Czy dane będzie mi spojrzeć w oczy Twe i powiedzieć, że kiedy miałaś pięć lat, inną drogą miałam iść w świat.
Czy pamiętasz jeszcze moją twarz i czy wiesz, że to ja chciałam, abyś przyszła na świat.
Zawsze kochałam i kochać będę Cię, choć nie było szans na życie we dwie.
Czy kiedykolwiek wybaczysz mi i kiedy odejdę zapłaczesz nad grobem mym?
Proszę, odezwij się, bo każdy dzień zabija mnie.
Z myślą o Tobie, córeczko.
ANETA B
Witam Cię, Kochana
Na wstępie serdecznie pozdrawiam.
Jak wiesz, wyszłam na przerwę w karze, na serducho. I więc tak, jest tragedia ze mną, nie radzę sobie z niczym. Mieszkanie moje zajechane tak, że się mieszkać tam nie da. Zaczęłam ćpać, bo rzeczywistość mnie przerosła. Mam już dość tego, chciałabym się ogarnąć, ale nie bardzo ma mi kto pomóc.
Proszę Cie, pomóż mi jakoś, abym wyszła na ludzi. Wiem, że potrafisz wyciągnąć z człowieka te dobre cechy. Ja nie mam nikogo, wracam do tego zasyfiałego mieszkania i co tu robić, tylko się naćpać. A nie tak miała wyglądać moja wolność.
Proszę, odezwij się jak najszybciej.
Pozdrawiam, X
W kratkę – takie jest nasze życie. Niby blisko świata, a jednak nie można do niego wkroczyć. Swoją drogą to dziwne zjawisko. Jest grupa ludzi, którzy znajdują się blisko siebie i jest to odczuwalne. A wystarczy pośrodku postawić jakąś siatkę czy też kratę i w jednej chwili ta bliskość nabiera niesamowitej odległości. Tak właśnie się czujemy tutaj, niby blisko świata i ludzi nam bliskich bardziej lub mniej a jednak to wszystko jest tak odległe. Pragnę z całych sił znaleźć się za tą jedną małą przeszkodą, aby znów odzyskać swoją bliskość i tak ma pewnie większość z nas. Czasami się zdarza tak, że otwiera się furtka i ktoś jest ponad tą przeszkodą – ludzie z zewnątrz zaglądają tutaj na chwilę i przynoszą tego upragnionego świata do nas. Tak było gdy dzięki Fundacji „Dom Kultury” przyszedł do nas pewien człowiek i powiedział „chciałbym z wami robić gazetkę więzienną” Był to Leszek Wejcman. Popatrzyłyśmy po sobie i myślimy „ale kicha, a co tam ma być?”. – „Możecie pisać, co chcecie” – powiedział nam Leszek. – „Ale my nie umiemy pisać” – taka była nasz odpowiedź i oczywiście nasze przekonanie, że tak właśnie jest.
Leszek wytrwale pokazywał nam, że wcale tak nie jest. Pytał nas o różne rzeczy, o nas, o życie w więzieniu, o nasze marzenia i tak z pytań powstawały przeróżne ciekawe teksty i było z czego zrobić gazetkę. Jednak nie była to zwykła gazetka więzienna, bo w takich gazetkach nie ma tekstów emocjonalnych, gdzie ludzie mówią o sobie, a nasza składała się z samych takich tekstów. Zaczęliśmy szukać dla nie nazwy i wybrałyśmy „W Kratkę”, tak jak nasze życie. Różni artyści zechcieli przyozdobić naszą gazetkę i wyszło naprawdę coś bardzo ładnego.
Jakie my byłyśmy dumne z tego, co zrobiłyśmy! Można powiedzieć i powiem to w swoim imieniu: dla mnie to był mój sukces. Pierwszy raz w życiu odniosłam sukces. Kurcze, świetne uczucie.
Gazetka „W Kratkę” tworzona jest cały czas, a to już dobre dwa lata. Jednak powstaje dopiero trzeci numer, bo niestety nie ma kasy na to, aby można było go wydrukować.
Mam do Was prośbę: jeśli ktoś może w jakikolwiek sposób pomóc, aby można było naszą gazetkę wydrukować, to niech wejdzie na link
http://www.fundujesz.pl/campaigns/wydrukuj-w-kratke/
i wpłaci tyle, ile może, 5, 10 złotych. Każda suma jest ważna, każda pomoże.
Ta gazeta jest tego warta, bo po pierwsze naprawdę świetnie wygląda dzięki artystom, którzy dołożyli swoje prace, a po drugie daje nam poczucie dobrej roboty.
Wydrukujmy ją razem, tak żeby trafiła w ręce osadzonych w innych zakładach.
Teraz możecie ją oglądać tylko w Internecie
Monika
