Witam wszystkich zaglądających na stronę EWKratke i zainteresowanych naszymi osobami, czyli tak zwanymi więźniarkami. Brzmi to bardzo powierzchownie, surowo i obco, dlatego chcę przedstawić Wam trochę swoją osobę, nie tylko jako dziewczyny z więzienia, ale również jako człowieka, kochającej matki i wrażliwej osoby, bo taka właśnie jestem mimo miejsca, w jakim się znajduję. Z racji tego, że jestem nowa na tej stronie, napiszę też pokrótce o sobie, abyście mogli mnie troszkę poznać. 😊
A więc można powiedzieć, że jestem zwykłą dziewczyną z osiedla, jakich wiele wśród nas wszystkich. Wychowałam się w spokojnej rodzinie, skończyłam liceum, a mając 18 lat poszłam na ,,swoje”. Wyszłam za mąż i urodziłam piękną, mądrą córeczkę. Prowadziłam spokojne życie, pracowałam i wychowywałam córkę. Brzmi zwyczajnie, prawda? A jednak się tu znalazłam…. Niestety, jeden moment sprawił, że moje całe życie wywróciło się do góry nogami. Poszłam do Aresztu Śledczego na wiele miesięcy, gdzie nie mogłam przez ten czas zobaczyć się z moją rodziną, ani nawet zadzwonić do rodziców czy córki. Pozostawały tylko listy, które szły po kilka tygodni. Co zrobiłam, żeby się nie załamać? Założyłam sobie „pancerz”. Nie płakałam, nie użalałam się nad sobą, nie narzekałam. Dusiłam mocno wszystkie emocje, bo najważniejsze dla mnie było, że moja córka jest bezpieczna i pod opieką mojej mamy.
Gdy zadałam pytanie, co chciałaby dostać na 8 urodziny, odpowiedziała – żeby mama chociaż zadzwoniła. Wtedy myślałam, że pęknie mi serce. Nie mogłam niestety zadzwonić i powiedzieć, jak bardzo ją kocham.
Przetrwałem ten okres. I po dostaniu wyroku, czyli 4,5 roku więzienia, już mogłam dzwonić do domu. Ileż było szczęścia, gdy słyszałam moje słoneczko oraz słowa wsparcia swoich rodziców i rodzeństwa. Dawało mi to siłę!
Kiedyś miałyśmy z córką nasze powiedzenie: „Nieważne gdzie, ważne, że razem.” – które wiele dla nas znaczyło. Bo tak było, wszystko robiłyśmy wspólnie. Miałyśmy ogromną więź i byłyśmy praktycznie ,,przyklejone” do siebie. Dlatego, gdy przypomniało mi się to powiedzenie i obietnice, że zawsze będę przy niej, to serce prawie rozpadło mi się na milion kawałków.
Bo co miałam jej powiedzieć? Że zawaliłam po całości? Że skrzywdziłam przy tym wiele osób, które mnie kochają? Że nie będzie mnie na święta, urodziny czy komunii? Że nie będzie mnie kilka lat, nie przytulę jej do snu, nie pocieszę, gdy będzie smutna, nie pobawimy się jak zawsze?
Odpowiedziałam, że zawsze będziemy razem – bo ja mam ją w swoim serduszku, a ona mnie. Że dorośli też czasem się mylą, a ja popełniłam błąd, za co przepraszam, ale wrócę do domu. Zrozumiała to. Wzięłam się w garść i postanowiłam nie patrzeć na to, co złe, lecz tylko na to, co dobre. Wyciągnęłam wnioski ze swoich błędów życiowych, których nigdy nie powtórzę. Jestem mądrzejsza o doświadczenie. I mogę wiele zmienić. Teraz jest odpowiedni czas na zmiany.
Tego czasu nie nadrobię, ale gdy za 2 lata opuszczę to miejsce, utulę moją córkę i wtedy już będę głośno płakać. Nie będę dusić emocji. Lecz to nie będą łzy smutku, żalu czy samotności, na które sobie nie pozwalam nigdy. To będą łzy szczęścia i radości, szczere i prawdziwe.
A potem wrócę do swojego zwykłego życia, za którym tak bardzo tęsknię, za gilgotaniem mojej córki, za jej śmiechem, za wieczorną długą kąpielą, no i za kurczakiem z frytkami 😊. A nawet za godzinną rozmową przez telefon z moją mamą. Której 20 raz mówię, że muszę kończyć, a ona, „ale jeszcze ci coś szybko powiem” i mówi mi to samo po raz trzeci.
Za spacerem po parku i za zapachem wolności. Bo teraz już wiem, że wolność ma swój zapach. To zapach wiatru kwiatów, a nawet przejeżdżającego samochodu. Wiem, że za jakiś czas wrócę do domu i za wszelką cenę nie dopuszczę do tego, aby się tu znaleźć. Aby ze zwykłej dziewczyny znów stać się więźniarką. To my w dużej mierze decydujemy o swoim losie, lecz gdy popełniamy błąd, uczymy się na nim. Wyciągajmy wnioski, ale też szukajmy dobrych stron, nie załamujmy się.
Pamiętajcie, że każdy z nas może się tu znaleźć, dlatego nie oceniajmy i szanujmy drugiego człowieka. Bo nigdy nie wiadomo, co przyniesie nam los.
To są po części moje przemyślenia, odczucia, doświadczenia, jakie miałam przez ten czas. Założyłam pancerz, ponieważ tak jest mi łatwiej, ale każdy radzi sobie na swój sposób, aby nie cierpieć. Innym pomaga na przykład płacz w poduszkę, a jeszcze innym boksowanie worka treningowego 😊.
A jakie są wasze sposoby na przetrwanie gorszego okresu? Jak radzicie sobie ze stresem? Czy potraficie ze złych doświadczeń wyciągnąć pozytywne wnioski? Podajcie przykłady z życia z chęcią przeczytamy (my, więźniarki) też wasze doświadczenia.
Bo nieważne czy na wolności, czy za kratami. Wszyscy jesteśmy ludźmi. Pozdrawiam cieplutko i czekam na Wasze komentarze.
Kalenka
Warsztaty edukacji kulturalnej w więzieniach nasza Fundacja może prowadzić dzięki wsparciu osób takich, jak Ty. Wesprzyj je, wpłacając 23 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
