Może to dziwnie zabrzmi, ale kiedy tylko zaczęłam turlać w głowie to pytanie, od razu spadł na mnie grad potwierdzających odpowiedzi. Nie myślcie sobie, że jestem jakaś nienormalna i tak bardzo mi się tu podoba… NIC PODOBNEGO! Ale muszę oddać sprawiedliwość temu miejscu i przyznać, że gdyby nie pobyt tutaj, do pewnych wniosków prawdopodobnie nigdy bym nie doszła.
Więzienie niewątpliwie pozwala zatrzymać się „na chwilę”, przewartościować pewne rzeczy i spojrzeć na swoje życie z innej perspektywy. Jest też skupiskiem naprawdę różnych ludzi, a każdy człowiek to skarbnica jakiejś wiedzy i doświadczeń, z którymi być może nigdy nie miałabym okazji się zetknąć. To nie tylko „książkowi kryminaliści”, lecz często ludzie wykształceni, z osiągnięciami i bezcenną życiową mądrością. Od każdego można się czegoś dowiedzieć, nauczyć. Można tez posiąść mnóstwo nowych umiejętności i odkryć w sobie nieznane pasje, bo więzienie to skarbnica niespożytkowanego czasu, który każdy, wypełnia na swój sposób. To również miejsce, gdzie nagle się okazuje, że jednak umiemy żyć bez pewnych rzeczy – telefonów, Internetu, wygód i szafy pełnej ciuchów. Z czasem człowiek uczy się żyć mając „minimum” i wykorzystując to, co w jego zasięgu, w warunkach, które na początku naprawdę go przerażają.
Ale nie na tym chcę się skupić…
Całkiem niedawno usłyszałam bardzo mądry i jakże trafny cytat: „Aby pokochać jakaś rzecz, wystarczy sobie powiedzieć, że można ją stracić” (G.K. Chesterton) … I to jest dla mnie najlepszym opisem korzyści związanych z pobytem w więzieniu. Tutaj człowiek naprawdę uczy się wdzięczności szczerze docenia małe rzeczy. Kiedy twoje życie składa się niemalże tylko z ograniczeń, zaczyna cieszyć każdy drobiazg. A kiedy wiesz, że wszystkim wokół jest podobnie ciężko jak Tobie, jesteś wdzięczną za każdy objaw życzliwości. Osobie, która nigdy nie znalazła się z tej strony, na pewno trudno to pojąć. Ale kiedy nagle trafisz do więzienia nie mając nic, a ktoś, kto sam za wiele nie ma, da ci parę swoich skarpetek (bo nie masz na zmianę” i odleje ci trochę swojego żelu do kąpieli, pamiętasz to latami. Kiedy po dwóch tygodniach “biedy” bez zakupów zjadacie na pięć jedną czekoladę ze 3,50 zł, ona naprawdę smakuje wyjątkowo.
Oczywiście ta wdzięczność odnosi się nie tylko do spraw materialnych. Więzienie to najlepsza weryfikacja lojalności i „prawdziwości” relacji międzyludzkich – niestety często bardzo bolesna. Kiedy tu trafiasz, nagle okazuje się, że duży procent twoich licznych „przyjaciół” gdzieś znika. Zawodzi chłopak, koleżanki… I nierzadko okazuje się, że zostajesz sama. Niejednokrotnie jednak trafia się ktoś, kto – ku twojemu zdziwieniu – nie zostawia cię „w biedzie”, choć na niego nie liczyłaś/eś.
Mnie osobiście więzienie nauczyło tego, że szkoda czasu na kurczowe trzymanie się relacji z ludźmi, którzy potrafią być przy mnie tylko w „dobrych czasach”.
Tutaj docenia się rodzinę – za to, że jest (o ile jest), docenia się szczerą i bezinteresowną życzliwość (bo jest jej mało), docenia się drobne rzeczy, jak normalna kąpiel, czy lepszy płyn do prania (podkreślam- RĘCZNEGO)…
To, co dla ludzi z zewnątrz jest po prostu „czymś normalnym”.
Przede wszystkim docenia się jednak wpływ na własne życie i swoją niezależność po drugiej stronie muru, bo właśnie tego nam tu brakuje najbardziej.
A kiedy stąd wyjdziemy – cóż… Znowu będziemy się delektować smakiem truskawek (których nie widzieliśmy, ileś lat) i cieszyć się na widok kasztanów, o które ty beznamiętnie potykasz się każdej jesieni…
I na zawsze pozostanie w nas coś, czego ludzie bez takich doświadczeń nie mają – świadomość, jak kruche jest wszystko, co mamy, i jak łatwo można to stracić.
Kobrzaczek
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury –państwowego funduszu celowego.
Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.
