Bardzo rzadko mam możliwość odetchnąć tu choć na chwilkę od prymitywnych i kłótliwych ludzi. Cela jest za ciasna, potrzebuję więcej spokoju i przestrzeni, by w miarę dobrym stanie psychicznym odsiedzieć wyrok. Mam w sobie podświadomy radar i nigdy, przenigdy nie przystosuję się czy zaakceptuję wszechobecnych krytykantów, pesymistów, czarnowidzów, płaczek egipskich – wiecznie jęczących i marudzących.
Niestety, często jestem świadkiem zachowań ludzi bez reszty pogrążonych w bitwie na słowa, pełnej dziecinnych i jadowitych ataków, histerycznego płaczu, wrzasków czy całkowitych załamań emocjonalnych. I jak tu być silnym, zachowywać równowagę wewnętrzną i spokój? Jak sobie radzić z czyimś atakiem nieuzasadnionego szału…
Tyle tu ludzkich nieszczęść, dramatów i łez, lęków, że nikogo to już nie dziwi… To nasza codzienność.
Skłamałabym, pisząc, że radzę sobie rewelacyjnie, bezstresowo i w ogóle mnie ów problem nie dotyczy. To nieprawda. Są dni, że czuję się, jak jakiś „kalejdoskop emocji”. W mgnieniu oka mogę od nastroju radosnego przejść do zdenerwowania i złości. Leci wtedy lawina soczystych, kolczastych, mocnych słów… Konflikty i agresja biorą się stąd, że masa ludzi uważa, że ma patent na mądrość. Za cholerę nie potrafią spojrzeć na swoje racje z cudzej perspektywy. To rodzi we mnie frustrację i złość. Zmuszają wszystkich lub próbują narzucać myślenie „po ichniemu”. Co się dzieje z kulturą, ogładą polskiego języka czy zwyczajnym człowieczeństwem? Coraz częściej mam styczność (niestety) z perfidnymi specjalistami w rozgrywaniu swojej gry perfekcyjnie, pełnymi fałszywej skromności obłudnikami, obrzydzającymi życie na co dzień. Sprzeczki, drobne uwagi, kłótnie urastały w kilka sekund do długotrwałych awantur i konfliktów. Częściej, niż chciałabym pamiętać, padały okrutne, pełne agresji groźby i wtedy czułam, że niewiele dzieli mnie od otwarcia ognia… MUSIAŁAM nauczyć się znaleźć w tym świecie stałe, spokojne miejsce w środku mnie samej. W które powracam, gdy mnie szlag trafia lub ktoś wytrąci z równowagi. Uspokaja mnie pisanina. To rodzaj terapii dobrej na odciążenie psychiki i mojego lekko „przerytego” móżdżku, hehe . Relaksuje mnie muzyka, dobry film i książka, przeróżne robótki ręczne, łakocie no i modlitwa.
Ela
Popieram, bo nie wolno dać się zwariować z powodu małości ludzkiej. Ładnie Elu to napisałaś, masz pazur do pisania – pozdrawiam -też Ela 🙂
Pięknie i mądrze wypowiedziane są Twoje słowa Elu. Sposób na przeżycie są kwintesencją tego , co myślę. Agresję, perfidię i premedytację spotyka się często i dlatego ważne są takie osoby jak Ty. Podzielam w całości Twoje myślenie. Brawo kobieto. Oby więcej takich postaw jak Twoja. Bardzo Cię pozdrawiam.
Trzymaj się. Uściski.
Co ja bym dała żeby znaleść w sobie wewnętrzny spokój. To chyba niemożliwe, bo jestem kłębkiem nerwów.
Masz oczywiście rację. Ważne jest aby wiedzieć prawdę i zdawać sobie z tego sprawę.
Życzę, całkiem szczerze – powodzenia.
Pozdrawiam.
http://progame.blog.pl/
Postaraj się poszukać w Sobie odpowiedź. Jeśli ją znajdziesz -zadasz inne pytanie. Powodzenia.
Dziewczyno, o co Tobie tak naprawdę chodzi? Skrzwdziłaś bliskich sobie ludzi. Użalacie się, że jest Wam tak źle i tak strasznie w więzieniu. Mówicie o swoistym katharsis. Za przeproszeniem – gówno prawda. Wychodząc będziecie odizolowane, wyalienowane bez możliwości ponownego wejścia w społeczeństwo. Następna kwestia. Jesteście w WIĘZIENIU, nie narzekajcie na brak wygód czy cokolwiek. Zbrodnia i kara prawda? Jesteście takie oczytane więc zapewne wiecie co mam na myśli.
Skad w Tobie tyle jadu kobieto? Czy ona narzeka? Pisze jak sobie radzi z agresja innych osadzonych kobiet, to chyba dobrze, ze sobie radzi jakos a nie kluci czy bije. Nie badz taka pewna, ze po wyjsciu tez beda odizolowane bo tak nie jest, ponownie wejda w spoleczenstwo i ja tego im zycze. Tobie Zuziu zycze zeby Twoje zycie zawsze szlo prosta sciezka, a Wam dziewczyny wytrwalosci.
Pozdrawiam.
Więzienie to najgorsze miejsce na świecie, ale pamiętajmy, że siła, by przeciwstawić się złu, tkwi w nas… dobrze , że Ty tę siłę w sobie odnajdujesz .
Podziwiam Was ! Głowa do góry, cierpliwość popłaca :*
Rozumiem cię doskonale ponieważ też siedzę w celi z osobą która uważa że ma „patent na mądrość”, jest klotliwa i uwielbia pouczać innych
Moją celą jest 8 godzinna praca gdzie przebywam w jednym pokoju z osobą toksyczna. Minął rok i przyznaje, że radzę sobie coraz gorzej. Chciałam tylko przekazać ci, że w życiu na wolności czasami tkwimy w chorych relacjach. Może nie trwa to 24 h ale sprawia że myślimy o tym non stop. Trzymaj się. Fajny tekst. Dziękuję.