To nic innego jak papierowa forma przekazu własnych uczuć. Kiedy dociera do człowieka, że izolacja od społeczeństwa przestaje mieć znaczenie przy wymiarze bólu izolacji od bliskich, wtedy zaczyna przygniatać świadomość 2 godzin regulaminowego widzenia z rodziną plus codzienne rozmowy telefoniczne po 5 minut. Optymista uczepi się słów „codzienne rozmowy”, pesymista „5 minut”. Niektórzy dopiero tutaj pewne rzeczy rozumieją, do niektórych dopiero „coś” dociera, bo trzeźwieją?

Jeżeli wyrok porównać do dystansu, to chyba nie ma nigdy etapu, w którym wystarczałoby godzin i telefonów. Ja wiem, że więzienie to kara, że powinno boleć, byś tak dostał w tyłek, by tu nie wracać. Masz tęsknić, przewartościować życie, zrozumieć, przemyśleć i przede wszystkim ZOBACZYĆ ile i co straciłeś. ZOBACZYĆ I POCZUĆ. Każdy dźwiga indywidualną tragedię, różnie się to przechodzi, ale wszyscy mogą przelać na papier myśli, lęki, zapewnienia Dla niektórych to pierwsze podejście do bycia szczerym, prawdziwym. Listy wyzwalają. Niekoniecznie trzeba do tego podchodzić jako jedynej formy monologu z tego miejsca. Niektórzy przecież tylko piszą, co potrzebują, ale często słyszę, że dają możliwość „powiedzenia” tego, czego by się w oczy nie powiedziało, że zdejmują wstyd i otwierają serce. Są listy spowiedzi i listy bólu. Gdyby człowiek z tyłu głowy nie miał świadomości, że jest cenzura – może jeszcze więcej by napisał? List to wyciągnięcie ręki na zgodę, to „rysunek” dla dziecka, walentynka dla ukochanego. To miłość do rodziców czy rodzeństwa, gest przyjaźni i terapia oczyszczająca. Kartka to łącznik z tamtym światem Łącznik sumienia z sercem Łącznik z najbliższymi.

Pełnoletnia