
Spotykane, a nie rozdawane.
Można kochać i być uśmiechniętym.
Ale do szczęścia jest potrzebna ta druga osoba.
Dużo miłości dla wszystkich! A ja na swoją poczekam.
Pełnoletnia
♦♦♦
PS.
„W miłości chcesz, by ci wierzono,
w przyjaźni – by rozumiano”,
a ja pragnęłabym jednego i drugiego.
Chciałabym być komuś potrzebna
i chciałabym móc powiedzieć do kogoś „potrzebuję cię”.
Póki co, jestem wdzięczna za miłość rodziny
i znajomych. Dzięki niej (i im) jeszcze coś mi się chce
robić,
nie czuję się taka sama.
Miłość przede wszystkim kojarzy mi się z dobrem, szacunkiem i
zaufaniem,
bezpieczeństwem otrzymywanym od swojej drugiej połówki.
Ola
♦♦♦
Kiedyś powiedziałam mojemu dorosłemu już synowi przez telefon
(bo był smutny):
„synu, jak masz dziś jakiś problem, chociażby z miłością, to
powiedz, ja ci doradzę”.
Syn na to: „chyba oszalałaś, przecież nie stworzyłaś żadnego
normalnego związku!”.
Zatkało mnie. To fakt,
przyznałam. Czym jest miłość? Na pewno nie ma jednej definicji. To wiem na
100%.
Jest to coś takiego, czego nie sposób dla mnie doświadczyć.
Łatwiej jest doświadczyć porozumienia w parze lub uniesienia erotycznego. Co i
tak jet rzadkością.
Ale to chyba szacunek, oddanie, akceptacja, pożądanie,
tęsknota, bicie serca, choroba psychiczna pewnego rodzaju. Też pewna doza
zaborczości, bezsenność, niepewność, skowronki, motyle, opiekuńczość,
wybaczanie, świat w różowych okularach. No i gdy to mija, muszą zostać: to że
ktoś będzie cię pocieszał w razie choroby, to że będziecie mieli o czym
rozmawiać, to że będziecie mieli co ze sobą robić i że nie będziecie sobą
znudzeni.
Renatofon
♦♦♦
Miłość to pragnienie bycia przy drugim człowieku. To
poświęcanie siebie w imię jego dobra. To wierność i lojalność bez względu na
okoliczności. To zrozumienie bez słów i odpowiadanie na czyjeś najgłębsze
potrzeby. Miłość to wybaczenia. To wyrzeczenie się wszelkiego egoizmu. Jeśli
jest to konieczne, to również pozwolenie kochanej osobie na podążanie własną
drogą, odrębną od mojej, chociaż sprawia mi to ból. Miłość to bliskość lecz i
szacunek dla autonomii drugiej osoby. To poczucie jedności bez tłamszenia. To
najwyższy wyraz bycia człowiekiem.
Najwspanialszą definicję miłości zawarł św. Paweł w swoim
hymnie. Chętnych odsyłam do Biblii – moim zdaniem nie pożałujecie.
Każdy dzień zaczyna się tak samo Godzina 6.15 zaświecone światło w celi, to znak, że czas wstawać. Otwieram oczy i co? Znów widzę sufit a na nim jarzeniówka, która cholernie razi w oczy. No i co? Trzeba się podnieść, aby się ogarnąć do apelu. Przecież on nie poczeka. Szybka kawa, papieros i stoimy po jednej stronie celi, czekają kiedy drzwi (klapa) się otworzą, wejdzie oddziałowa lub oddziałowy po to, żeby sprawdzić, czy przypadkiem w nocy nie przepiłowałyśmy krat i czy żadna z nas nie dała dyla. Następnie oczekujemy na śniadanie z nadzieją, że dostaniemy coś fajnego.Od rana oczywiście włączony telewizor, który po kilku godzinach mam ochotę wystawić za drzwi. Ileż można patrzeć na stałe punkty programu osadzonych ze mną dziewczyn. Jak nie sąd rodzinny, to karny, potem „Malanowski”, „Policjanci i policjantki”, „W 11”, „Dlaczego ja”. Czasem intensywnie myślę o tym, zadając sobie pytanie: czy one nie mają swoich problemów?.
W ciągu dnia staram się odpocząć od tego intelektualnego
bagna w TV. Zbyt dużego pola popisu w tym miejscu nie mam. Zostaje książka,
krzyżówki, list do mojego ukochanego i dzieci. Jestem tu rok i w najgorszym
wypadku drugie tyle przede mną.
Mam taki uraz do zielonego (zielone łóżka, szafki, talerze,
sztućce, stojak na buty, wieszak), że na wolności ten kolor będę omijała
szerokim łukiem.
Obiad planowo mamy o godzinie 13.00. Jednak ostatnio z
przyczyn mi nieznanych są straszne opóźnienia.
Kolacja o 17.00. Drugi apel o 19.00.
Każdy dzień jest prawie taki sam. I tak mija tydzień,
miesiąc, rok.
Smutne i monotonne życie.
Takie zajęcia, jak „Piszę, więc jestem” (blog eWKratke), dla
mnie osobiście są wielką przyjemnością. Choć na chwilę mogę wyjść z celi i
oderwać się myślami od tego, co mam 24 godziny na dobę.
Tu docenia się wolność, to wszystko, co jest po drugiej
stronie murów.
Do swojego wyroku podchodzę, jak do zadania. Jest wina – jest
kara. Trzeba odpokutować. Zamknąć ten rozdział życia i wrócić do domu – do
ukochanego i dzieci.
Moje imię rozpoczyna
się na literę „A”. Do czterdziestki mi niedaleko. Mam czworo dzieci, które
kocham nad życie. Zanim tu trafiłam, miałam piękne życie i głowę pełną
pomysłów… Uwielbiam podróże i pewnie dlatego ukończyłam turystykę. Lubię
taniec, dobre jedzenie, żagle, kocham czytać kryminały. Gdy będę stara i
brzydka, a dzieci pójdą na swoje, zamierzam kupić drewniany domek w
Bieszczadach. Wcześniej odwiedzę „Empik” i zabiorę ze sobą całą przyczepę
książek. Lubię widzieć uśmiech na twarzach ludzi, i dlatego staram się im
pomagać. W tym przykrym miejscu, w którym tkwię od roku, radość innej,
współosadzonej jest droższa od pieniędzy.
Jestem szczęściarą, bo nie potrzebuję ładnej bielizny, perfum aby
potwierdzić moją kobiecość – moje Ja. Dla mnie kobiecość to siła, mądrość,
umiejętność dokonywania właściwych wyborów, troska, wrażliwość. To po prostu
człowieczeństwo, a niektórym tego brakuje. Prawdziwa uroda to nie makijaż,
włosy których naturalnego koloru już prawie nikt nie pamięta, sztuczne rzęsy i
obciachowe długie paznokcie.
To nie my – naturalne kobiety!
Kobiecość nie potrzebuje wysokich obcasów, obcisłych sukienek,
wyzywających spojrzeń, widocznej bielizny. Dla mnie widok bielizny to dowód
zwykłego niechlujstwa. Można wyglądać i czuć się spoko w golfie, dżinsach a
nawet w kaloszach.
Kobiecość to my – nasz błysk w oku, uśmiech, głośny śmiech, czasami
słone łzy, wdzięk – urok, tembr głosu, świadomość swojej wartości. Jestem
właśnie taką kobietą.
A więc jadę. Od miesiąca na to czekam. Jadę na zabieg do
innego zakładu. Spakowałam się i myślę, czy zmieszczę się w kilogramach.
Zastanawiam się nad tym, bo w transport można wziąć ze sobą jedną torbę rzeczy nieprzekraczającą
30 kg. Niby dużo, ale wcale tak nie jest. Ciuchy, książki, przybory do pisania,
szampon, proszek i kilogram za kilogramem leci. Mam parę zużytych rzeczy, które
wyrzucę w magazynie (schodzone buty, szklaną miskę, której nie mogę już mieć).
Dobra, torba spakowana. Na szczęście ktoś mi ją podwiezie
wózkiem do samochodu.
W magazynie spotykam dziewczyny, które będą jechać ze mną.
Oprócz mnie, jeszcze cztery. Jedną znam, więc będzie z kim pogadać. To dobrze,
bo czekają nas trzy godziny jazdy. Co najmniej!
Nic nie piłam, żeby czasami siku mi się nie zachciało i hops
do samochodu. A nie, jeszcze trzeba zapakować bagaże. Dwie torby ważą chyba z
tonę. W rzeczywistości nie przekroczyłam 30 kg. Czym torba cięższa, tym niżej
ją wpychamy. Cieszę się w duchu, że nie wszystkie tyle ważą. Na szczęście
to nie jest najcieplejszy dzień w roku, ale i tak jesteśmy zgrzane.
Teraz pozostaje zapakować siebie i ruszamy w drogę!
U wszystkich widać podekscytowanie. Jedne się cieszą, inne
boją, bo nie wiedzą, co je czeka. Ja jestem ciekawa, ale tylko dlatego, że już
tam kiedyś byłam, więc wiem, czego się spodziewać.
Ruszamy. Oglądamy widoki podglądając przez małe okienko i
wymieniamy się informacjami, co w nowym zakładzie wolno, jak można dzwonić
i tym podobne. Tematy kończą się po około godzinie i resztą drogi spędzamy w
milczeniu, przerywając ciszę od czasu do czasu jakimś drobiazgiem.
Wyjechałyśmy o 9.15, jest 13.20 i jesteśmy na miejscu.
Wysiadamy z samochodu, wyciągamy torby.
I tu nie jest już tak słodko – nikt nam toreb nie podwiezie na wózku. Więc
ciągniemy te bagaże po ziemi. Niestety magazyn jest na piętrze, więc wciągam tę
swoją tonę po dwa schodki. Na górze czuję, że moje płuca są w gardle i
brakuje mi powietrza. Wyglądam jak ryba wyciągnięta z wody i myślę sobie, że
tak właśnie muszą się czuć alpiniści, gdy dostaną się na szczyt góry.
Siadam na ławce w poczekalni i na tym koniec transportu.
Pozostaje tylko czekanie.
Przeżyłam majowe wybory do Parlamentu Europejskiego w
Areszcie. Dzięki ciszy i skupieniu więcej czasu mogłam poświęcić na śledzenie w
prasie i w telewizji wydarzeń politycznych. Byłam uważniejsza…. No i jestem
bardzo dumna z nas – kobiet (choć moja rola była żadna, poza ogólnie mówiąc
postawą emancypantki z krwi i kości, urodzonej feministki – ale „zdrowej”,
przyjaznej mężczyznom). Stwierdzam – było nas rekordowo dużo! Aż 47% spośród wszystkich
zarejestrowanych kandydatów w wyborach stanowiły kobiety. To procentowy rekord.
Coraz więcej kobiet nie tylko głosuje, ale decyduje się na
działalność polityczną. Z wyborów na
wybory rośnie liczba kandydatek ubiegających się o mandat.
W więzieniu solidarność kobieca jest silniejsza niż w
rzeczywistości. Tzn. w relacjach więziennych oczywiście nie…, nie o tym tu
mowa.
Kobiety z zasady są pilne, w więzieniu uważnie śledzą wydarzenia polityczne i chętnie się angażują w wybory. Na wolności żyją w większym zamęcie, w biegu…. Chętnie wspierają inne kobity walczące o urząd prezydenta lub burmistrza.
A kobiet jest coraz więcj i ten trend jest zauważalny i z
pewnością będzie trwały.
Kobiety w odosobnieniach wspierają inne „walczące siostry”
bardzo chętnie – choć ciągle trudno im się dostać na miejsce 1 na listach….
Aresztowane i skazane chcą głosować, są merytorycznie
przygotowane, wiedzą na kogo i dlaczego… Są bardzo wymagające i krytyczne,
często zupełnie inaczej niż na wolności.
Nie zmienia to faktu, że jest z „Kobietami” ogólnie mówiąc
„lepiej”, to ciągle nam trudno i tym wybieranym i wybierającym.
Co do wybieranych – to może najlepszy, choć nie wiem, czy
idealnym rozwiązaniem – instrumentem zwiększającym udział kobiet w polityce –
jest nie tylko parytet, ale nap. „suwak” – czyli naprzemienne umieszczenie
kobiet i mężczyzn, co dodatkowo powinno być połączone z analizą szans danego
komitetu na mandaty w poszczególnych okręgach. A co do wybierających –
powinniśmy mieć wszystkie swobodne prawa wyboru – także w więzieniu, bo
przecież w tym miejscu nasz los w dużo większym stopniu niż na wolności
spoczywa na barkach rządzących, tj. wybieranych, a w dużo jednak mniejszym
stopniu ten więzienny byt zależy od nas samych…
Pozdrawiam, jedna z wybierających w Areszcie – Pozytywna
