Kiedyś bez zastanowienia powiedziałabym, że najważniejsza w moim życiu jest rodzina, teraz mam poważne wątpliwości. Na pierwszy plan wybija się bowiem komfort mojego zdrowia psychicznego. Kiedy niespodziewanie pojawiło się coś, co zamknęło mi oczy, wszystkie inne rzeczy zeszły na drugi plan. Wszechobecny smutek spowodował dysfunkcję na wielu płaszczyznach mojego życia, powodował prawdziwy ból, zamykał mnie w sobie. Wtedy nikt i nic się nie liczyło. Moje priorytety się zdewaluowały, świat stał się szary a depresji zaczął towarzyszyć lęk i skłonności do irytacji. Mówi się, że smutek i mądrość pozostają w bliskim związku. Mam wrażenie, że jest to powtarzane do znudzenia zdanie. Teza, że ludzie smutni są mądrzejsi, jest blefem. Myślę, że to mądrzy są smutniejsi. Być może to cena jaką płaci się za mądrość, albo cena dzięki której dochodzi się do mądrości. Przynajmniej chciałabym w to wierzyć… . Nie chcę, aby smutek obezwładnił mnie i czynił niezdolną do życia. 

Filarem mojego codziennego życia jest rodzina. Dbam o to, żeby jej nie stracić w pędzie życia. Robię wszystko, aby pamiętać, że małżeństwo to ogród – wymagający planowania, uprawy i pielęgnacji. Poważnym sprawdzianem dla rodziny jest mój pobyt w Zakładzie Karnym. Jednak pomimo tak trudnej sytuacji, mąż i siostra stali się moimi najlepszymi przyjaciółmi. Robimy wszystko, aby być wobec siebie szczerzy i otwarcie mówić o swoich przeżyciach i uczuciach. Dążymy do tego, żeby ten czas rozłąki był dla nas jak najmniej bolesny. Niestety czasami jest to niemożliwe, kiedy prym nad zdrowym rozsądkiem zdobywa ból i tęsknota. Na szczęście i z tym dajemy sobie radę. 

Zawsze byli i są dla mnie ważni moi przyjaciele. Relacje i bliskość z nimi tworzyłam latami. Wspólnie sprawdziliśmy się w wielu sytuacjach, tych dobrych, ale przede wszystkim tych trudnych. Daliśmy radę pomimo różniących nas cech osobowości, zachowań i poglądów. Kiedyś przeczytałam cytat „przyjaciele są jak ciche anioły, które unoszą nas kiedy nasze skrzydła zapomniały latać”. Teraz utożsamiam się z tymi słowami. Teraz, kiedy mój świat się zawalił, a życie stało się pobojowiskiem. 

Myśląc nad tym co jest jeszcze dla mnie ważne, dochodzę do wniosku, że jest tym mój rozwój osobisty. Zawsze dbałam o swoje wykształcenie i rozwój kariery zawodowej. Byłam dumna, kiedy osiągnęłam wysokie stanowisko, czułam się dowartościowana. Chciałabym, aby mój pobyt w więzieniu nie odebrał mi pewności siebie. Nie chciałabym zatracić tego wszystkiego, co budowałam latami. Marzę o tym, żeby móc się dalej realizować i dążyć do wytyczonego celu. Ponadto wszystko, ważne są moje pasje m.in. prowadzenie terapii zajęciowej. Kiedy czas mija mi niepostrzeżenie i staję się bardzo aktywna, mam poczucie wszechmocy, a mój mózg „kapie” dopaminą. 

To wszystko co jest dla mnie ważne w życiu stało się przede wszystkim celem mojego działania. Stawiając sobie te cele jednocześnie wyznaczam sobie jakiś szczyt do zdobycia. Po tych wszystkich przeżyciach i doświadczeniach, mając nadzieję, że stojąc u stóp tej góry, będę wyposażona w wiedzę, mapę, górskie sprzęty, prowiant, wsparcie, a do tego jeszcze będę mogła liczyć na piękną pogodę. 

Marzena

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury –państwowego funduszu celowego.

---

Wesprzyj działania w więzieniach Fundacji Dom Kultury wpłacając 25 zł online: https://platnosci.ngo.pl/c/1991/ lub przelewem na konto Fundacji: 28 1600 1462 1821 2325 1000 0001.




---