Dni pełnych refleksji i szczęśliwych powrotów, życzy blog eWKratke.pl.
Wesprzyj bloga eWKratke
Tag: modlitwa
Wiara
Są dni, kiedy po prostu nie widzę już sensu swego istnienia, szukam sposobu, aby ulżyć sobie, przychodzą okropne myśli do głowy, szukam ucieczki na zawsze…
I przychodzi chwila, ułamek sekundy, kiedy mówię „Boże, nie pozwól mi w tym stanie długo trwać” i zaczynam się modlić. Po pewnym czasie czuję ulgę, czuję lekkość ciała i duszy.
Nauczyłam się rozmawiać z Bogiem, mówić co czuję, płakać i prosić o łaski Boże.
Nie zawsze tak było.
Kiedy zmarła mi mama straciłam wiarę. Kiedy popełniłam przestępstwo znienawidziałam siebie i długi był proces odzyskiwania wiary w siebie, ludzi i Boga.
Dziwne jest to moje życie, jedno jest pewne, wszystko co mam – mam na własne życzenie. Nikogo nie obwiniam, choć mogłabym, ale staram się iść do przodu, żyć w zgodzie z Bogiem i widzę sens – głęboka wiara, że Bóg jest ze mną pomaga mi w codziennym życiu.
Swój post chcę zadedykować ludziom, którzy teraz zastanawiają się „co dalej będzie, co robić, jak żyć?”.
Proszę wierzyć, wierzyć, że wszystko się ułoży, ból mnie, rany się zagoją.
Wiara uskrzydla, uczy latać.
Pozdrawiam.
Aneta
Mój sposób na konflikty i agresję
Bardzo rzadko mam możliwość odetchnąć tu choć na chwilkę od prymitywnych i kłótliwych ludzi. Cela jest za ciasna, potrzebuję więcej spokoju i przestrzeni, by w miarę dobrym stanie psychicznym odsiedzieć wyrok. Mam w sobie podświadomy radar i nigdy, przenigdy nie przystosuję się czy zaakceptuję wszechobecnych krytykantów, pesymistów, czarnowidzów, płaczek egipskich – wiecznie jęczących i marudzących.
Niestety, często jestem świadkiem zachowań ludzi bez reszty pogrążonych w bitwie na słowa, pełnej dziecinnych i jadowitych ataków, histerycznego płaczu, wrzasków czy całkowitych załamań emocjonalnych. I jak tu być silnym, zachowywać równowagę wewnętrzną i spokój? Jak sobie radzić z czyimś atakiem nieuzasadnionego szału…
Tyle tu ludzkich nieszczęść, dramatów i łez, lęków, że nikogo to już nie dziwi… To nasza codzienność.
Skłamałabym, pisząc, że radzę sobie rewelacyjnie, bezstresowo i w ogóle mnie ów problem nie dotyczy. To nieprawda. Są dni, że czuję się, jak jakiś „kalejdoskop emocji”. W mgnieniu oka mogę od nastroju radosnego przejść do zdenerwowania i złości. Leci wtedy lawina soczystych, kolczastych, mocnych słów… Konflikty i agresja biorą się stąd, że masa ludzi uważa, że ma patent na mądrość. Za cholerę nie potrafią spojrzeć na swoje racje z cudzej perspektywy. To rodzi we mnie frustrację i złość. Zmuszają wszystkich lub próbują narzucać myślenie „po ichniemu”. Co się dzieje z kulturą, ogładą polskiego języka czy zwyczajnym człowieczeństwem? Coraz częściej mam styczność (niestety) z perfidnymi specjalistami w rozgrywaniu swojej gry perfekcyjnie, pełnymi fałszywej skromności obłudnikami, obrzydzającymi życie na co dzień. Sprzeczki, drobne uwagi, kłótnie urastały w kilka sekund do długotrwałych awantur i konfliktów. Częściej, niż chciałabym pamiętać, padały okrutne, pełne agresji groźby i wtedy czułam, że niewiele dzieli mnie od otwarcia ognia… MUSIAŁAM nauczyć się znaleźć w tym świecie stałe, spokojne miejsce w środku mnie samej. W które powracam, gdy mnie szlag trafia lub ktoś wytrąci z równowagi. Uspokaja mnie pisanina. To rodzaj terapii dobrej na odciążenie psychiki i mojego lekko „przerytego” móżdżku, hehe . Relaksuje mnie muzyka, dobry film i książka, przeróżne robótki ręczne, łakocie no i modlitwa.
Ela
